ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 435
เมื่อโรสแต่งตัวเสร็จแล้วและเดินออกมา เจย์ก็กำลังเตรียมรถออกมาข้างนอก
“ฉันกำลังจะไปที่บริษัท ดังนั้นฉันจะพาเธอไปที่นั่นด้วยเลยแล้วกัน”
เขากำลังเริ่มสตาร์ทเครื่องยนต์ในขณะที่พูด ดังนั้นเขาจึงไม่ได้สังเกตเห็นใบหน้าของโรสที่แสดงออกมาอย่างงุนงง
เมื่อเธอเปิดประตูหลัง เธอก็ได้ยินเจย์พูดพึมพำ “มานั่งข้างหน้าแล้วคุยกับฉันนี่”
โรสอดไม่ได้ที่จะสงสัย คนที่แทบจะไม่ค่อยพูดเริ่มอยากหาใครสักคนที่จะสนทนากับเขาด้วย บางทีอาจมีบางอย่างผิดปกติกับสมองของเขาก็เป็นได้
กระนั้น เธอเชื่อฟังเขาและลุกไปนั่งที่เบาะหน้ากับเขา
“เธอขับรถเป็นไหม?” เจย์เงยหน้าขึ้นมองเธอ
โรสลังเลอยู่พักหนึ่งก่อนจะส่ายหัว “ไม่เป็น”
แองเจลีนขับรถได้ แต่โรสขับไม่ได้!
“ฉันจะสอนเธอเอง” เจย์กล่าว
โรสจ้องมองที่กุญแจรถของเขา และเธอก็รู้ว่ามันเป็นรถใหม่ แม้ว่าตัวถังของมาเซราติจะเล็กกว่าเล็กน้อย แต่การตกแต่งภายในก็ยังดูหรูหราและรูปลักษณ์ที่ดูปราดเปรียว
มันเป็นรถที่โรสกระตือรือร้นที่อยากได้มาครอบครองมากที่สุด
เธอถามด้วยความอยากรู้อยากเห็น “ทำไมจู่ ๆ นายถึงสนใจที่จะสอนวิธีขับรถให้ฉันล่ะ?”
“เมื่อเธอรู้วิธีใช้แล้ว รถก็จะเป็นของเธอ” เจย์พูดขณะที่เขามองเธอ
เขาคิดว่าเธอคงดีใจที่ได้สิ่งที่เธอต้องการ แต่โรสก็ก้มหัวลงด้วยความหงุดหงิด การต่อต้านบนคิ้วที่บยู่ยี่ของเธอนั้นช่างชัดเจน และแม้แต่ร่างกายของเธอก็สั่นอย่างเห็นได้ชัด
“ฉันเป็นคนขี้กลัวน่ะ ท่านอาเรส ฉันกลัวที่จะขับรถ”
โรสจำได้ว่านับตั้งแต่เธอกลับมา ประสบการณ์การขับรถที่เธอมีเพียงครั้งเดียว คือตอนที่เธอกลับไปยังเมืองอิมพิเรียลซึ่งขับจากเมืองนางแอ่น เธออยู่ในสถานที่ที่เกิดอุบัติเหตุและมีความวิตกหวาดกลัวซึ่งอธิบายไม่ได้เป็นเวลาหลายวันหลังจากนั้น
ภายหลังเธอได้รู้ว่าแท้จริงแล้วเธอกลัวการขับรถ
นั่นคือผลพวงของอุบัติเหตุทางรถยนต์!
เจย์เอื้อมมือไปดึงมือของเธอ เขาจับมันไว้ในอุ้งมือและวางไว้บนเข่าของเขา
“ถ้าอย่างนั้น ก็ไม่จำเป็นต้องเรียนรู้ ฉันสามารถพาเธอไปได้ทุกที่ที่เธอต้องการในอนาคต!”
โรสถึงกับผงะ
ด้วยเหตุผลบางอย่าง เธอรู้สึกว่าวันนี้เจย์เต็มไปด้วยความผิดปกติ
“ทำไมนายถึงดีกับฉันมากขนาดนี้ล่ะ?” เธอไม่สามารถซ่อนความคิดของเธอเอาไว้ได้
“นายชอบฉันเหรอ?” หัวใจของโรสเต้นผิดจังหวะขณะที่เธอถามคำเหล่านั้น
“มันไม่ง่ายอย่างแบบนั้นหรอก”
ทันใดนั้นรถคันหนึ่งกฌพุ่งมาหาพวกเขาและเจย์ก็บังคับล้อหลีกเลี่ยงอุบัติเหตุกะทันหัน อย่างชาญฉลาด
ลมหายใจของโรสติดอยู่ในลำคอขณะที่เธอรอคำพูดต่อไปของเขา
อย่างไรก็ตาม หลังจากผ่านไประยะหนึ่ง ดูเหมือนว่าเขาจะลืมเรื่องนี้ไปแล้ว
โรสรู้สึกเศร้าใจระหว่างทางจนไปถึงที่หมาย
“โจเซฟินอยู่ข้างใน ไปหาเธอสิ” เจย์จอดรถทีหน้าร้านเสริมสวยแห่งหนึ่ง
หลังจากโรสลงจากรถ เธอก็พูดอย่างตะกุกตะกักว่า “ขอบคุณนะ ท่านอาเรส”
“ทำไมเธอต้องขอบคุณฉัน?”
“ฮะ?” ในที่สุดโรสก็รวบรวมความกล้าที่จะขอบคุณเขาและคิดว่าเธอปลดปล่อยให้เป็นอิสระหลังจากที่บอกคำพูดเหล่านี้ออกมา
เป็นเรื่องไม่คาดคิดสำหรับเขาที่จะถามคำถามนี้ โรสครุ่นคิดสักพักแล้วตอบว่า “ขอบคุณที่ดูแลฉันในโรงพยาบาลเมื่อคืนนี้ และขอบคุณสำหรับอาหารเช้าและเสื้อผ้าของนายด้วย”
หลังจากพูดจบเธอหายใจเข้าลึก ๆ หนึ่งครั้ง แล้วโรสก็วิ่งออกไป
เจย์อดไม่ได้ที่จะหัวเราะเบา ๆ “ฉันไม่คิดว่าเธอจะหวั่นไหวง่ายขนาดนี้!”
บางทีเธออาจจะกลายเป็นสัตว์เลี้ยงตัวน้อยที่นิสัยไม่ดีในอนาคตหรือไม่?
โรสวิ่งตรงเข้าไปในร้านเสริมสวยและขอหมายเลขห้องของโจเซฟินจากแผนกต้อนรับ จากนั้น เธอก็มาที่ห้องของโจเซฟิน
โจเซฟินนอนอยู่บนเตียงโดยมีเครื่องปิดตาปิดอยู่ โรสแทบจะมองเธอโดยไม่ละสายตา แต่โรสได้ยินเสียงพนักงานพยายามเกลี้ยกล่อมเธอว่า “หยุดร้องไห้เถอะนะคะ หากทำต่อไปตาของคุณจะไม่เป็นเพียงสีแดง แต่จะบวมและจะมีการอุดตัน คุณอาจจะตาบอดได้เลยนะคะ”
โรสเดินไป แล้วพนักงานก็พูดกับโจเซฟินว่า “เพื่อนของคุณมาค่ะ”
