ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 280
เจย์ยื่นมืออกไปและเกรย์สันส่งโทรศัพท์ให้เขาทันทีอย่างรู้งาน
เจพูดเสียงเย็น “ลุงไม่อยากได้รถมาายบัคคันใหม่ล่าสุดหรอ? ช่วยผมเอาโรสกลับมาให้ได้ ผมจะซื้อให้คันหนึ่ง”
จอห์นแปลกใจ “เจย์ หลานมั่นใจนะว่าอยากจะแต่งงานกับโรสอีกรอบ เฮ้ ฉันจะเป็นลุงคนที่สี่ที่ดีและต้องเตือนหลานเกี่ยวกับเรื่องนี้ คุณสมบัติแบบนายน่ะ มองให้รอบสิ นายไม่จำเป็นจะต้องเอาคอไปแขวนไว้กับต้นไม้ต้นเดียวนะจริงไหม?”
“หยุดพล่ามสักทีเถอะน่า” เจย์สั่ง
เห็นแก่รถมายบัคคันใหม่เขาตัดสินใจที่จะอดทนกับความหยาบคายของหลานชายตัวน้อยสักหน่อย “อย่าเพิ่งใจร้อนสิ ฉันขออธิบายเป้นขั้นเป็นตอนกับนายหน่อย อย่างแรกโรสไม่ใช่ผู้หญิงที่เห็นแก่เงิน เราก็เห็นกันแล้วตอนที่ร็อบบี้น้อยปฏิเสธที่จะไม่รับเงินจากปู่ทวด เธอจนก็จริง และออกจะเป็นผู้หญิงที่โง่เง่า ที่เหลือแต่ใส้”
“จอห์น อาเรส ระวังคำพูดของลุงหน่อยนะ” เจย์กล่าวอย่างขุ่นเคือง
“โย่ ไม่นะเจย์ นายเคยหวังให้พวกเราทุกคนช่วยกันถุยน้ำลายใส่เธอจนเธอจมน้ำตาย แล้วตอนนี้หลานกลับมาโกรธที่เราพูดจาไม่ดีเพียงเล็กน้อยเมื่อพูดถึงเธอ? นี่ไม่ใช่ว่านายชอบเธอเข้าแล้วนะ ใช่ไหม?” จอห์นพูดอย่างหยอกล้อ
“เอาล่ะ เธอไม่ได้โง่ เธอแค่รักนายมากเกินไป แม้แต่เงินสักแดงเดียวจากครอบครัวอาเรสเธอก็ไม่เคยรับ เธอให้กำเนิดลูก ๆ ของนาย แถมยังเลี้ยงพวกเขาจนโต มันหมายความได้อย่างเดียวว่าเธอรักหลานอย่างสุดหัวใจ” น้ำเสียงของจอห์นเริ่มขุ่น
“ดูตัวนายสิ ทั้งฉลาด หุ่นดี แถมหน้าตายังหล่อเหลา พระเจ้าช่างใจดีกับนายนัก แม้แต่ความรักท่านยังประทานรักที่บริสุทธิ์มาให้ ลุงละอิจฉาเสียจริง”
ครั้งนี้เจย์ไม่ได้แผลงฤทธิ์ขัดจอห์น แต่เขากับจมอยู่กับการไตร่ตรองตนเอง
ทำไมจอห์นถึงบอกว่าโรสชอบเขา แต่เขาไม่เคยเห็นมันด้วยตนเองเลย?
