ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 361
ด้วยงานเลี้ยงถึงตอนเลิกลา!
ช่วงเวลาสั้น ๆ ที่ใช้ร่วมกันจบลงด้วยการแยกทางกันอย่างโศกเศร้า
เมื่อโรสและโจเซฟินกำลังจะออกจากสวนบันทึกรัก เซ็ตตี้น้อยก็กอดขาของคุณแม่เอาไว้ไม่ยอมขยับเขยื้อน “คุณแม่ หนูจะไม่ยอมให้คุณแม่จากไป”
ร็อบบี้น้อยก็กอดเอวคุณแม่ของเขาเช่นกัน
ส่วนเจนสันเขายืนอยู่ตรงกลางทาง ขวางทางเดินของโรส
โจเซฟินเดินไป ๆ มา ๆ อยู่สองสามรอบ ก่อนที่จะมองไปที่เด็ก ๆ และโรส เธอถามอย่างเศร้า ๆ ว่า “ฉันก็จะไปเหมือนกัน ทำไมไม่มีใครขอให้ฉันอยู่ด้วยล่ะ?
“เฮ้ ฉันไม่เคยทำร้ายพวกเธอสักคน เจ้าเด็กสามคนใจร้ายไม่เคยแสดงความเศร้าตอนที่ฉันกำลังจะจากไปเลยเหรอ?”
โรสส่งสายตาไปที่เจย์ที่ยืนอยู่ข้าง ๆ เพื่อขอความช่วยเหลือด้วยสายตาของเธอ อีกคนได้แต่เฝ้าดูความวุ่นวายทั้งหมดเหมือนผู้ชม
เจย์ยังคงไม่มีเจตนาที่จะเคลื่อนไหวและยังคงเงียบ
โรสกอดลูกแล้วร้องไห้
เจย์รู้สึกอึดอัดใจเมื่อเห็นว่าเธอดูน่าสงสารแค่ไหน
“โรสมาคุยกันเถอะ”
โจเซฟินดึงเด็ก ๆ ออกไปจากเธอทันที หลังจากได้รับอิสรภาพโรสก็เดินไปหาเจย์ด้วยหัวใจที่หนักอึ้ง
“นับจากนี้เป็นต้นไป เธอจะมาที่นี่และไปรับเด็ก ๆ ทุกวันจันทร์,พุธ และศุกร์ ในทางกลับกันฉันจะกลับมาในวันอังคาร,พฤหัสบดี และวันเสาร์” เจย์อยู่บนห่วงโซ่อาหารมาตลอดชีวิต ดังนั้นเขาอาจจะพูดว่า ‘หารือ’ แต่น้ำเสียงของเขาไม่เปิดโอกาสให้มีการคัดค้าน
โรสมองเขาด้วยความตกใจ!
‘นี่คือ… เขาประนีประนอมแล้วหรือ?’
เมื่อเธอยังไม่เห็นด้วยหลังจากนั้นไม่นาน ใบหน้าอันหล่อเหลาของเจย์ก็พลันเปลี่ยนเป็นเย็นชาจนกลายเป็นน้ำแข็ง “ทำไม? เธอไม่เต็มใจเหรอ?”
โรสพยักหน้า “ฉันเต็มใจ”
มีปัญหาอย่างเดียว แล้ววันอาทิตย์ล่ะ? เด็ก ๆ จะไปโดยไม่มีพ่อแม่ไปรับหรือ?
เมื่อเขาเห็นความสุขในสายตาของเธอ ดวงตาสีนกอินทรีของเจย์ก็เปล่งประกายเช่นกัน
“วันอาทิตย์เราจะไปรับพวกเขาด้วยกันทั้งคู่”
โรสเบิกตากว้างด้วยความตกใจ…
เธอรู้สึกประทับใจกับการจัดเตรียมของเขาเพราะเขาปล่อยวางอคติที่มีต่อเธอและคิดในนามของเด็ก ๆ
เขาเป็นพ่อที่ดีมาก
ดูเหมือนเธอจะเลือกได้อย่างชาญฉลาดโดยให้เขาเป็นผู้ดูแลลูก ๆ
“ถ้าเธอไม่สนใจก็ลืมสิ่งที่ฉันได้พูด แล้วเธอก็ไปได้” เจย์พูดอย่างไม่อดทนเมื่อเขาสังเกตเห็นว่าเธอกำลังงุนงงและไม่ได้ตอบเขา
โรสเกือบจะตะโกนว่า “ฉันตกลง”
น้ำเสียงของเธอชัดเจนและหนักแน่นราวกับว่าเธอกำลังกล่าวคำปฏิญาณในวันแต่งงาน
เหนือสิ่งอื่นใดพวกเขากำลังยืนอยู่ในเฉลียงสไตล์ยุโรปที่มีทะเลดอกกุหลาบสีขาวอยู่รอบพวกเขา
เจย์ยิ้มอย่างหยอกล้อ
เพราะเหตุนี้ โรสจึงตระหนักว่ารอยยิ้มของเขามีความหมายซ่อนเร้นบางอย่างที่เธอไม่ควรพูดออกไป ดังนั้นเธอจึงหน้าแดงอย่างรุนแรง
“เยี่ยมเลย คุณแม่จะไม่ทิ้งพวกเราแล้ว” เด็ก ๆ ส่งเสียงเชียร์
เป็นเวลาเย็นแล้วเมื่อพวกเธอออกจากสวนบันทึกรัก
โจเซฟินขับรถในขณะที่โรสนั่งเบาะผู้โดยสารด้านหน้า ในที่สุดความเหนื่อยล้าจากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในช่วงสองสามวันที่ผ่านมาก็เกิดขึ้นในที่สุด ตอนนี้เธอหลับไปอย่างรวดเร็ว
โจเซฟินรู้สึกกระสับกระส่ายขณะที่เธอพูดกับตัวเอง
“ฉันต้องการตามหาเขาในเมืองนกนางแอ่น
“เธอคิดว่าเขาจะมีความสุข ตกใจหรือตื่นตระหนก เมื่อจู่ ๆ ฉันก็ปรากฏตัวต่อหน้าเขา? ”
…
โรสลืมตาขึ้นเมื่อใบหน้าของเซย์นปรากฏขึ้นในความคิดของเธอ คนที่พูดถึงมียังคงเป็นเด็กและมีเสน่ห์อย่างที่เขาเคยเป็น
“บางทีเธออาจพบว่าเขาไม่ใช่คนที่เธอเคยชอบอีกต่อไป เมื่อได้เจอเขาอีกครั้ง” น้ำเสียงของโรสสั่นเล็กน้อยขณะที่เธอพูด
“ยิ่งไปกว่านั้น ทำไมฉันถึงอยากเจอเขา ตลอดหลายปีที่ผ่านมาเขามาปรากฏตัวในความฝันของฉัน ถ้าการได้เห็นเขาสามารถทำให้ฉันยอมแพ้ได้ อย่างน้อยที่สุด ฉันก็จะได้ปิดฉากความรักครั้งนี้”
โรสถอนหายใจอย่างเงียบ ๆ ขณะที่เธอมองไปที่ความมุ่งมั่นของโจเซฟิน
