ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 349
“โรงแรม ปาร์กเกอร์” หลังจากที่เจย์ค้นหาที่ที่โรสอาศัยอยู่ได้แล้ว มันก็เหมือนกับว่าเขาผ่านสงครามมายาวนาน เขาหมดแรง เขาเลยเอนหัวพิงเบาะและพักสายตาไป
โจเซฟินแอบมองเจย์ผ่านกระจกหลัง ในขณะนั้น หัวใจของเธอกำลังดิ้นรน พี่สะใภ้ของเธอกล้าที่จะต่อต้านตระกูลอาเรส จากการที่พี่ชายของเธอเคยจัดการกับเรื่องแบบนี้มาก่อน เหตุการณ์ที่เกิดเขาจะทำให้เธอต้องทนทุกข์ทรมานอย่างแน่นอน
เธอควรจะอ้อนวอนขอร้องช่วยพี่สะใภ้ดีไหม?
“พี่ชาย ในเมื่อพี่สะใภ้ทำงานร่วมกับบริษัท เบล เพื่อแย่งชิงธุรกิจของบริษัท อาเรส ฉันคิดว่าเธอดันไปแตะต้องถึงสิ่งที่มีค่าของจีนส์ พี่สะใภ้คงไม่ตั้งใจที่จะแตะต้องสิ่งของจำเป็นของนาย… ”
เจย์ลืมตาขึ้น ทันใดนั้น ม่านตาของเขาก็เปล่งแสงออกมาอีกครั้ง
เธอคิดแบบนั้นจริง ๆ เหรอ?
ท่าทางที่น่าเบื่อของเขาสว่างขึ้นเล็กน้อย
“พูดให้มันน้อยลงหน่อยและขับรถเร็ว ๆ เถอะน่า” เจย์กระตุ้น
“โอ้”
เมื่อรถจอดที่ชั้นล่างของโรงแรม ปาร์คเกอร์ เจย์รีบเปิดประตูรถและวิ่งเข้าจากระยะไกล ๆ เข้าไปในตำแหน่งที่เขาเจอ
โจเซฟินถูกทิ้งให้ตกตะลึง!
เขาจะรีบไปฆ่าหรือช่วยเธอกันแน่?
โจเซฟินรีบจอดรถอย่างผิดกฎจราจรที่ริมถนน เธอเปิดประตูรถ แล้ววิ่งตามไป
“พี่ชาย รอฉันก่อน”
โจเซฟินรีบไปหาเจย์ เมื่อเขากำลังรอลิฟท์ เธอก็จับเขาได้ทัน
“พี่ชาย นายต้องใจเย็น ๆ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น” โจเซฟินกล่าวขณะที่จับแขนของเจย์
เจย์มีสีหน้าเย็นชา แต่มีเม็ดเหงื่อผุดขึ้นที่หน้าผากของเขา
จริง ๆ แล้วฝ่ามือของเขาก็มีเหงื่อออกมาเหมือนกัน
ใครจะรู้ว่าตอนนั้นเขากังวลแค่ไหน
เมื่อประตูลิฟต์เปิดออก เจย์ก็ก้าวเข้าไป โจเซฟินกดปุ่มเปิดเพื่อที่เธอต้องการไม่ให้ประตูปิดใส่
เจย์จ้องมองเธออย่างดุเดือด “เข้ามาสิ”
โจเซฟินวิงวอนว่า “พี่ชาย ได้โปรดอย่าทำให้เธอลำบากใจเลย”
เจย์ก้าวไปข้างหน้าแล้วเอื้อมมือไปดึงโจเซฟินให้เข้ามา
ประตูลิฟต์ปิด!
โจเซฟินเหงื่อแตกอย่างกังวล
เมื่อประตูเปิดออก ทันใดนั้น โจเซฟินก็คว้าตัวเจย์ไว้ แต่เขาก็ลากเธอออกจากลิฟต์อย่างแรง
โจเซฟินร่ำไห้และตะโกนเรียก “โรส หนีไป! พี่ชายของฉันอยู่ที่นี่แล้ว!”
ในขณะนั้นเองที่โรสนอนคว่ำอยู่บนพื้นห้องนั่งเล่น ในมือของเธอมีขวดแอลกอฮอล์ถืออยู่ เธอเมามากที่สุดเท่าที่เธอเคยดื่ม
เธอได้ยินชื่อของเธอเองท่ามกลางความพร่ามัวและเธอก็ลุกขึ้นยืน เธอเปิดประตูและจ้องไปที่ภาพเงาขนาดใหญ่ที่หายวับไปจากทางเดิน
เจย์และโจเซฟินหยุดอยู่ตรงหน้าเธอ—หน้าเธอแดงก่ำเหมือนลูกตำลึง ตาสีหมอก และดูกระเซอะกระเซิง เจย์มองด้วยสายตาเขาแบบนั้นเหมือนกำลังส่งผลร้ายต่อชีวิตเธอ
เขายกมือขึ้น และโจเซฟินคิดว่าเขาอยากจะรุกรานโรส เธอจึงโอบรอบแขนของเขา เธอกรีดร้องใส่โรส “พี่สะใภ้ หนีไป!”
โรสหัวเราะแบบโง่ ๆ “ทำไมฉันต้องหนี? เขาไม่ใช่เสือตัวใหญ่”
เจย์กัดฟันด้วยความโกรธ “โจเซฟิน อาเรส ปล่อยตัวฉัน ถ้าเธอต้องการมีชีวิตอยู่!”
เธอปล่อยเขาทันที มองเขาด้วยสายตาที่เหมือนลูกสุนัข “พี่ชาย เรามาจากครอบครัวเดียวกัน ทำไมนายคิดจะทำอย่างนั้น?”
เจย์ไม่สนใจเธอ แต่เขาชูสองนิ้วขึ้นมาและถามโรสว่า “นี่เลขเท่าไหร่?”
โรสจ้องไปที่นิ้วเรียว ๆ ของเขา แม้แต่เล็บของเขาก็ดูเหมือนเปลือกหอยที่สวยงาม ทันใดนั้น เธอก็เอื้อมแขนออกไปแล้วจับนิ้วของเขาเหมือนคิดว่าจะโดนพวกมันฟาด “นิ้วพวกนี้สวยมาก!”
โจเซฟินปิดตาของเธอ เธอไม่สามารถทนเห็นภาพนั้นได้อีกต่อไป
พี่ชายของเธอเกลียดที่จะเห็นผู้หญิงที่มารุมเร้าเขา หากเป็นเช่นนั้นพวกเขาจะต้องทนทุกข์ทรมานอย่างมาก
เป็นเวลานานแล้วที่โจเซฟินไม่รู้สึกถึงอารมณ์หรือความเกลียดชังของเจย์ จากนั้น เธอก็มองผ่านช่องว่างในนิ้วของเธอระหว่างปิดตาอยู่
เธอรู้สึกแปลกใจเล็กน้อยที่ดูเหมือนว่าเจย์จะไม่โกรธ
นี่… ดวงอาทิตย์ขึ้นจากด้านทิศตะวันตกอีกหรือเปล่า?
