ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 283
โจเซฟินและเซ็ตตี้น้อยเดินทางมาถึงสวนบันทึกรัก หลังจากนั้นไม่นานโจเซฟินรีบจอดรถที่ริมถนนก่อนเข้าไปข้างในสวนพร้อมกับจูงเซ็ตตี้น้อยไปด้วย
เมื่อได้เห็นเจนสันและร็อบบี้น้อยกำลังเล่นจับจิ้งหรีดกันอย่างมีความสุข หัวใจของโจเซฟินก็ยิ่งจมดิ่ง
นี่พี่ชายของเธอยังไม่กลับมาอีกหรอ? มันไม่เข้าท่าเลย เขาขับรถไวอย่างกับคนบ้าก่อนหน้านี้ เขาควรจะถึงที่นี่ก่อนเธอเสียอีก
โจเซลีนถามเจนส์และร็อบบี้น้อยว่า “เจนส์ ร็อบบี้น้อย คุณพ่อและคุณแม่ของพวกหลานละ กลับมาแล้วหรือยัง?”
“มาถึงแล้วครับ” คู่แฝดผู้น่ารักพยักหน้าอย่างพร้อมเพรียง
ดวงตาของโจเซฟินเบิกกว้างด้วยความประหลาดใจ หากตอนนี้เขากลับมาแล้ว ทำไมพวกเด็ก ๆ ยังเล่นจับจิ้งหรีดกันได้อย่างสบายใจ? พวกเขาไม่เห็นคุณพ่อและคุณแม่เถียงกันอย่างนั้นหรอ?
โจเซฟินกระทืบจิ้งหรีดสองตัว จนแหลกด้วยเท้าข้างเดียว ในขณะที่ร็อบบี้น้อยและเจนสันเงยหน้าขึ้นมองเธอด้วยสายตากล่าวโทษ “คุณน้าโจเซฟิน ทำอะไรน่ะ? ทำไมถึงกระทืบจิ้งหรีดของพวกเรา?”
โจเซฟินติเตียนด้วยเสียงต่ำ “คุณพ่อกับคุณแม่ของหลานกำลังทะเลาะกันและความสัมพันธ์ของพวกเขาก็อยู่สภาวะตึงเครียด แล้วเด็กซนทั้งสองคนยังไม่ช่วยให้สถานการณ์ดีขึ้นเลย แถมยังเอาแต่เล่นจับจิ้งหรีดตรงนี้?”
ร็อบบี้น้อยและเจนสันมองหน้ากันก่อนจะส่งสายตาสงสัยไปที่เซ็ตตี้น้อย “เซ็ตตี้ คุณพ่อกับคุณแม่ทะเลาะกันจริงหรอ?”
“ใช่” เซ็ตตี้น้อยพยักหน้า “อย่างหนักเลย”
ร็อบบี้น้อยโยนท่อกระดาษที่ด้านในบรรจุจิ้งหรีดทิ้ง และรีบวิ่งเข้าไปที่บ้าน
เจนสันและโจเซฟินตามมาอย่างรวดเร็ว
ที่ชั้นสองของบ้าน ปรากฏร่างทั้ง 4 ร่าง ประกอบด้วยหนึ่งร่างใหญ่และสามร่างเล็ก รายล้อมอยู่หน้าห้องของเจย์อย่างรวดเร็ว
ภายในห้อง เสื้อผ้าของโรสถูกฉีกจนเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย และถูกเหวี่ยงลงพื้นอย่างยุ่งเหยิง
สารพัดความดื้อดึงเข้ากระดูกดำของเธอหายไปเมื่อถูกยับยั้งไว้โดยเจย์
จิตใจของเธอว่างเปล่า
รูม่านตาขยายกว้างเหมือนตาของกระทิง
