ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 259
ด้วยความคิดที่ว่าเจย์ไม่ชอบนอนค้างที่โรงแรมในสถานที่ไม่คุ้นเคย โรสจึงกลับไปที่โรงแรมเพื่อไปหาเซ็ตตี้น้อย จากนั้น พวกเขาทั้งหมดก็กลับไปที่เมืองอิมพีเรียลในคืนนั้น
รถเก๋งขับไปตามทางหลวงที่มืดมิด ที่เบาะหลัง มีเด็กทั้งสามคนหลับไปอย่างรวดเร็ว พนักพิงถูกพับลงเพื่อขยายที่นั่งให้กับพวกเขา
ในขณะเดียวกัน โรสนั่งที่เบาะผู้โดยสารด้านหน้าและมองออกไปนอกหน้าต่าง ท้องฟ้ายามค่ำคืนเป็นสีดำสนิทและไม่พบดาวแม้แต่ดวงเดียว มันเหมือนกับหัวใจของเธอที่ตกอยู่ในความมืดมิดไม่มีที่สิ้นสุด
“ท่านอาเรส นายไม่รู้สึกว่าเสียเวลาที่จะมาแต่งงานกับฉันอีกครั้งเหรอ?” เสียงของเธอแผ่วเบาราวกับมาจากสายลม
มันนำมาซึ่งความลังเลและความกลัว
เธอทำอะไรไม่ถูกกับอนาคตที่มันกำลังมาถึง
เจย์ตอบด้วยน้ำเสียงหนักแน่นว่า “ฉันไม่เคยทำอะไรที่จะต้องเสียเวลา”
โรสหันมามองเขา ดวงตาที่เป็นหินสีดำวาวของเขาเปล่งประกายสดใส “ทำไมนายถึงอยากแต่งงานกับฉัน?”
“เธออยากรู้คำตอบไหม?” น้ำเสียงที่ชวนให้หลงใหลของเจย์ดึงดูดเธอและเธอก็หลงเขาไปชั่วขณะ
เธอพยักหน้า “อืม”
เจย์หันหลังกลับทันที และริมฝีปากของเขาก็โค้งขึ้น ดังนั้น เธอยืนงงจากการถูกทิ้งให้ยืนดูร่างกายที่หล่อเหลาของเขา “โรส ลอยล์ เธอสามารถใช้เวลาทั้งชีวิตเพื่อค้นหาคำตอบ”
โรสถึงกับผงะ ผู้ชายคนนี้มักจะพูดด้วยความหมายที่ซ่อนเร้น จิตใจของเธอเมื่อเทียบกับของเขาอาจจะเหมือนกับจุลินทรีย์เซลล์เก่าโบราณที่ไม่สามารถรู้ลึกถึงใจเขาได้เลย
เธอเอนศีรษะพิงพนักพิงศีรษะ และเสียงที่ชัดเจนของเธอก็ดังขึ้นในอากาศอีกครั้ง “ท่านอาเรส นายจะให้โอกาสฉันในการค้นหาคำตอบนั้นหรือไม่?”
เธอกลัวว่าเขาจะกลับไปใช้ชีวิตแบบเดิม ๆ หลังจากทั้งคู่แต่งงานกันและยังคงวางแผนต่อต้านเธอต่อไป
ถ้าเป็นอย่างนั้น เธอต้องเล่นไปเรื่อย ๆ จนคนหนึ่งต้องผิดหวัง!
เธอมีทางเลือกที่คิดว่าเธอจะเชื่อมโยงกับเขาไปตลอดชีวิตหรือไม่?
เจย์กล่าวว่า “ถ้าเธอคิดว่าหนึ่งชีวิตไม่เพียงพอ ให้ใช้สองชั่วอายุ หรือจะสามชั่วอายุไปเลยก็ได้ … ”
น่าเสียดาย โรสไม่ได้ยินเรื่องที่พูดนั้นเพราะเธอยังคงอยู่ในช่วงฟื้นตัวจากการถูกกระทบกระแทกเล็กน้อยที่เธอได้รับเมื่อไม่นานมานี้ เธอหลับไปท่ามกลางบทสนทนาของพวกเขา
เจย์มองไปคนที่เป็นที่รักของเขา มือข้างหนึ่งของเขาจับพวงมาลัยขณะที่อีกข้างจับมือเธอเบา ๆ
“ยัยโง่”
เขาเพิ่มอุณหภูมิในรถและขับด้วยความเร็วคงที่ เขาไม่รู้ว่าจุดหมายที่จะขับรถไปสักที่หนึ่งก่อนที่พวกเขาจะมาถึงเมืองอิมพีเรียล
เจย์จอดรถไว้ที่ทางเข้าคฤหาสน์ในชานเมืองทางตอนใต้ของเมือง มันเป็นทรัพย์สินบ้านชิ้นโปรดของเขาในบรรดาทรัพย์สินอื่น ๆ ที่เขาเป็นเจ้าของ ตั้งแต่โครงสร้างและการออกแบบไปจนถึงภูมิทัศน์และการตกแต่งภายใน ทุกอย่างได้รับการตัดสินใจและเลือกด้วยตัวเอง
มันค่อนข้างไกลจากที่ทำงานของเขาซึ่งเป็นสาเหตุที่เขาไม่ค่อยได้อยู่ที่นั่น ยิ่งไปกว่านั้น เขาจะอยู่ก็ต่อเมื่อได้หยุดพักผ่อนยาว ๆ เท่านั้น
เจย์ตัดสินใจพาโรสมาที่คฤหาสน์หลังนี้เพราะเขารู้สึกว่าเธอต้องพักฟื้น
เมื่อรถหยุด โรสก็เบิกตากว้าง
เธอเหนื่อยและอ่อนเพลีย แต่มันก็กลายเป็นชินไปแล้วสำหรับเธอที่จะเป็นคนนอนน้อยนับตั้งแต่เธอกลายเป็นแม่คน ดังนั้น เธอจึงลงจากรถอย่างงัวเงีย
เมื่อเธอเห็นว่ามันเป็นสถานที่ที่ไม่คุ้นเคย ความง่วงนอนของเธอก็จางหายไป
“เราอยู่ที่ไหนกัน?”
“สวนบันทึกรัก” เจย์บอกชื่อคฤหาสน์ของเธอ
โรสแสดงสีหน้าไม่พอใจ ทำไมผู้ชายอย่างเขาถึงตั้งชื่อคฤหาสน์ของเขาให้ดูไม่มีรสนิยมได้ขนาดนี้?
คฤหาสน์ดูใหญ่โตและชื่อนี้ดูเหมือนจะไม่เข้ากับมัน
“เธอไม่ชอบเหรอ?” เจย์ขมวดคิ้วเมื่อรู้สึกผิดหวังไปทั่วหัวใจของเขา
เขาจำได้ว่าตอนที่แองเจลีนยังเด็ก เธอมักจะพูดคุยกับเขาเสมอ “เจย์บี้ ฉันมีความลับมากมาย นายอยากรู้จักหนึ่งในนั้นไหม?”
ในตอนแรกเขาจะถามเธอด้วยความสนใจว่า“เล่าให้ฉันฟังหน่อยได้ไหม?”
แองเจลีนจะพูดว่า “ความลับของฉันคือฉันรักคุณมา 2000 วันแล้ว”
“ความลับของฉันคือฉันรักคุณมาตลอด 2001 วันแล้ว”
