ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 254
ความสงสัยที่เกิดขึ้นในดวงตาของแม่เซเวียร์
เมื่อเด็กสองคนถูกลากจูง เจย์ อาเรส วิ่งไปจนสุดทางแยกที่ซึ่งเขาพบว่าโรสเดินไปอย่างไร้จุดหมายพร้อมกับเซ็ตตี้น้อยในมือข้างหนึ่งและกระเป๋าเดินทางของเธออีกใบ
“นั่นคือแม่!” ร็อบบี้น้อยแทบจะร้องโหยหวนด้วยความตื่นเต้น
เจย์ อาาเรส ปิดปากขณะที่เขากระซิบกับเด็ก ๆ ว่า “ตอนนี้เราต้องซ่อนตัวไว้ก่อน เพื่อที่เราจะได้ไม่ต้องกลัวแม่หายไปไหนอีก โอเคไหม?”
ร็อบบี้น้อยรีบกดมือปิดเข้าที่ปากของเขาเช่นกัน “แล้วตอนนี้เราจะทำยังไงดีล่ะ คุณพ่อ?”
“ตามแม่ไปอย่างลับ ๆ กันเถอะ”
“ตกลง”
เมื่อมาถึงที่พักแห่งหนึ่งของบริษัทเซเวียร์นั่นคือ — โรงแรมเลอ เลเชอร์ ดูว์ เทมส์ เปอร์ดู โรส ลอยล์ ได้เตรียมบัตรประจำตัวของเธอและจองห้องเดี่ยวสำหรับคืนนี้
หลังจากแน่ใจว่าโรสขึ้นไปบนห้องของเธอแล้วเจย์ อาเรสก็พาทั้งร็อบบี้น้อยและเจนสันเข้าไปข้างใน
เจย์ อาเรส ส่งสัญญาณด้วยสายตาให้ร็อบบี้น้อยเพื่อช่วยดึงดูดพนักงานผู้หญิงที่โต๊ะประชาสัมพันธ์ด้วยความน่ารักของเขา “เฮ้ แม่สาวน้อย ผมอยากอยู่ห้องข้าง ๆ ผู้หญิงสวยตรงนั้นตั้งแต่ตอนนี้เลย”
เจย์ อาเรสตกใจ แน่นอนว่า เขาสั่งให้ร็อบบี้น้อยทำอะไรบางอย่าง เพียงหาวิธีแย่งขอหมายเลขห้องของโรสจากแผนกต้อนรับส่วนหน้าเท่านั้น อย่างไรก็ตาม เขาไม่เคยคาดหวังว่าลูกเขาจะทำในลักษณะนี้
ผู้หญิงที่แผนกต้อนรับจะทำงานอย่างถูกต้องได้อย่างไรเมื่อเห็นชายหนุ่มสามคนที่น่าสนใจและน่าทึ่งอยู่ตรงหน้าพวกเธอ?
“รบกวนเซ็นลายเซ็นของหนูให้กับแม่สาวน้อยคนนี้หน่อยค่ะ และความปรารถนาของคุณที่จะได้ห้องใกล้ผู้หญิงสวยจะเป็นการจัดการจากการให้ข้อมูลกับเรา”
ร็อบบี้น้อยพยักหน้า
อย่างไรก็ตาม แทนที่จะเซ็นชื่อของตัวเองเมื่อพนักงานต้อนรับหยิบทิชชู่ออกมาร็อบบี้น้อยก็เซ็นชื่อด้วยชื่อใหม่ที่เขาคิดขึ้นมานั่นคือ โรบิน!
เมื่อเห็น เจย์ อาเรส ก็ตะลึงด้วยความภาคภูมิใจในสติปัญญาของลูกชาย
เขาค่อนข้างมีความฉลาดในความคิดเพื่อปกป้องความปลอดภัยและไม่ใช้ข้อมูลชื่อจริงอีกด้วย!
แผนกต้อนรับได้จัดห้องให้พวกเขาอยู่ห้องถัดจากโรสในที่สุด โรสพักอยู่ในห้อง 919 ส่วนพวกเขาอยู่ในห้อง 917
“ยังไงต่อไปครับ คุณพ่อ?” ดวงตาของร็อบบี้น้อยเป็นประกายเมื่อเขายืนอยู่ตรงหน้าเจย์ อาเรส
ความรู้สึกที่หลากหลายได้กลืนกินเจย์ อาเรส เมื่อคิดว่าร็อบบี้น้อยต้องการให้พ่อแม่ของเขากลับมาอยู่ด้วยกันอย่างลึกซึ้งเพียงใด เขาถอนหายใจอย่างหัวเสียของร็อบบี้น้อย “ลูกหวังมาตลอดว่าพ่อและแม่จะแต่งงานใหม่กันได้ใช่ไหม ร็อบบี้น้อย?”
ร็อบบี้น้อยก้มหน้าอย่างกระตือรือร้น ดวงตาของเขาเปล่งประกายด้วยความคาดหวัง “คุณพ่อจะทำได้ไหมครับ คุณพ่อ?”
เจย์ตอบด้วยความมั่นใจ “คุณพ่อสัญญา เมื่อเราได้แม่กลับมา เราจะไม่ทิ้งกันอีกแล้ว”
เมื่อได้ยินข่าวที่น่ายินดีเช่นนี้ดวงตาของเจนสันที่มักจะสงบและเก็บอารมณ์ก็ฉายแววแห่งความสนุกสนานและมีความสุขออกมาจากที่หาได้ยาก
อย่างไรก็ตามหลังจากนั้นไม่นานพวกเขาก็รู้สึกสงสัย
เมื่อเขาเดินไปหาเจย์ เขาก็ถามแบบผู้ใหญ่ว่า “คุณจะรักแม่มั้ยล่ะ คุณพ่อ? เช่นเดียวกับที่คุณรักผู้หญิงที่คุณรักอยู่ในใจไหม?”
เมื่อมองไปที่เจนส์ ซึ่งเป็นผู้ใหญ่ที่อยู่ในร่างเด็ก เจย์ อาเรสก็พยักหน้าด้วยรอยยิ้ม “พ่อรักแม่มากกว่า เจนส์”
ความรักดูเหมือนไร้เดียงสาเสมอในตอนเด็กและไม่รู้ถึงความทุกข์ยากของชีวิต
ตอนนี้เจย์เข้าใจถึงความดื้อรั้นและความมุ่งมั่นที่จะรักของแองเจลีนแล้ว ความรักที่เขามีต่อเธอก็เติบโตและมีความสุข
ทันใดนั้นเอง เจนสันก็ยิ้มออกมา
เจย์ อาเรสตกตะลึงเพราะเป็นเรื่องยากที่เจนสันจะแสดงอารมณ์เช่นนี้
เขาดึงลูกชายทั้งสองเข้าหาอก เจย์กล่าวว่า “ตอนนี้ พ่อต้องการความช่วยเหลือจากพวกนาย ช่วยพาแม่กลับไปด้วย”
“เข้าใจแล้ว” เจนสันตอบ
ร็อบบี้น้อยเช่นกัน “ผมจะช่วยด้วย”
