ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! – บทที่ 289

ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 289

โรงพยาบาลแกรนด์เอเชีย

เจย์ลากโรสตลอดทางเดินถึงหน้าห้องผู้ป่วยวิกฤต เขาไม่สามารถระงับความโกรธของตนไว้ได้เลย และพูดอย่างเย็นชาว่า “ฉันไม่ได้บอกให้ระวังหรือยังไง?”

คุณหมอดูละอายใจและลำบากใจ แต่เขาก็อธิบายตามหลักความเป็นจริงและวิเคราะห์ตามหลักวิทยาศาสตร์ถึงเหตุผลของภาวะการณ์นี้ให้ท่านอาเรสฟัง “ท่านอาเรสครับ อย่าโกรธผมเลยนะครับ แม้ว่าอาการของท่านปู่เซเวียร์ยังทรงตัว แต่กล้ามเนื้อของเขาจะลีบลงเรื่อย ๆ หลังจากที่ได้ปรึกษากันแล้ว เราตัดสินใจที่จะเพิ่มระดับการรักษา โดยจะการใช้ยาอิมมูโนโกลบูลินทางหลอดเลือดดำและฮอร์โมน ร่วมกับยาที่กดภูมิคุ้มกันจะต้านทาน มันหลีกเลี่ยงไม่ได้ที่อาจจะมีภาวะแทรกซ้อนบางอย่าง แต่เมื่อการรักษาเสร็จสิ้นอาการของเขาก็จะบรรเทาลง บางทีกล้ามเนื้อของท่านปู่ก็จะกลับมาแข็งแรงได้ช้า ๆ ครับ”

คุณหมออธิบายอย่างเป็นมืออาชีพ แต่ก็คงจะยากสำหรับคนทั่วไปที่จะเข้าใจหลักการของภาวะแทรกซ้อนที่ไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้ ก่อนที่คนไข้จะฟื้นตัว เจย์มองไปที่โรสเท่านั้น อย่างไรก็ตามสิ่งที่เขาใส่ใจมากที่สุดก็คือความรู้สึกของหญิงสาว

โรสได้ตรวจสอบประเด็นข้อมูลหลังจากทราบว่าปู่ของเธอป่วย แม้จะไม่ได้เข้าใจทั้งหมด แต่เธอก็รู้ว่าภาวะแทรกซ้อนระหว่างรักษาเป็นเรื่องปกติ

อย่างไรก็ตามปู่ของเธอยังอยู่ในห้องผู้ป่วยวิกฤต เธอก็เป็นกังวลในทุกทาง

ใบหน้าของเธอขาวซีด มือมีเหงื่อออก แม้แต่ร่างกายของเธอก็เริ่มสั่นเทา

โจเซฟินรีบไปที่ห้องผู้ป่วยวิกฤตทันทีที่จอดรถเสร็จ เธอเห็นพี่ชายของเธอกอดโรสไว้ในอ้อมแขนและลูบหลังเธอเบาๆ ราวกับว่าเขากำลังปลอบโยนเด็กน้อย

ความรู้สึกแห่งรักเอ่อล้นจากเขา

โรสตาแดง น้ำตาไหลพรากจากดวงตา

ในสายตาของโจเซฟินนั้นเต็มไปด้วยความสับสน

ท่านปู่เซเวียร์ป่วยแต่ทำไมพี่สะใภ้ถึงดูโศกเศร้าในเรื่องนี้มากกว่าพี่ใหญ่ของเธอเสียอีก?

พี่สะใภ้ของเธอคือลูกสาวนอกสมรสของตระกูลลอยล์ อะไรคือความสัมพันธ์ของเธอกับตระกูลเซเวียร์จากเมือง นกนางแอ่น?

