ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 192
“เชิญเข้ามาข้างในครับ ท่านอาเรส” ผู้อาวุโสลอยล์ทักทายแขกผู้มีเกียรติอย่างสุภาพ
เจย์เดินอย่างนิ่ง ๆ และสุขุมเข้าไปในห้องนั่งเล่นของบ้านลอยล์ราวกับเข้ามาในบ้านของเขาเอง
เกรย์สันนำเก้าอี้มาให้เขาและใช้ทิชชู่เช็ดเบาะหลาย ๆ ครั้ง ตอนนั้นเจย์นั่งเฉย ๆ
“เรามีติดหนี้บุญคุณอะไรหรือเปล่าถึงทำให้คุณมาปรากฏที่นี่ ท่านอาเรส?” ผู้อาวุโสลอยล์ถามอย่างระมัดระวัง
“คุณลอยล์ ตอบคำถามของผมอย่างตรงไปตรงมาหากคุณไม่ต้องการให้บริษัทลอยล์ล้มละลายถ้าผมพอใจกับคำตอบของคุณ ผมจะพิจารณาหาทางออกให้กับครอบครัวลอยล์” เจย์พูดอย่างแผ่วเบา
ผู้อาวุโสลอยล์กล่าวว่า “ผมจะบอกคุณทุกอย่างที่ผมรู้โดยไม่ปิดบังและตอบคำถามทั้งหมดของคุณ ท่านอาเรส”
“ผมต้องการข้อมูลทุกอย่างเกี่ยวกับโรสตั้งแต่แรกเกิดจนถึงตอนนี้ บอกผมทุกอย่างที่คุณรู้” เจย์เน้นคำว่า “ทุกอย่าง” เป็นพิเศษ
ผู้อาวุโสลอยล์รู้สึกประหลาดใจ “ทุกข้อมูลเกี่ยวกับโรส?”
ดวงตาของซิดนีย์เป็นประกายแวววาวพร้อมกับความเศร้าโศก ท่านอาเรสกำลังสอบสวนโรสอย่างลับ ๆ มันดูเหมือนว่าวันอันรุ่งโรจน์ของโรสกำลังจะสิ้นสุดลงในไม่ช้า
เมื่อเห็นว่าผู้อาวุโสลอยล์ยังคงงุนงงอยู่เพียงใด เกรย์สันจึงอธิบายเพิ่มเติมในสิ่งที่ท่านอาเรสพูด
“โรสเป็นลูกสาวของผู้อาวุโสลอยล์ คุณน่าจะรู้จักนิสัยของเธอและสิ่งที่เธอชอบเป็นอย่างดี ใช่ไหม? ทำไมคุณไม่บอกเราทุกอย่างไม่ว่าพวกเขาจะมีความสำคัญหรือไม่สำคัญเพียงใด?”
แม้ว่าผู้อาวุโสลอยล์จะรู้สึกตกใจกับเหตุผลของท่านอาเรสในการมาเยี่ยม แต่เขาก็ให้ความร่วมมืออย่างมากในขณะที่เขาใช้สมองเพื่อบอกข้อมูลทุกอย่างที่เขารู้เกี่ยวกับโรสให้กับเจย์
“พูดตามตรงนะ ท่านอาเรส โรสเป็นลูกสาวคนโตของผม แต่แม่ของเธอและผมแยกทางกันไม่นานหลังจากที่เราแต่งงานกัน เมื่อผมมาที่เมืองเพื่อเริ่มต้นธุรกิจ ทั้งภรรยาและลูกสาวก็อยู่ในชนบท ผมทำงานได้ไม่ดีในช่วงสองสามปีที่ผ่านมา ดังนั้นผมจึงไม่มีเงินพิเศษที่จะดูแลพวกเธอด้วยเหตุนี้ ทั้งภรรยาและลูกสาวจึงอยู่ในสถานการณ์ที่คับแค้น”
เมื่อผู้อาวุโสลอยล์พูดเช่นนี้ ก็มีความรู้สึกผิดอยู่ในดวงตาของเขา เขากล่าวต่อว่า “ผมไม่เคยคิดว่าความยากจนจะทำลายโรสได้อย่างสมบูรณ์ และเพราะความยากจน เธอจึงเติบโตมาด้วยความตกต่ำ เห็นคุณค่าในตนเอง และไม่ชอบสังสรรค์กับผู้อื่น เธอเป็นคนไม่ค่อยพูด มีความมืดมน และอึมครึม ไม่เพียงแค่นั้น เธอยังเกลียดการเรียนรู้และมักจะเข้าใจยากเป็นคนได้คะแนนอันดับสุดท้ายในทุกวิชาตั้งแต่เด็ก
