ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 338
เธอก็อาจอ้างเช่นนั้นเช่นกัน “ใช่ แล้วถ้าฉันชอบเขาล่ะ?”
การแสดงออกที่ไม่แยแสของเจย์แตกเป็นชิ้น ๆ ในทันที
“ฉันตามใจเธอมากเกินไปใช่ไหม โรส ลอยล์ ? นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมเธอถึงเป็นคนเกเรขนาดนี้?” มือของเขาเอื้อมไปที่ด้านหลังศีรษะของเธออย่างรวดเร็ว เขาดึงกระชากแรง ๆ เพื่อทิ้งความเจ็บปวดไว้บนหนังศีรษะของเธอ
เมื่อโรสถูกบังคับให้เอียงศีรษะไปข้างหลังริมฝีปากของเขาก็จู่โจมไปข้างหน้า
หนังศีรษะของโรสชาด้วยความเจ็บปวดกับน้ำตาที่ไหลออกมาจากดวงตาของเธอ
น้ำตาเย็น ๆ หยดลงบนหลังมือของเขา ราวกับเศษน้ำแข็งที่ลุกเป็นไฟ
ในไม่ช้า เจย์ปล่อยเธอไป เมื่อมองย้อนกลับไปที่ความโกรธเกรี้ยวในดวงตาของเธอ ไฟที่โหมกระหน่ำภายในตัวเขาดับลงเมื่อก้อนน้ำแข็งดูเหมือนจะขจัดความอบอุ่นในหัวใจของเขา
“ออกไป” เขาหันกลับมาและดุทันที
โรสรีบหนีออกไป
เมื่อปิดประตูลง ความกังวลจะหลั่งเลือดออกมาอย่างควบคุมไม่ได้ในสายตาที่รุนแรงของเจย์
…
เช่นเดียวกับสัตว์ร้ายที่อ้าปากกว้าง ขู่ว่าจะกลืนกินทุกสิ่งเมื่อมันตื่นขึ้นมาก่อนที่จะยอมสยบลง
บนทางเดินนั้นมีร่างเล็กกระทัดรัด เดินล่องลอยอย่างไร้จุดหมายและแกว่งไปมาขณะที่เดินอย่างเยือกเย็นโดยที่แขนพันรอบตัว
ร่างสูงตามมาข้างหลังไม่ไกลหรือใกล้เกินไป
ร่างดังกล่าวเดินตามเธอไปจนถึงอาคารกลางของบริษัท เบล มันยืนอยู่ตรงจุดเดิมอย่างไร้วิญญาณแม้ในขณะที่เฝ้าดูเธอเข้ามาในอาคารอย่างปลอดภัย
ณ อาคารกลางห้องรับรองของประธาน
ฌอนยืนอยู่ตรงหน้าหน้าต่างสูงจากพื้นจรดเพดาน เขาจ้องมองด้วยแขนของเขาไขว้กันไปที่ร่างที่อยู่ชั้นล่าง
การเยาะเย้ยและถากถางเกิดขึ้นในสายตาของเขา “โอ้ ท่านอาเรส นายไม่รู้ว่าความงามของเฮเลนทำให้ตกต่ำงั้นเหรอ?”
“คุณเบล” โรสผลักเปิดประตู
“คุณกำลังมองหาฉันใช่ไหม?”
ฌอนหันกลับมาหาโรสด้วยดวงตาแดงก่ำ “เขารังแกคุณหรือเปล่า?”
โรสยังคงเงียบ
ฌอนเหลือบมองไปที่ร่างสลักน้ำแข็งชั้นล่างอีกครั้งด้วยความงงงวย
“พวกคุณสองคนทะเลาะกันหรือเปล่า?”
โรสพยักหน้า
“ใครชนะ?” ฌอนถามอย่างชั่วร้าย
เขาไม่ใช่คนเจ้ากี้เจ้าการโดยปกติอยู่แล้ว แต่เขาไม่สามารถหยุดความอยากรู้อยากเห็นที่เกิดขึ้นเมื่อเห็นทั้งคู่ได้รับความแตกหักเช่นนี้
โรสจ้องมองเขาด้วยความโกรธ
ฌอนหัวเราะอย่างสนุกสนาน “ไม่เป็นไร ๆ ลืมที่ผมถามไปนะ คุณดูไม่ดีนัก ดังนั้นผมจะถือว่าเขาชนะแล้วกัน!”
โรสฉีกการปลอมตัวที่เธอสวมต่อหน้าเจย์ “นี่ไม่ใช่วิธีการทำงานของความรักหรือ? ใครรักมากกว่าก็แพ้”
เขาจ้องมองลงไปที่เงาข้างล่างตึก ฌอนไม่เคยเชื่อเลยว่าผู้ชายคนเดียวที่ไม่เคยแพ้เลยสักครั้ง เมื่อมันเป็นเรื่องธุรกิจแต่กลับจะต้องสูญเสียเมื่อมันคือเรื่องความรัก
การจ้องมองของเขากลับมองไปที่การแสดงออกสีหน้าที่จืดชืดและเสื่อมโทรมของโรสขณะที่เขาประหลาดใจกับเวทมนตร์ที่เป็นโชคชะตาและพรหมลิขิต
เขาเดินตามเธอมาที่นี่ แต่เธอก็ไม่หันหลังกลับไปเลย
หากเธอหันกลับไป มันอาจจะไม่จบลงด้วยเรื่องราวความรักอันแสนหวานที่เต็มไปด้วยความบาดเจ็บ
“คุณไม่เหมาะสมสำหรับกันและกัน” เขาสรุป
โรสเดินเข้าไปอย่างช้า ๆ และฌอนก็ปิดผ้าม่านทันที ภาพสะท้อนของเขาซ้อนทับเธอบนผ้าม่านผืนบาง
“ฉันรู้ว่าเราไม่เหมาะสมสำหรับกันและกัน” เธอฝืนทนอย่างเจ็บปวด
ฌอนพูดไม่ออก “…”
ผู้ชายอย่างเจย์จำเป็นต้องแต่งงานกับผู้หญิงที่เหมาะกับเขาหรือไม่?
ฌอนยิ้ม “และที่นี่เรามีผู้หญิงโง่ ๆ อีกคนที่คลั่งไคล้ความรัก”
รอยยิ้มของเขาเปลี่ยนเป็นบูดบึ้งและขมขื่นอย่างรวดเร็ว “ลืมเขาไปเถอะ โรส”
“อย่าเดินไปในเส้นทางเดียวกับแม่ของผม มอบทุกอย่างให้กับผู้ชาย… ความตายกลายเป็นสิ่งปลอบใจเธอเพียงครั้งเดียวเมื่อเขาทำให้เธอล้มเหลว”
คำพูดนั้นเหมือนเกลือถูบาดแผลของโรส “ฉันจะพยายามอย่างดีที่สุดเพื่อลืมเขา”