ทุกครั้งที่ทะเลาะกันและเธอพยายามทำให้เขาเจ็บ เขากลับคิดว่านั่นคือตัวตนที่แท้จริงของเธอ
แต่ปรากฏว่ามันไม่ใช่เลย
เธอแค่พยายามปกปิดความรักที่เธอมีต่อเขา เพราะเธอกลังว่าเขาจะใช้ความรักที่เธอมีต่อเขาย้อนกลับมาเหยียบย่ำศักดิ์ศรีของเธอ
“สำหรับผู้หญิงแบบโรสที่อยู่เพื่อความรัก นายจะต้องกลับไปเป็นที่พึงพอใจของเธอ การให้ดอกไม้เป็นสิ่งที่วิเศษ เเต่มันก้ดีนะ ถ้าดอกไม้ไม่สามารถทำให้นากลับมาอยู่ในสายตาของเธอได้ เครื่องเพชรก็ได้ โดยเฉพาะพวกเครื่องประดับสั่งทำ รับรองว่าทำให้เธอน้ำตาตกแน่นอน สองอย่างนี้แหละเป็นอาวุธที่ดีที่สุดในการง้อผู้หญิง”
เจย์เข้าใจได้ในทันทีและวางสายอย่างไม่ใยดี
จากนั้นเขาจึงมองไปที่เกรย์สัน “รู้ใช่ไหมต้องทำอะไรต่อ?”
“ผมจะโทรหาร้านสั่งดอกกุหลาบเดี๋ยวนี้เลยครับคุณอาเรส”
อย่างไรก็ตามเจย์มองออกไปนอกหน้าต่างรถ “พาฉันไปตลาดดอกไม้”
แค่คิดว่าคนเย็นชาและหยิ่งผยองแบบคุณอาเรสต้องไปยืนท่ามกลางดอกไม้หลายร้อยดอกแล้ว และรูปลักษณ์ของเขาก็อาจจะทำให้พวกมันอับอาย ทั้งหมดล้วนแต่เป็นสิ่งที่เกรย์สันคิดภายในใจ
“ครับท่าน” เขากลับรถและขับไปยังตลาดดอกไม้
ตลาดดอกไม้แห่งเมืองอิมพีเรียลตั้งอยู่ที่วงแหวนตะวันออกที่สี่ ในวันหยุดสุดสัปดาห์เช่นนี้มีคนมาเดินตลาดกันหนาแน่น เมื่อรถเข้าไปในพื้นที่การจราจรติดขัดมากทำให้รถอยู่กับที่ไม่สามารถขยับเข้าหรือออกได้
รถขยับได้ทีละนิดจนสุดท้ายก็มาถึงสถานที่ขายดอกกุหลาบ
เจย์ลงมาจากรถ โดยที่ไม่สนใจสายตาของคนรอบข้าง เขายืนอยู่ด้านหน้าทะเลดอกไม้อย่างเย็นชา เขาบอกกับเจ้าของร้านว่า “ผมจะซื้อดอกกุหลาบทุกดอกที่นี่”
เกรย์สันเพิ่งจอดรถเสร็จและเพิ่งเดินมาถึงพอดีกับได้ยินคำพูดโง่ ๆ ที่ออกมาจากปากคนรวยอย่างท่านอาเรส
“ท่านอาเรสครับ มันมีมารยาทเรื่องการให้ดอกไม้กับเรื่องตัวเลขอยู่นะครับ ไม่เช่นนั้นแล้วดอกไม้บางส่วนอาจจะเฉาก็ได้” เกรย์สันบอกเป็นนัยว่าไม่จำเป็นต้องซื้อดอกไม้ทั้งหมด
เจย์มองเกรย์สันด้วยสายตาเฉียบคม “คิดว่าฉันโง่หรือไง?” เกรย์สันหดตัวถอยหลัง
“เจ้าของร้าน วันนี้ผมจะซื้อดอกกุหลาบของคุณ 9,999 ดอก ช่วยเลือกดอกที่ดีที่สุด และห่อให้มันเป็นรูปหัวใจสองดวงด้วย ตั้งแต่วันนี้ไป ผมจะสั่งดอกกุหลาบของคุณตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปและส่งไปตามที่อยู่ที่ให้นี้” เจย์พูดรวดเดียวไม่เว้นที่หายใจ
เรียกได้ว่านี่คือการตกลงทางธุรกิจระยะยาว เจ้าของร้านตกลงอย่างทันที “ท่านครับ ผมจะจัดดอกไม้ให้เดี๋ยวนี้เลยครับ”
เกรย์สันคิด ‘ใครกันที่บอกว่าคุณอาเรสมีพัฒนาการทางอารมณ์ต่ำ?’
