ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 389
โรสพุ่งเข้าหาช่องแคบนั้น ตอนห้องถูกเคลื่อนย้าย เพียงเพื่อให้กำแพงรอบ ๆ ช่องขยับได้ในขณะที่เธอเอื้อมมือไปปิดกั้นช่องให้หยุดหมุน
จากนั้น ไฟของห้องก็เปิดขึ้น
โรสหันกลับมาเห็นเจย์ด้วยสีหน้าเข้มขรึม มือของเขากำลังกดปุ่มบนผนัง
โรสจ้องไปที่ลูกบิด จากนั้นหันกลับไปจ้องที่ช่องถูกปิดกั้น
เขาปิดช่องทางเข้านั้นหรือเปล่า?
“ท่านอาเรส ฉัน… ฉันคิดว่าฉันหลงทาง ฉันอยากไปห้องน้ำ…” โรสพูดช้า ๆ ดวงตาของเธอหลบตาแล้วจ้องมองลงไปที่พื้นขณะที่เธอตัดสินใจโดยจิตใต้สำนึกที่ซ่อนเก็บสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้นจากเขา
เจย์เอื้อมมือออกมา ด้วยท่าทางที่ตกตะลึง โรสวางมือของเธอไว้ในมือที่ใหญ่กว่าของเขา
“ออกมา เธอออกมาซะ” รอยย่นระหว่างคิ้วของเขาเมื่อรู้ตัวว่าโรสไม่ได้อยู่ข้าง ๆ เขาขณะที่เขาตื่นขึ้นมาในที่สุดก็ผ่อนคลายลงเมื่อเขาพบเธอแล้ว
การจ้องมองของโรสจับจ้องไปที่ลูกบิดราวกับว่ามันเป็นหลุมดำขนาดมหึมาที่ขู่ว่าจะกลืนกินเธอทั้งหมด
ความลับเบื้องหลังสถานที่นี้คืออะไร?
เจย์ซ่อนบางอย่างจากเธอหรือเปล่า?
“ช่างเป็นห้องที่มืดมิด นายจะไม่พูดอะไรหน่อยเหรอ ท่านอาเรส?” โรสกระวนกระวายขณะที่เธอพยายามถามอย่างอยากรู้อยากเห็น
เธอแอบมองเจย์ตอนที่เธอพูด
รูปลักษณ์ด้านข้างที่ไร้ที่ติของเขาแสดงออกถึงความสะอาดผุดผ่องของผู้ชายคนนี้ ตั้งแต่จมูกตรงไปจนถึงริมฝีปากบางของเขา ไปจนถึงเส้นผมทุกเส้น ทุกอย่างไม่มีที่ติราวกับว่าเขาได้รับการส่องแสงศักดิ์สิทธิ์ฉายออกมา
อย่างไรก็ตาม รูปลักษณ์ที่เปิดเผยและตรงไปตรงมานี้เป็นเพียงส่วนหน้าของเขาสินะ?