โจเซฟินเดินไปนั่งที่เก้าอี้สำหรับนั่งรอ มองไปที่พี่ใหญ่และพี่สะใภ้ของเธอที่กอดกันด้วยความรัก แสดงออกของโจเซฟินจึงเปลี่ยนไปอย่างซับซ้อน

“อะแฮม อะแฮ่ม อะแฮ่ม…” โจเซฟินอดไม่ได้ที่จะกะแอมไอเพื่อเตือนพี่ใหญ่ของเธอว่าที่นี่คือโรงพยาบาล แกรนด์ เอเชีย และทุกคนที่เดินไปเดินมาก็รู้จักเขา พี่ชายและพี่สะใภ้ไม่กลัวที่จะแสดงความรักในที่สาธารณะเลยหรือไง?

นี่เขาไม่กลัวจะกลายเป็นหัวข้อที่เป็นประเด็นร้อนให้ค้นหาหรืออย่างไร?

แม้ว่าโจเซฟินจะไอจนถึงจุดที่จะอ้วกออกมา เจย์และโรสก็ยังคงไม่สนใจเธอ

เมื่อคุณหมอเดินเข้ามาหา เจย์จึงชี้ไปที่โจเซฟินและสั่งคุณหมอว่า “จัดการตรวจระบบทางเดินหายใจของเธอเดี๋ยวนี้ คอของเธอไม่ค่อยสบาย”

เจโซฟินกระโดดหย่ง “พี่ชาย ฉันไม่ได้ป่วยนะ”

“แล้วทำไมเธอถึงไอ?” เจย์ถาม

“ฉัน… ฉันอยากจะเตือนนายว่าให้ระวังการแสดงออกในที่สาธารณะสักหน่อย” โจเซฟินกระซิบ

เจย์จึงตระหนักขึ้นมาได้ว่าเขายังวางแขนไว้ที่หัวไหล่ของโรส เขารีบดึงแขนกลับอย่างรวดเร็ว เขามองคุณหมออย่างบาดลึก มันคือสัญญาณเตือนเงียบ ๆ

คุณหมอหันหลังกลับ เขาเบนสายตาไปที่อื่น และรับปากอย่างเขร่งขรึม “คุณอาเรสสบายใจได้ ผมไม่เห็นอะไรทั้งนั้น”

“สถานการณ์เป็นอย่างไงบ้าง?” เจย์ถาม

หมอยังคงหันหลังให้และพูดว่า “อาการผ่านวิกฤตแล้วครับ สัญญาณชีพจรก็อยู่ในระดับที่ดี คุณอาเรสสามารถกลับไปพักผ่อนได้อย่างสบายใจ”

เมื่อได้ฟังอย่างนั้น โรสก็เหมือนยกภูเขาออกจากอก

เธอยืนขึ้นและหันหน้าคุยกับคุณหมอตามมารยาทสังคม “หมอคะ ฉันสามารถเข้าเยี่ยมท่านปู่ได้ไหมคะ?”

สีหน้าของคุณหมอลำบากใจ

เจย์พูดว่า “ท่านปู่เพิ่งย้ายจากห้องผู้ป่วยวิกฤตมาเป็นแผนกคนไข้ทั่วไป คุณหมอยังต้องคอยเช็คอาการของเขาอยู่ ฉันว่าเธอรอเจอท่านปู่จะดีที่สุด ตอนนี้ท่านปู่ก็พ้นขีดอันตรายแล้ว เธอมั่นใจได้เลยและกลับไปรอฟังข่าว”

โรสพยักหน้า

เจออกคำสั่งโจเซฟินที่มัวแต่ครุ่นคิดว่า “ไปเอารถมาออกมา”

โจเซฟินบ่นพึมพำ “อย่างน้อยฉันก็ควรได้รับเงิน หากนายจะทำให้ฉันเป็นคนขับรถ?”

พวกเขาไปนู่นไปนี่กันมาตลอดทั้งคืน ในเวลาที่พวกเขากลับมาถึงสวนบันทึกรักพระอาทิตย์ก็ขึ้นเสียแล้ว

โรสยืนอยู่ตรงประตูของสวน มองไปที่เจย์อย่างซาบซึ้ง “ท่านอาเรส ขอบคุณนะ”

เจย์ค่อนข้างสูงและตัวใหญ่มากเมื่อเทียบกับร่างอันบอบบางของเธอเขาก้มลงมองเธอด้วยสายตาที่ยากจะคาดเดา