ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 202
เกรย์สันตกใจ “โอ้”
‘ท่านอาเรส เขามักจะไม่ชอบการเข้าร่วมงานเลี้ยงของสังคมชั้นสูงเสมอ ส่วนใหญ่เป็นเพราะเขาเกลียดการถูกรุมล้อมด้วยหญิงสาว’
‘คราวนี้ท่านอาเรสแทบไม่คิดที่จะปฏิเสธคำเชิญของฌอน เบล เขาต้องเกรงใจทายาทของเบลเอ็นเตอร์ไพรส์เล็กน้อยแน่’
“คุณต้องมีคู่เต้นรำนะครับ ท่านอาเรส!” เกรย์สันกล่าวอย่างระมัดระวัง
“คู่เต้นรำ?” ภาพของโรสฉายในหัวของเจย์
เธอเต้นวอลซ์กับเขาในคืนงานเลี้ยงวันเกิดของโจเซฟิน และเขาก็จำได้ว่าพวกเขาเป็นคู่เต้นรำที่ดีต่อกัน
“เตรียมชุดราตรีให้โรส ลอยล์”
เกรย์สันตะลึงมากจนอ้าปากค้าง ‘ท่านอาเรส ปกติเขาจะคลื่นไส้ชื่อของโรส ลอยล์ ทุกครั้งที่กล่าวถึงในอดีตด้วยซ้ำ แต่ตอนนี้เขากลับรับคำเชิญแล้วให้เธอเป็นคู่เต้นรำกับเขา?’
บางทีนี่อาจเป็นความหมายตรงข้ามของคำกล่าวที่ว่า ‘ความคุ้นเคยทำให้เกิดการดูถูก’?
“ได้ครับ”
“คุณมีอะไรเป็นพิเศษสำหรับชุดร่วมงานไหมครับ?” เกรย์สันถาม
เจย์เหลือบมองชุดสูทสั่งตัดอย่างดีของเขาแล้วถามด้วยท่าทางมืดมน “ที่ฉันใส่อยู่ยังดีไม่พอรึไง?”
เกรย์สันเริ่มเหงื่อตก ท่านอาเรสทั้งดูสูงศักดิ์และผยองในทุกชุดที่เขาสวม ต่อให้เขาใส่ชุดที่ซื้อมาจากตลาดนัด เขาก็ยังดูเหนือกว่าคนอื่นอยู่ดี
‘อย่างไรก็ตาม ในเมื่อเขาจะร่วมงานเลี้ยงผู้ดี เขาควรเปลี่ยนไปเป็นชุดที่ตรงตามวาระโอกาส
“มันยอดเยี่ยมครับ” เกรย์สันกล่าวก่อนรีบออกไป
โดยไม่มีใครรู้ วันนี้ฌอนได้ใช้ความพยายามอย่างมากในการตามหาโรส เขามีเพียงเป้าหมายเดียวในหัว—ขอให้โรส ลอยล์ เป็นคู่เต้นรำของเขา
“ผมเพิ่งกลับมา คุณโรส และผมก็ไม่มีเพื่อนเพศตรงข้ามมากนัก ดังนั้นคุณช่วยเป็นคู่เต้นรำกับผมได้ไหม?” ฌอนขอร้องโรสเสียงอ่อน เขามีชื่อเสียงในด้านทัศนคติที่ไม่ยอมแพ้
โรสทุกข์ใจกับความเจ็บปวดพวกนั้น ตระกูลร่ำรวยมักจัดงานเลี้ยงบ่อย ๆ และมันก็มีแมลงมากมายในงาน เธอเพิ่งจะหนีจากงานเลี้ยงวันเกิดของโจเซฟิน และเธอก็วางแผนจะไปกระโดดลงหลุมนรกขุมอื่นอีก
ยังไงก็ตาม ฌอนพูดไม่หยุดหย่อนและดูเหมือนจะพูดยาวขึ้นเรื่อย ๆ ทุกครั้งที่เธอปฏิเสธเขา
โรสกัดฟันของเธอ ในที่สุดเธอก็ยกธงขาว “ก็ได้”
ในตอนค่ำ โรสนั่งบนโซฟาอย่างมึนงงเมื่อเจย์กลับบ้านมา ถัดจากเธอคือชุดเสื้อผ้าชั้นสูงพร้อมกล่องเครื่องประดับที่เข้าคู่กัน
เจย์เดินไปอย่างอิดโรยในขณะที่สายตาของเขากวาดมองชุดราตรี ความหนาวเย็นในสายตาของเขาลดลงหลายองศาทันที “นี่ฌอนมาขอให้เธอไปเป็นคู่เต้นรำของเขาเหรอ?”
โรสพยักหน้า “อื้มม!”
เจย์ดึงไทของเขาอย่างหงุดหงิด ในขณะที่เขาถอดโค้ทออก เขาก็กล่าวต่ออย่างเผด็จการ “เธอไปไม่ได้”
โรสเงยหน้าขึ้น ลุกลี้ลุกลน “ทำไมล่ะ? ฉันสัญญากับเขาไปแล้ว ฉันกลับคำพูดไม่ได้หรอกนะ”
เจย์นั้นสวมชุดสีฟ้าที่ถูกรีดอย่างดี มันห่อหุ้มร่างกายอันไร้ที่ติของเขาและดูน่าลุ่มหลงอย่างน่าประหลาด
เขามองลงไปเหมือนเขาเป็นราชาที่กำลังมองโจทย์ของเขา จากนั้น เขาก็กล่าวต่ออย่างเย่อหยิ่ง “ถ้าเธอไปงานเลี้ยง ใครจะดูแลเด็ก ๆ?”
“ไม่ใช่ว่านายจะอยู่ที่นี่เหรอ?” โรสกระซิบ
เจย์สวน “ฉันมีที่ต้องไปคืนนี้”
โรสตะลึง
เธอประท้วง “ช่างเผด็จการ นายออกไปได้ถ้ามีเรื่องให้ออก แต่ฉันออกไปไม่ได้เมื่อฉันต้องการจะออกไปเหรอ?”
มุมปากของเจย์เผยอขึ้นแสยะอย่างไม่ชัดเจน ‘เธอต้องการออกไปกับผู้ชายคนอื่น? ฝันไปเถอะ!’
เซ็ตตี้น้อยออกมาจากพื้นที่เล่นอย่างฉับพลันแล้วส่งเสียงสนับสนุน “คุณแม่ คุณแม่ไปที่ปาร์ตี้กับคุณลุงฌอนได้เลยค่ะ พวกเราดูแลตัวเองได้”
เจย์ “…”
