ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 312
โรสจ้องไปที่เขาอย่างงุนงง นี่คือคุณพ่อผู้สุภาพเรียบร้อยที่อยู่ในความทรงจำของเธอจริงหรือ?
หลังจากที่ไม่ได้พบเขาเพียงไม่กี่ปี เขาแก่ลงมาก เขาอายุไม่ถึง 60 ปี แต่เขาดูเหมือนคนอายุ 70 ปี
จอร์จเดินมาที่โซฟาหนังและนั่งอย่างช้า ๆ เขาชี้ไปที่โซฟาตัวตรงข้ามและพูดกับโรสว่า “มานั่งสิ”
โรสเลือกที่จะนั่งโซฟาข้าง ๆ เขาแทน ซึ่งเป็นตัวที่ใกล้กับจอร์จมากที่สุด
จอร์จสั่งแอนน์ “เอาเครื่องดื่มมาให้แขกของเรา”
แอนน์เป่าลมออกมาทางจมูกอย่างเย็นชา “ที่รัก เราไม่มีอะไรดีดีที่บ้านให้บริการแขกหรอก”
โรสพูดขึ้นมาทันที “น้ำเปล่าธรรมดาก็ได้ครับ”
ดังนั้นแอนน์จึงรินน้ำใส่แก้วให้โรส ในขณะที่เธอพูดพึมพำอย่างไม่รู้จบว่า “ ถ้าไม่ใช่เพราะลูก ๆ ของฉัน เราคงไม่สามารถจ่ายได้ แม้กระทั่งค่าน้ำเปล่าได้ด้วยซ้ำ ฮื้ม แล้วลูกชายและลูกสาวที่รักของตระกูลเซเวียร์ล่ะ พวกเขาอยู่ที่ไหนกันเนี่ย? พวกเขาพึ่งไม่ได้ได้อย่างไรในช่วงเวลาวิกฤตแบบนี้?”
ใบหน้าที่แก่ชราของจอร์จดูเศร้าหมองโดยทันที เขาโต้เถียงออกมาว่า “เธอจะตายหรือหากจะไม่พูดถึงพวกเขาสักวันเดียว?”
แอนน์เดินมาพร้อมกับแก้วน้ำ และวางแก้วอย่างแรง ๆ ไว้บนโต๊ะกาแฟ เธอทำเสียงดังเพื่อแสดงความขัดเคืองที่อยู่ภายในใจของเธอ
“ใช่ ฉันไม่อาจยกโทษให้กับเรื่องนี้ได้ ตอนที่ตระกูลเซเวียร์รุ่งเรือง ทำไมเซย์นและแองเจลีนจึงเป็นเพียงคนที่ตระกูลเซเวียร์ยอมรับ? พวกเขาถูกโปรยปรายไปด้วยเงินที่ไม่จำกัดและร่ำรวย แต่ลูก ๆ ของฉันต้องอยู่ในมุมมืด ทุกวันนี้ครอบครัวเซเวียร์ล่มสลายไปแล้ว คนหนึ่งตายไปแล้ว ส่วนอีกคนหนีหายไป มีแต่พระเจ้าที่รู้ว่าอยู่ที่ไหน แต่ลูก ๆ ของฉันคือคนที่ต้องแบกรับความลำบากร่วมกับคุณ!”
โรสจับแก้วแล้วค่อย ๆ ดื่มน้ำเปล่า
ในสายตาของเธอความขุ่นเคืองของแอนน์เป็นเพียงแค่ความไร้สาระ แอนน์เป็นคนที่ทำให้พ่อและแม่ของเธอแยกทางกัน ซึ่งทำให้ เซย์นและแองเจลีนสูญเสียความรักจากคุณพ่อไปในชั่วข้ามคืน
สำหรับลูก ๆ ของเธอ พวกเขาดำเนินชีวิตที่ได้รับการตามใจและมั่งคั่งภายใต้ปีกของคุณพ่อ
วันนี้ แม้ว่าครอบครัวของเซเวียร์ล่มสลายไปแล้ว แต่เซย์นก็ทำงานอย่างหนักเพื่อช่วยบริษัท เซเวียร์ไว้ แม้ว่าการจัดการบริษัทจะไม่ใช่ความถนัดที่สุดของเขา
ส่วนเธอนั้นตายไปแล้ว มิฉะนั้นเธอจะปล่อยให้ครอบครัวของเธอต้องผ่านการทดสอบและความยากลำบากเพียงลำพังได้อย่างไร?
โรสอดกลั้นความคิดของเธอไว้ภายใน แต่เธอก็ไม่กล้าพูดออกไป
เกียรติของจอร์จไม่เหมือนในสมัยก่อน แอนน์เป็นคนที่พูดไม่รู้จบ ในขณะที่เขาอยู่ในความเงียบเกือบตลอดเวลาและไม่โต้แย้ง
ในท้ายที่สุดเขาตอบกลับอย่างหมดหนทาง “มีแขกมาที่บ้าน ไม่จำเป็นต้องยืดยาว”
แอนน์เป่าลมออกทางจมูกอย่างเย็นชาและขึ้นไปชั้นบน
โรสมองคุณพ่อที่ดูสิ้นหวังและรำคาญใจของเธอแล้วก็อดนึกถึงความสง่างามที่เขาเคยอยู่ต่อหน้าแม่ที่อ่อนโยนของเธอไม่ได้ แต่เธอก็รู้สึกว่านี่คือผลลัพธ์ที่เขาต้องรับผิดชอบ
“นี่คือนามบัตรของฉผมครับ ท่านเซเวียร์”
โรสยื่นนามบัตรที่ทำเองให้จอร์จ
มันเป็นนามบัตรสีดำล้วนที่มีชื่อของเธอเขียนด้วยตัวอักษรสีทองขนาดใหญ่ว่า ‘แองจ์ ลิน นักเจาะเครือข่ายคอมพิวเตอร์’
อีกด้านหนึ่งของนามบัตร มันระบุว่าสถาบันที่เธอเรียนจบ—มหาวิทยาลัยหนานชาง!
จอร์จตกตะลึงและมือที่ถือนามบัตรก็สั่นอย่างอธิบายไม่ถูก เขามองเธออย่างสงสัย
แองจ์ ลิน เมื่อรวมกันแล้วก็เห็นได้ชัดว่าคือ แองเจลีน!
เชี่ยวชาญด้านนักเจาะเครือข่ายคอมพิวเตอร์!
จบการศึกษาจาก มหาวิทยาลัยหนานชาง!
ทุกรายละเอียดเหมือนกับแองเจลีนเป็นอย่างยิ่ง
“นายเป็นใครกันแน่?” จอร์จตรึงดวงตาดั่งนกอินทรีของเขาไว้ที่ใบหน้าของโรส
โรสมองเขาอย่างเลือนราง “ผมชื่อแองจ์ ลิน ผมมาที่นี่เพื่อสมัครงาน”
จอร์จหัวเราะเยาะ “เหอะ หางานเหรอ? บริษัทเซเวียร์ใกล้จะล้มละลาย ในขณะนี้ แม้แต่การปลดพนักงานของเราก็เยอะจนท่วมท้น ทำไมฉันต้องจ้างพนักงานใหม่?”
