ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 336
“กลับบ้านกันเถอะ ที่รัก”
ความมืดปกคลุมสวนคฤหาสน์
เขานั่งเงียบ ๆ บนเก้าอี้ไม้ในชานบ้าน เจย์สงบกลายเป็นหนึ่งเดียวกับค่ำคืนรอบตัวเขา
แหล่งกำเนิดแสงเดียวของเขาคือนาฬิกาตั้งเพชรบนข้อมือของเขา มันคือแสงสีเงินส่องสว่างที่มือ
เข็มชั่วโมงชี้ไปที่หนึ่งนาฬิกา
เวลาผ่านไปโดยไม่มีอาการง่วงนอนเลยสักพักหนึ่ง จู่ ๆ ความหวังในดวงตาที่แหลมคมของเจย์ก็เริ่มค่อย ๆ ปิดลดน้อยลงเมื่อเวลาผ่านไป
ทันใดนั้น มีเสียงดังขึ้นจากด้านข้าง
มีร่างคนโค้งงอคลานขึ้นมาจากพื้นดิน เมื่อหันไปรอบ ๆ เธอก็ตกตะลึงกับแสงจ้าของโทรศัพท์มือถือส่องเข้ามา
เธอยกแขนขึ้นทันทีเพื่อป้องกันแสงไฟโดยยอมให้ข้อมือของเธอถูกจับด้วยมือขนาดใหญ่คล้ายคีมดึงขึ้นในช่วงเวลาถัดมา
“โรส!”
โรสถูกจับได้คาหนังคาเขา เธอยอมแพ้ที่จะต่อสู้กลับ
“ท่านอาเรส นายกำลังทำอะไรอยู่ในเวลาดึกขนาดนี้?” เธอถาม อย่างเห็นได้ชัดว่าพยายามที่จะพูดในด้านเป็นห่วงเขา
“มองดูดอกไม้อยู่” เจย์ตอบ
โรสเอียงตัวขึ้นจ้องท้องฟ้าที่ไร้ดวงดาว เขาพยายามจะพูดเล่นไหม?
“แล้วเธอล่ะ?” เจย์ถาม
โรสเกาหลังคอและยิ้มอย่างอึดอัด “ฉันคงเดินละเมอ”
เจย์พูดไม่ออก “…”
“ตอนนี้เธอตื่นหรือยัง?”
โรสพยักหน้า “การล้มลงทำให้ฉันตื่นขึ้น”
จากนั้น เธอก็ยิ้มให้เขา “ฉันขอโทษที่ขัดจังหวะนายนะ ท่านอาเรส ฉันจะออกไปแล้ว!”
เธอพยายามดึงมือออกจากการจับของเขาเนื่องจากเจย์ดูเหมือนจะไม่ตั้งใจที่จะปล่อยเธอจากไป
“เข้ามานั่งเถอะไหน ๆ เธอก็มาถึงที่นี่แล้ว!”
แม้จะไม่อยากจากไป แต่เธอจะทำเช่นนั้นหลังจากที่ได้เห็นลูก ๆ ของเธอแล้วเท่านั้น เธอปกปิดความโกรธเกรี้ยวภายนอกไว้ “ฉันจะดูไม่สุภาพหากจะปฏิเสธข้อเสนอเมื่อท่านอาเรสยืนยันเช่นนั้น”
เจย์จับมือเธอขณะที่เขาเดินขึ้นบันไดวน
‘บันไดวนนี้พาฉันไปถึงไหนบนโลก’ โรสครุ่นคิดอยู่ภายใน
“เราจะไปไหนกันคะ ท่านอาเรส?”
“เธอไม่รู้เหรอ?” เจย์แสดงความประหลาดใจเยาะเย้ย “บางทีเธออาจใช้เวลาที่อยู่ในสวนคฤหาสน์ได้ไม่นานพอ”
คราวนี้โรสพูดไม่ออก “ … ”
มีบางอย่างรู้สึกไม่ดีกับคำพูดที่เขาพูด
บันไดวนพาพวกเขาตรงไปยังห้องที่ปลอดภัยบนชั้นสาม เมื่อเข้ามาห้องนั้น จู่ ๆ ประตูก็ปิดขังไปเองจากด้านหลังของโรส
เจย์ทิ้งตัวลงบนเก้าอี้ตรงหน้า การกระทำของเขา ไม่ว่าจะเป็นการกระทำที่ไม่เป็นทางการ แต่แฝงไปด้วยความหยิ่งและศักดิ์ศรี
“เธอก้าวข้ามขีดจำกัดของฉันอีกครั้ง โรส ลอยล์” เจย์โน้มตัวไปข้างหน้าเล็กน้อย
แม้ว่าน้ำเสียงของเขาจะไม่มีทั้งความอบอุ่นและอารมณ์ แต่โรสก็รู้สึกราวกับว่ามีเมฆฝนฟ้าคะนองมารวมตัวอยู่เหนือหัวของเธอ พร้อมที่จะทำให้เธอโกรธ
“ช่วงนี้เซ็ตตี้เป็นอย่างไรบ้างคะ ท่านอาเรส?” โรสคิดถึงเซ็ตตี้น้อยมากกว่าที่เธอสนใจสถานการณ์ที่เธออยู่
“เธอร้องไห้ทุกวันเพราะเธอเลย ตั้งแต่ที่เธอจากไป” เจย์บอกกับเธอ
ดวงตาของโรสลุกโชนด้วยน้ำตาที่ไหลไม่ออก “แล้วเธอบอกนายหรือเปล่าว่าเธอเป็น… ของนาย”
เจย์ขัดจังหวะอย่างหงุดหงิดก่อนที่เธอจะพูดจบ “เธอทิ้งลูกของเธอมาให้ฉันเพื่อที่เธอจะได้มีชีวิตที่อิสระงั้นเหรอ? เธอเคยคิดถึง ความเจ็บปวดที่เด็กจะต้องผ่านไป สักครั้งไหม?”
โรสเงยหน้าขึ้นมอง “ฉันคิดว่านายดูแลเธอเหมือนที่นายทำกับเจนส์และร็อบบี้ได้”
“แน่นอน ฉันจะดูแลเธอ เธอเป็นลูกสาวของฉัน” เจย์ตอบ
โรสจ้องมองเขาอย่างเปิดเผย…“นายรู้?”
ทันใดนั้น เธอก็ตะคอก “แล้วทำไมนายถึงทำร้ายเธอถ้านายรู้ว่าเธอเป็นลูกสาวของนายแล้ว?”
“เธอไม่มีสิทธิ์ด่าฉันตอนนี้ ไม่ใช่เมื่อเธอทิ้งลูกไว้ข้างหลังโดยไม่บอกลา การละทิ้งแตกต่างจากการกระทำทารุณที่เธอกล่าวหาฉันอย่างไร?” เจย์ตะโกนด้วยความโกรธ
โรสพึมพำเบา ๆ อย่างรู้สึกผิด “นี่ใช่สิ่งที่นายต้องการมาตลอดเหรอ? นายคิดแผนเอาไว้แล้วว่าจะพาลูกไปจากฉัน ตอนนี้นายควรจะดีใจหรือไม่ที่ฉันไม่ได้ต่อสู้กับนายเพื่อพวกเขาอีกต่อไป?”
