ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 206
ชุดราตรีลากไปกับพื้น กวาดไปตามทางที่เธอเดิน เจย์มองเธอจากไปด้วยความไม่สบอารมณ์แล้วเผยรอยยิ้มแสยะออกมา
เกรย์สันรู้สึกเป็นทุกข์เพราะชุดราตรีราคาเรือนหมื่นกำลังถูกลากไปทางนั้น ‘มันถูกลิขิตมาให้เสียของสินะ’
มีรอยยิ้มปรากฏในดวงตาของเจย์เมื่อเขากล่าว “มีแต่ผู้หญิงที่ไร้เดียงสาเท่านั้นที่จะเหยียบย่ำของดี ๆ ที่ฉันมอบให้แบบนั้น”
เกรย์สันตัวแข็งค้าง
‘นี่ท่านอาเรสกำลังอวดเรื่องโรส ลอยล์?’
ทำไมเขาพลันรู้สึกว่าตลอดเวลาที่เขาช่วยท่านอาเรสในการทำร้ายโรสจะกลายเป็นการตัวร้ายตัวเองแล้วเขาก็จะจบด้วยการไม่รอดชีวิตกันนะ?
เขาได้แต่หวังว่านั่นจะเป็นแค่ภาพหลอน
เมื่อโรสเข้ามาที่ทางเข้าของงาน เธอก็พลันเรียกความสนใจของทุกคนทันที
ความงามของเธอนั้นงดงามอย่างที่สุด และชุดราตรีที่เธอสวมก็ช่วยให้เธอโดดเด่นจากทุกคนในที่นี้
โรสกลายเป็นจุดสนใจของทั้งงานโดยที่เธอไม่ทันรู้ตัว สายตาของเธอมองกวาดหาฌอน เบล
ฌอนกำลังชนแก้วกับแขกคู่หนึ่งแล้วไปเห็นโรสจากระยะไกลเข้าโดยไม่ตั้งใจ เขาพลันตะลึงงันในความสวยของเธอทันที
“ขอโทษนะครับ ผมคงต้องไปก่อน” ฌอนกล่าวแล้ววางแก้วไวน์ลงก่อนจัดชุดสูทให้เรียบร้อย จากนั้น เขาก็เดินมาหาตรงลิ่วมาหาเธออย่าง
“โรส คุณดีสวยมากเลยวันนี้” ฌอนใช้ชีวิตสองสามปีในที่ต่างประเทศ ดังนั้น เขาจึงค่อนข้างแสดงความรู้สึกได้ดี
“คุณทำให้ผมรู้สึกภูมิใจจริง ๆ” เขากล่าวในขณะที่ยกแขนขึ้น
โรสลังเลเล็กน้อยแต่เธอก็จับมือเขาอยู่ดี
“ฌอน ฉันขอโทษจริง ๆ ฉันสวมชุดที่นายให้ไม่ได้ มันเปิดเผยเกินไป ไม่ค่อยเหมาะกับฉันน่ะ”
ฌอนแล้วตอบสนอง “ไม่มีอะไรต้องขอโทษหรอก ชุดที่คุณเลือกมาเข้ากับคุณมาก อืมม มันทำให้ผมดู…เป็นเกียรติมากกว่าเดิม”
“ฉันไม่คิดแบบนั้นนะ!” เสียงเรียบเฉยดังออกมาจากด้านหลัง
โรสและฌอนหันไปพร้อมกันและเห็นเจย์ที่ยืนอยู่ข้างหลังพวกเขา
สายตาของเจย์ตกอยู่ที่ฌอนในชุดแดงและแสยะยิ้ม “ฉันไม่รู้มาก่อนว่าเขียวกับแดงมันเข้ากันสมัยนี้?”
ด้วยเหตุนี้ โรสจึงสังเกตได้ว่าที่ฌอนสวมสูทสีขาวและเชิ้ตแดงใต้สูท
ฌอนมีดวงตาสดใสและฟันขาว ดังนั้นสีแดงชาดที่เขาสวมจึงดูมีเสน่ห์อย่างร้ายกาจ
ยังไงก็ตาม เมื่อเจย์กล่าวคำว่า ‘เขียวกับแดง’ โรสและฌอนพลันคิดขึ้นมาพร้อมกันว่า ‘ช่างร้ายกาจ’ พวกเขาสังเกตสีที่ไม่เข้าคู่ทันที
จากนั้น ฌอนก็มองเจย์ผู้อหังการในชุดสูทดำของเขาและไทสีเพชรเขียว
ฌอนจึงเข้าใจสถานการณ์ทันที “คุณเป็นคนที่ให้ชุดราตรีกับโรส ผมพูดถูกไหม?”
เจย์พยักหน้าอัตโนมัติ
ฌอนยื่นมือออกไปแล้วจับโรสมาไว้ในอ้อมแขนแน่น ๆ เขาพยายามยั่วเจย์และกล่าว “ขอบคุณมาก”
เจย์รู้สึกถึงการยั่วยุของฌอน สายตาของเขามืดมนลง
“ไม่จำเป็น ยังไงซะ สีเขียวก็ไม่เข้ากับคุณ” เจย์ตอบ บอกใบ้ถึงสิ่งอะไรที่ลึกกว่า
ฌอนมองเชิ้ตสีแดงของเขาแล้วฉีกยิ้มกว้างให้เจย์ “ไม่เป็นไร ผมจะเปลี่ยนมัน”
ด้วยเหตุนั้น เขาจึงกล่าวกับโรสก่อนจะจากไป “โรส คุณรอผมสักครู่ได้ไหม?”
โรสพยักหน้าเป็นการตอบ
หลงัจากฌอนจากไป โรสก็ถามเจย์ “นี่นายจงใจเหรอ?”
เจย์แกล้งทำเป็นไม่เข้าใจคำถามของเธอ “เธอหมายความว่าไง?”
“นายเจตนาให้ชุดสีเขียวเพื่อทำให้พวกเราอับอาย”
เจย์ตอบอย่างนิ่งเฉย “ฉันไม่มีเวลาทำอะไรแบบนั้นหรอก”
ในตอนนั้นเอง โจเซฟินก็ปรากฏตัวขึ้นจากไหนก็ไม่รู้แล้วตะโกนเสียงดังลั่น “พี่ชาย พี่สะใภ้?”
ด้วยความตะลึงจากคำพูดของเธอ โรสพุ่งไปปิดปากเธอทันที “อย่าตะโกนแบบนั้นในที่สาธารณะสิ”
เธอแอบมองเจย์ กลัวว่าเขาจะโกรธจากคำพูดอันโผงผางของโจเซฟิน
แต่เจย์ไม่ใส่ใจ นั่นทำให้โรสถอนหายใจอย่างโล่งอก
