ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 420
หลังจากงานเลี้ยงสิ้นสุดลง แขกต่างก็แยกย้ายกันไป
ในขณะที่เจย์ส่งพวกเขากลับไป โรสก็ได้โอกาสกลับเข้าไปในหอท่าเรือหอมหวน เธอกำลังคิดว่าจะต้องทำอย่างไรให้เจย์เซ็นสัญญานั่นไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น
เธอหยิบสัญญาออกมาและทำให้เธอประหลาดใจ เธอสังเกตเห็นว่ามันมีตราของ อาเรส ฟิล์ม จำกัด พร้อมกับลงชื่อของเจย์อยู่แล้ว
โรสดีใจมาก!
ตั้งแต่ที่เห็นการทำสัญญานี้ทำไว้เรียบร้อยแล้ว เธอก็ไม่มีเหตุผลที่จะอยู่ที่นั่นอีกต่อไป หากอยู่ต่อก็มีโอกาสที่ทำให้เขาจะทำร้ายเธอเท่านั้น
หลังจากเธอเปลี่ยนชุดกลับเป็นเสื้อผ้าปกติของเธอแล้ว เธอก็หยิบเอกสารสัญญาและเตรียมพร้อมที่จะออกเดินทาง แต่บังเอิญเจย์เดินกลับมาถึงบ้านในช่วงเวลานี้พอดี
“เธอกำลังจะไปไหน?” หน้าผากของเจย์มีเส้นเลือดปูดออกมา ความโกรธของเขาดูเหมือนจะถึงขีดสูงสุด
โรสรู้ดีว่าเขากำลังจะผิดคำพูดของเขาที่ให้ไว้
ในที่สุดตัวตนเจ้าเล่ห์ของเขาก็แสดงออกมา
เธอรักษาความสงบและพูดว่า “ท่านอาเรส นายโกหกฉัน นายบอกว่าไม่ว่าฉันจะทำผิดอะไร นายก็จะไม่โกรธไง”
เจย์ค่อย ๆ เดินชิดเข้ามาหาเธอ
มีความหวาดกลัวเต็มใบหน้าของเธอในขณะที่เธอก้าวถอยหลัง
เธอถอยกลับไปติดกำแพง และตอนนี้ไม่มีทางหนีสำหรับเธอแล้ว
เจย์กระแทกมือทั้งสองข้างของเขาลงบนกำแพง กักเธอไว้ในพื้นที่แคบ ๆ รอบตัวเขาตรงนั้น
“ฉันเคยพูดไว้ก่อนหน้านี้ด้วย อย่าทำให้ฉันถึงขีดจำกัด”
“โรส ลอยล์ เธอเป็นภรรยาของฉันแล้ว ตอนนี้เธอต้องการออกไปโดยไม่พูดอะไรก็ตามที่เธอต้องการเลยเหรอ? นี่เธอมีคุณสมบัติความเป็นภรรยาที่ควรมีบ้างไหม?”
“นายรู้ดีอยู่แก่ใจว่าทำไมฉันถึงอยากไป!” โรสตอบด้วยความหวาดระแวง
หัวใจของเธอเต้นแรง หากเธอไม่สามารถจากไปได้ เธอก็จะถูกเขาทำลายยับเยิน
เจย์รู้ว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่ เขารู้ดีว่าที่ผ่านมาเขาเคยทำสิ่งที่น่าเจ็บใจหลายอย่างกับเธอ นั่นจึงเป็นสาเหตุที่ทำให้เธอยืนกรานที่จะทิ้งเขาไป
“ถ้าฉันปฏิเสธที่จะปล่อยเธอไปล่ะ?” เขาเกรี้ยวกราดมากขึ้นเรื่อย ๆ
เธอกำลังจะฟิวส์ขาด “ถ้าอย่างนั้น ฉันจะอยู่ต่อ”
ท่าทางเย็นชาของเจย์ฟื้นตัวอย่างช้า ๆ ทันใดนั้นเขาก็เอื้อมมือไปจับริมฝีปากของเธอ และกดตัวเองเข้ากับเธออย่างรุนแรง
คลื่นแห่งความหวาดกลัวพุ่งเข้ามาในดวงตาของเธอ “ช่วยอ่อนโยนหน่อย ฉันกลัวความเจ็บปวด”
เธอแทบจะคุกเข่าของเธอ ขอร้องเขาด้วยความเมตตาภายใต้มีดแหลมที่ทิ่มแทงเช่นนี้
เจย์สะดุ้ง อารมณ์ของเขาสดใสขึ้นเพราะเธอเป็นคนห้วน ๆ พูดตรง ๆ แบบนี้
“อืม” เขาตกลงอย่างมีความสุข
เขารวบเอวของเธอยกขึ้นจากพื้นแล้วเดินไปที่เตียง
โรสตกใจ!