“เธอไม่ชอบที่นั่นเหรอ?” เขาถามอย่างชัดเจน
โรสพยักหน้า “ที่นั่นมันมืดเล็กน้อยเนื่องจากไม่มีหน้าต่างสูงจากพื้นจนถึงเพดานและมีพลังงานเชิงลบมากเกินไป นายจึงดึงดูดผู้มาเยือน”
“เชื่อโชคลาง” เจย์วิพากษ์วิจารณ์
เมื่อพูดอย่างนั้น คิ้วของเขาก็เปลี่ยนเป็นขมวดอีกครั้ง บางทีพวกเขาควรไปนอนในห้องนอนอื่นถ้าเธอไม่ชอบที่นี่
เจย์จูงมือเธอ ทั้งคู่เดินออกมาจากห้องใต้หลังคาสีเข้ม ดูเหมือนเขาจะไม่ยอมที่จะปล่อยเธอไปแม้ว่าพวกเขาจะกลับไปยังพื้นที่สว่างชั้นล่างแล้วก็ตาม
“มากินข้าวเที่ยงกับฉันข้างหน้านั่นสิ”
ไม่ควรอดมื้ออาหาร เพราะคนเรามีแรงในการทำสิ่งต่าง ๆ เมื่ออิ่มแล้ว
โรสพยักหน้าอย่างสำนึกผิด “ค่ะ”
…
เห็นได้ชัดว่าคำว่า ‘ข้างหน้า’ ของเจย์หมายถึงห้องจัดเลี้ยงที่ครอบครัวอาเรสใช้เลี้ยงรับรองแขก
ขณะที่เธอก้มหน้าลง โรสก็ครุ่นคิดอยู่ลึก ๆ เมื่อเจย์ดึงเธอไปด้วย หลังจากพาเธอไปที่ห้องจัดเลี้ยงที่มีผู้คนพลุกพล่านโรสก็หยุดตัวเองจากความคิดต่ำต้อย
ในขณะเดียวกัน ฌอนยืนอย่างสง่าท่ามกลางผู้คนในชุดสูทสีขาว รอยยิ้มของเขาสดใสในขณะที่ท่าทางของเขาเป็นสุภาพบุรุษ
เมื่อเห็นเขา โรสจึงหันหลังวิ่งหนีทันที
เธอไม่เคยคาดหวังว่าการคาดการณ์ของเธอจะเป็นจริง ฌอนไม่เพียงแต่จะมาเข้าร่วมเท่านั้น แต่พวกเขาจะต้องเผชิญหน้ากัน!
เธอถูกคาดคั้นแน่ มันจะเป็นการดีที่จะเดินออกไปก่อน
กระนั้น เจย์มีปฏิกิริยาตอบสนองอย่างรวดเร็วอย่างไม่น่าเชื่อ มือคว้าดึงเธอกลับมา เขาดึงเธอแนบอกอย่างแรงและเดินไปข้างหน้าพร้อมกับจูงมือเธอไปด้วย
“เธอกลัวอะไร?”
“ฉัน… ฉันไม่ได้กลัว! ฉันมีอาการผิดปกติที่หาได้ยากซึ่งมันจะเกิดขึ้นเมื่อเจอสถานที่ที่มีผู้คนมากมาย ใบหน้าของฉันรู้สึกร้อนผ่าว หัวใจเต้นเร็วเกินไป…” โรสเดินโดยไม่ต้องเตรียมการล่วงหน้าด้วยสีหน้าจริงจัง
“นั่นเรียกว่าเป็นคนขี้อาย” เจย์แอบมองส่วนใบหน้าของเธอ
โรสรู้สึกสับสน เขาเดาได้อย่างไร?
ไมว่าเขาจะอยู่ในฐานะนักเรียน ผู้ชายคนนี้ช่างดูมีความโดดเด่น ในฐานะนักธุรกิจ ชายคนนี้ดูท้าทายความสามารถ ไม่ต้องพูดถึงฝีมือของเขาเลย เพราะเขาได้รับการฝึกฝนด้วยตัวเอง เขาค่อนข้างเป็นเป้าหมายของผู้คนที่รู้สึกอิจฉา
“นายก็เห็นอยู่นี่นา ท่านอาเรส ฉันมีปัญหาในการเดินเมื่อเห็นผู้ชายที่น่าดึงดูด ดังนั้นฉันไม่เดินตามนายไปที่นั่นได้ไหม?”
เจย์รู้ทันจึงโจมตีคำโกหกของเธอ อย่างไร้ความปราณี “แต่ดูเหมือนเธอจะวิ่งเร็วมากเมื่อใดก็ตามที่เธอเห็นฉัน เธอจะหมายความว่า ฉันดูไม่น่าดึงดูดเหรอ?”
โรสตอบ อย่างรู้สึกผิด “ไม่ใช่อย่างนั้น นายเป็นผู้ชายที่น่าดึงดูด แล้วยังมีเสน่ห์มากกว่าผู้ชายคนอื่น ๆ ”