ร่างกายของเธอสั่นสะท้านด้วยเมื่อได้รับชุ่มชื้นจากพิธีศีลจุ่มแห่งรัก
“โรส ฉันจะอนุญาตให้เธอทำทุกอย่างตามใจ แต่อย่าข้ามเส้น” ฉับพลันเสียงของปีศาจก็ดังขึ้นมาอย่างน่ากลัว
“ขีดจำกัดของนายคืออะไร?” เธอถามในขณะที่กำผ้าปูที่นอนสีขาว
“ขีดจำกัดของฉันคือไม่อนุญาตให้เธอหนีไปจากที่นี่”
ด้านนอกของประตู กลุ่มคนจำนวนหนึ่งได้ยินเสียงอันเย็นชาของเจย์ก็เกิดความกังวลขึ้นอย่างทันที ราวกับพวกเขากำลังถูกแผดเผาด้วยไฟ
แผงประตูถูกทุบด้วยอย่างแรงราวกับแผ่นดินจะแตก
คนทั้งสองในห้องซึ่งกำลังทำกิจกรรมที่ยากจะพรรณนาหยุดชะงักอย่างห่อเหี่ยว
เจย์มองโรสที่เขินและใบหน้าที่แสนบริสุทธิ์แล้ว เขาอยากจะเมินการขัดจังหวะและสานต่อกิจกรรมที่ทำค้างไว้ แต่เสียงเด็ก ๆ ก็ดังขึ้น
“คุณพ่อ อย่าทำร้ายคุณแม่”
“พี่สะใภ้ ถ้ายังไม่ตายช่วยส่งเสียงให้ฉันคลายกังวลหน่อยสิ”
เจย์หงุดหงิด “ทุกคนน่าจะหุบปากแล้วไปซะ”
ด้านนอกประตูเกิดความเงียบเข้าครอบงำ
โลกกลับมาสงบอีกครั้ง
เจจึงสานต่อการกลืนกินเหยื่อของเขา
แผงประตูดังลั่นรุนแรงกว่าเดิม
ครั้งนี้ เด็ก ๆ ดูเหมือนจะใช้อุปกรณ์หลายอย่าง
“ไม่ต้องกลัวนะครับคุณแม่ ผมจะช่วยคุณแม่เอง” ร็อบบี้น้อยตะโกน
โรสผลักเจย์ออก “อย่าทำให้ลูกกลัว”
เขาจึงห่อตัวเขาด้วยผ้าปูที่นอน
เจย์รู้สึกเคือง
เขาลุกขึ้นจากเตียงด้วยท่อนขายาวทั้งสองข้างของเขา เขาลุกขึ้นใส่เสื้อผ้าแล้วเหลือบมองโรสที่นั่งกอดตัวเองแน่นพลางยิ้มบาง
เขาเดินไปที่ตู้เสื้อผ้าเพื่อหยิบเสื้อตัวหนึ่งส่งให้เธอ “ใส่ซะสิ”
โรสมองเสื้อเชิ้ตของเขาด้วยท่าทางลังเล
“เธออยากให้ลูกฝังใจกับภาพที่ไม่ดีแบบนี้เหรอไง?” เจย์ถาม
โรสรีบใส่เสื้อยืด รวมทั้งยังมีผ้าปูที่นอนห่อเธอไว้อีกด้วย โชคดีที่เสื้อยืดตัวใหญ่และยาวพอที่ปิดทุกส่วน เผยให้เห็นเพียงช่วงคอขึ้นไปเท่านั้น จึงทำให้ดูเหมือนเธอใส่เสื้อยืดของตัวเอง
เจย์เก็บเศษเสื้อผ้าบนพื้นไปทิ้งลงในถังขยะ จากนั้นเขาจึงเปิดประตูหลังจากทำความสะอาดเสร็จเรียบร้อยแล้ว
เด็ก ๆ ถือสารพัดอุปกรณ์ ไม่ว่าจะเป็น มีดทำครัว ท่อนไม้ หรือแม้แต่ปืนสไนเปอร์ของเล่น จ้องมองไปที่คุณพ่อที่ยืนอยู่ตรงหน้าพวกเขา เด็ก ๆ ได้แต่ตะลึงงัน