“ครั้งหนึ่งผมเคยชักชวนให้เธอพยายามตั้งใจเรียนอย่างหนัก แต่คำพูดของผมไปเข้าหูข้างเดียวโดยไม่สนใจคำพูดผมมากนัก เธอใช้เงินที่ผมไปในอีกทางหนึ่งโดยนำไปใช้เป็นค่าอุปกรณ์การเรียนไปกับเสื้อผ้าที่ดูเชยมาก
“ผมรู้สึกผิดหวังในตัวเธอมากขึ้นเรื่อย ๆ ผมจึงปล่อยให้เธอเป็นอย่างนั้น เมื่อเธออายุ 15 ปี เธอมาที่เมืองเพื่อตามหาผม ผมคิดว่านี่จะเป็นโอกาสที่ดีเยี่ยมในการแก้ไขความสัมพันธ์ของพ่อกับลูกสาวของเรา ใครจะคิดว่าเธอเรียนรู้วิธีขโมยเครื่องประดับและเอาไปขายซึ่งเป็นของน้องสาวตัวน้อยของเธอได้อย่างไร? เฮ้อ!”
ผู้อาสุโสลอยล์อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจในตอนนี้
“ผมหมดความหวังในตัวเธอแล้ว”
เจย์ขมวดคิ้ว เหตุใดโรสที่ผู้อาวุโสลอยล์เล่าถึงแตกต่างจากโรสที่เขารู้จัก?
โรสที่เขารู้ว่าสามารถรีดเงินได้โดยใช้ประโยชน์จากการหย่าร้างของพวกเขา แต่เธอก็ไม่ได้รับเงินแม้แต่สบาทเดียวจากตระกูลอาเรส
คนอย่างเธอที่ปฏิบัติกับเงินอันมีค่า ทำเหมือนไม่มีอะไรจะขโมยไปได้อย่างไร?
“เธอถนัดแบบนั้นได้อย่างไร?” เจย์ถามอีกครั้ง
ผู้อาวุโสลอยล์ส่ายหัว “ตอนที่โรสเรียนอยู่ชั้นมัธยมปลาย ผมคาดหวังให้เธอใช้ทักษะพิเศษเพื่อสอบเข้ามหาวิทยาลัยผ่านการลงทะเบียนแบบรวมศูนย์เนื่องจากผลการเรียนไม่ดีของเธอ น่าเสียดาย เธอวาดรูปไม่ได้ เขียนโค้ดไม่ได้ และไม่จำเป็นต้องพูด เธอเป็นคนไร้ความสามารถอย่างมากในเรื่องการร้องเพลงและการเต้นรำ เฮ้อ!”
นายหญิงลอยล์รู้สึกโกรธเป็นพิเศษเมื่อมีการพูดคุยหัวข้อนี้เกิดขึ้น
“เพื่อช่วยให้เธอพัฒนาทักษะพิเศษบางอย่างที่เธอสามารถทำได้จริง นายท่านของฉันใช้เงินจำนวนมากเพื่อจ้างครูให้เธอ อย่างไรก็ตาม เด็กผู้หญิงคนนั้น เป็นคนโง่จริง ๆ เธอไม่รู้อะไรเลย”
เจย์ครุ่นคิดอยู่พักหนึ่ง “เจ็ดปีที่แล้ว โรสปรากฏตัวในที่เกิดอุบัติเหตุทางรถยนต์ของแองเจลีน ผมอยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับโรสตอนที่เธออยู่ในที่เกิดเหตุ”
ทันทีที่เขาพูดถึงเรื่องนี้ การแสดงออกที่แปลกประหลาดก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของนายหญิงลอยล์
“ตอนนี้ที่คุณพูดถึง นั่นเป็นอุบัติเหตุที่ดูแปลกมากจริง ๆ … ”