หลังจากที่เธอรู้ว่าเขาต้องการจะทำอะไร เธอก็อยากจะกัดลิ้นของเธอจะแย่อยู่แล้ว
เธอบอกให้เขาอ่อนโยน แต่เขาเข้าใจเธอผิดหรือเปล่าเนี่ย?
เธอตกใจกับความงี่เง่าของเธอเอง เธอต้องให้บริการฟรีครั้งสุดท้ายก่อนที่เธอจะเสียชีวิตหรอกเหรอ
“ท่านอาเรส การแต่งงานของเราเป็นไปเพื่อธุรกิจเท่านั้น” เธอเตือนเขาด้วยเสียงแหบ
“อย่าบอกนะว่าเธอคิดว่าฉันแต่งงานกับผู้หญิงเพื่อการแสดงเท่านั้นน่ะ?” เขาไม่ได้หยุดสิ่งที่เขากำลังทำ เสียงของเขหนักแน่นด้วยความรู้สึกหื่นกระหาย
“แล้วไม่ใช่อย่างนั้นเหรอ?”
“โรส ลอยล์ เธอคิดว่าฉันเป็นผู้ชายปกติดีอยู่หรือเปล่?”
“มันเกี่ยวอะไรกับฉัน?”
“เธอเป็นภรรยาของฉัน ทุกอย่างที่ทำเป็นสิ่งที่ชอบด้วยกฎหมายเท่านั้นที่ฉันทำกับเธอ”
หลังจากผ่านช่วงเวลาอันลึกซึ้งไปสองสามรอบ โรสก็หมดสติและหลับไปอย่างรวดเร็ว
อย่างไรก็ตาม สติของเธอถูกครอบงำด้วยความกลัว เธอพยายามที่จะลืมตาในขณะที่เธอมองเขาอย่างใจเย็น
เจย์โอบกอดเธอไว้ในอ้อมแขน “นอนได้แล้ว”
เธอแกล้งหลับตา
เมื่อเธอได้ยินเสียงหายใจเป็นจังหวะของชายคนนั้น ดวงตาที่เปล่งประกายของเธอก็เบิกกว้าง
เจย์หลับสนิทแล้ว เป็นคนไม่อันตรายอีกแล้วดูเหมือนเด็กน้อยเลย
โรสถอนหายใจอย่างขมขื่น เธอรักผู้ชายแบบไหนกันแน่?
เขาอาจเป็นคนเจ้าเล่ห์และมีเล่ห์เหลี่ยม
เขาสามารถยิ้มได้ด้วยรอยยิ้มที่คมกริบ แต่เขาก็เป็นคนดีและอ่อนโยนเช่นกัน
เธอลุกจากเตียงอย่างเงียบ ๆ ทันใดนั้น ใบหน้าของเจย์ก็ขมวดคิ้วเพราะเขาสัมผัสได้ว่ากำลังกอดพื้นที่ว่างรอบตัวเขาอยู่
โรสกังวลว่าเขาจะตื่น แต่เธอก็อยากจะทำบางอย่างก่อนออกไปอย่างเต็มที่ ดังนั้นเธอจึงมัดมือทั้งสองข้างของเขาไว้กับโครงเตียง
เธอเขียนอะไรบางอย่างลงบนกระดาษและเขียนว่า ‘นายกำลังได้ลิ้มรสชาติของที่กรรมตามสนองของนายเอง!’
หลังจากทำเสร็จแล้ว เธอก็ออกจากหอท่าเรือหอมหวนโดยไม่หันกลับมามองเลยแม้แต่ครั้งเดียว
