ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 197
โรสก้มหัวของเธอ เห็นได้ชัดว่าเด็ก ๆ เป็นคนกระทำผิด แต่ทำไมเธอถึงถูกว่ากล่าวตักเตือนแทน?
“ฉันผิดเอง ท่านอาเรส” เธอตอบอย่างอ่อนแรงด้วยท่าทางสุภาพ
รอยยิ้มที่อธิบายไม่ได้ปรากฏขึ้นในดวงตาของเจย์ เขานึกถึงใบหน้าของแองเจลีนในวัยเยาว์เมื่อเธอถูกเตือนสติ เช่นเดียวกับที่โรสแสดงตอนนี้เธอจะก้มหัวและดูราวกับว่ามันเป็นจุดจบของโลก เธอจะฟังด้วยความกลัวและความกังวลใจเมื่อเขาตำหนิเธอ
เจย์จ้องมองไปที่เด็ก ๆ ตัวน้อยและตำหนิอย่างรุนแรง “ไปเถอะ เราจะกลับบ้านเดี๋ยวนี้”
ร็อบบี้น้อยและเจนส์เดินตามหลังพ่อเหมือนซอมบี้เดินสองตัว ถอนหายใจอย่างหดหู่
โรสจับมือของเซ็ตตี้ที่น้ำตาไหลและเดินตามเขาไปอย่างกระสับกระส่าย
เมื่อพวกเขากลับถึงบ้าน เจย์ก็นั่งบนโซฟาอย่างเงียบ ๆ เขาไขว้ขาเรียวยาวขณะจ้องมองไปที่เด็ก ๆ ตัวน้อยสามคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขาด้วยสีหน้าเข้ม
โรสยืนอยู่ข้าง ๆ พวกเขา ดูเหมือนสัญญาณไร้สายที่แรงที่สุด
แม่และลูกสามคนกำลังหยุดนิ่ง ก้มศีรษะและจ้องมองที่นิ้วเท้าของพวกเขา พวกเขากลัวเกินกว่าที่จะมองเข้าไปในดวงตาของเขา
“เงยหน้าขึ้น” เจย์สั่งอย่างเย็นชา
พวกเขาสี่คนเงยหน้าขึ้นพร้อมเพรียงกัน สายตาที่น่าสงสารของพวกเขาตกอยู่ในดวงตาของเจย์และเขาพบว่ามันทั้งตลก และน่ารำคาญในเวลาเดียวกัน
“ไปโรงเรียนจะทะเลาะสู้รบกันเหรอ?” เจย์ใช้วิธีกลับตัวเพื่อนำทางลูก ๆ
เจนสันและร็อบบี้น้อยส่ายหัว
“เราส่งลูกไปโรงเรียนเพราะต้องการให้ลูกเรียนรู้ความสามารถในการจัดการกับความพ่ายแพ้เมื่อเพื่อนร่วมชั้นยั่วยุลูก ลูกจะทะเลาะกันเมื่อเพื่อนร่วมชั้นดูถูกลูก ลูกจะพูดรุนแรงกลับไปหลังจากทำเสร็จอย่างที่ต้องการแล้ว ลูกก็เป็นเพียงกลุ่มหมาป่าที่ไม่มีมุมมองที่ชัดเจนเกี่ยวกับตัวลูกเองและอยู่ภายใต้การควบคุมของคนอื่น ลูกต้องการมีชีวิตแบบนั้นใช่ไหม?”
เจนส์และร็อบบี้น้อยส่ายหัวแรง ๆ
“บอกพ่อมาสิ ลูกจะทำอย่างไรถ้าลูกพบปัญหาที่คล้ายกันในอนาคต?”
“ผมจะไม่สนใจมัน” ร็อบบี้น้อยพูด
“ผมจะกลายเป็นคนที่โดดเด่นและทำให้ตัวเองแข็งแกร่งขึ้นเพื่อที่แมลงวันจะไม่มาหาผม” เจนสันกล่าว
เจย์พยักหน้าด้วยความพึงพอใจ “ดีมาก”
ทฤษฎีที่คุณอาเรสใช้เพื่อให้ความรู้กับเด็ก ๆ ส่งให้โรสกราบแทบเท้าของเขาด้วยความชื่นชม เขาแก้ปมของปัญหาทั้งหมดโดยไม่ต้องจัดการกับปัญหาตรงหน้า
“ไปเล่นกันเถอะ” เจย์ตบหัวลูกชายทั้งสองของเขา จากนั้น ร็อบบี้น้อยและเจนสันก็วิ่งหนีไปทันที
โรสจับมือเซ็ตตี้และกำลังจะเดินหนีออกไปเหมือนกัน เมื่อเจย์ร้องเรียกเธอว่า “โรส!”
โรสหยุดก้าวอย่างหมดหนทางและหันกลับมา จ้องมองเจย์อย่างขี้อาย
“อย่าสอนเด็ก ๆ ถ้าเธอไม่รู้ว่าจะสอนพวกเขาอย่างไร” เขากล่าวด้วยท่าทางที่จริงจัง
โรสไม่เต็มใจที่จะตอบ “คุณอาเรส มีคำพูดเก่า ๆ ที่กล่าวว่า ‘สุภาพบุรุษใช้คำพูดของเขาเพื่อโต้ตอบ แต่ไม่ใช่หมัดของเขา’ ฉันผิดที่ห้ามร็อบบี้ไม่ให้ต่อสู้หรือเปล่า?”
เจย์รู้สึกมึนงง “ร็อบบี้น้อยเป็นแค่เด็กผู้ชายตัวเล็ก ๆ ในตอนนี้และวันหนึ่งจะกลายเป็นชายหนุ่มที่ดี เธอต้องการให้เขาเติบโตเป็นผู้ชายที่หุ่นดีและรู้วิธีที่จะใช้คำพูดโต้ตอบของเขาหใช่ไหม?”
โรสพูดไม่ออก เธอไม่เคยคิดไกลถึงอนาคต
“ฉันเข้าใจแล้ว!” โรสตอบ
เจย์มองไปที่เซ็ตตี้ที่น้ำตาไหล เด็กคนนี้น่ารักและดูเหมือนจะต้องพูดคุยกันในตอนนี้ เนื่องจากว่าใบหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำตาของเธอสามารถทำให้ใจอ่อนได้แม้กระทั่งหัวใจที่เข้าใจยากที่สุด
“เป็นอะไรไป เซ็ตตี้?” ในที่สุดเขาก็แสดงความห่วงใยเซตตี้ในครั้งนี้
เซ็ตตี้น้อยยกแขนของแม่ขึ้นและปิดใบหน้าของเธอ เธอไม่อยากเห็นพ่อที่เขาไม่รับสายเมื่อวานนี้ และด้วยเหตุนั้น หัวใจที่เปราะบางของเธอก็เจ็บปวด
พ่อไม่ได้รักเธอในความคิดของเธอเอง
เจย์หมดความอดทนสุดท้ายเมื่อเขาเห็นการต่อต้านที่จะไม่พูดของเซ็ตตี้ที่มีต่อเขา เขาลุกขึ้นยืนและขึ้นไปชั้นบนเพื่อไปนั่งทำงานต่อ
โรสเป็นคนที่เอาใจใส่ เมื่อรู้ว่าวันนี้ลูกสาวของเธอทำผิด เธอจึงกอดเซ็ตตี้และถามเบา ๆ ว่า “บอกแม่มาสิ ว่าหนูถูกเด็กคนอื่นรังแกที่โรงเรียนมาหรือเปล่า?”
