ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 442
ประตูรถบีเอ็มดับเบิลยูถูกเปิดออกอย่างกะทันหัน
โจเซฟินมองที่เซย์นด้วยท่าทางที่เอามือของเธอไว้บนสะโพกด้วยความโกรธ เธอตะโกนใส่เขาราวกับสิงโต “เซย์น เซเวียร์!”
เซย์นนั่งตัวตรงบนพื้นพร้อมกับเหงื่อที่เย็นเยียบก่อตัวบนหน้าผากของเขา “ฉันไม่สามารถจัดการกับเสือตัวเดียวได้ และตอนนี้ก็มีเสือสองตัวแล้ว ฉันยอมตายดีกว่า”
จากนั้น เขาก็นอนลงบนพื้นทำตัวคล้ายกับศพ
โจเซฟินเดินไปเตะเขาอย่างแรงด้วยเท้าของเธอ “ทำไมนายถึงแกล้งตาย? ตื่นมาซะ!”
โรสพูดว่า “เหยียบส้นเท้าไว้”
เซย์นกระโดดขึ้นทันที “เธอมันโหดเหี้ยม โรส ลอยล์! ในที่สุดฉันก็รู้เห็นตัวตนเธอได้อย่างชัดเจนแล้ว เธอค่อนข้างจะเข้าข้างคนนอกมากกว่าฉันเองเสียอีกนะ”
โรสมองเขาอย่างเย็นชา “ฉันบอกนายแล้วว่าอย่ายั่วโจเซฟิน ทำไมนายไม่เชื่อฟังฉัน? นายยังสร้างความสับสนและทิ้งเธอไปอีกครั้ง ทำให้เธอรู้สึกอกหักและอารมณ์เสีย ที่ฉันอยู่ที่นี่วันนี้ ฉันพร้อมจะลงโทษครอบครัวของตัวเองหากความยุติธรรมเรียกร้อง!”
“ยัยตัวดี!” เซย์นไม่รู้สึกถึงความรักสักนิด “ตอนนี้ฉันเชื่อแล้ว โรส ลอยล์ เธอต้องเป็นน้องสาวของฉัน เธอเป็นคนเดียวที่โหดร้ายกับฉันเสมอ”
โจเซฟินย่อตัวลงและหันศีรษะของเซย์นอย่างโกรธเคืองมาเผชิญหน้าเธอ “เซย์น เซเวียร์ มองมาที่ฉันให้ดี รู้ไหมว่าฉันเสียน้ำตาให้นายไปมากแค่ไหน?”
เซย์นมองไปที่ดวงตาสีแดงและบวมของโจเซฟิน “เธอไปหั่นหัวหอมมาเหรอ? มันดูร้ายแรงแค่ไหนกัน”
โจเซฟินโต้กลับ “ฉันร้องไห้เพื่อนายต่างหาก นายยังเป็นสุภาพบุรุษอยู่บ้างไหม เซย์น? ถ้านายยังเป็นสุภาพบุรุษ บอกฉันเดี๋ยวนี้ รักฉันหรือเปล่า?”
เซย์นตอบว่า “ฉันเคยพูดไปแล้ว”
โจเซฟินหยิบโทรศัพท์มือถือออกจากกระเป๋าและเปิดการบันทึก “ฉันต้องการให้นายบันทึกตัวเองโดยบอกว่านายไม่รักฉัน ฉันอยากฟังมันทุกวันเพื่อเตือนตัวเองให้ลืมนาย”
ความมืดและความเศร้าโศกส่องประกายผ่านใบหน้าที่ดูเปื้อนเลอะเทอะของเซย์น
“ฉันไม่ได้รักเธอ โจเซฟิน อาเรส!” เซย์นพูดด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา
โจเซฟินโกรธจัด “พูดให้ถูกสิ”
โรสมองไปที่ดวงตาที่หลบเลี่ยงของพี่ชายของเธอและรู้สึกว่ามันโหดร้ายที่จะมองดูเขาในสถานการณ์ที่ยากลำบากเช่นนี้ เธอเพียงหันกลับมาและเมินเฉย
อารมณ์ของเซย์นก็เดือดเช่นกัน “โรส พาเพื่อนเธอไปซะ”
โรสตัวสั่น เสียงของเซย์นฟังดูหยาบและทื่อ แต่เห็นได้ชัดว่ามีความไม่เต็มใจและความสิ้นหวังอย่างมากอยู่ในตัวเขา
เธอไม่ฟังคำแนะนำของเขา แต่เพียงพูดว่า “นายเป็นลูกผู้ชาย เซย์น นายต้องบรรเทาความเจ็บปวดของเธอบ้าง”
คำพูดของโรสดูเหมือนจะปลุกบางอย่างในตัวเซย์นให้ตื่นขึ้น มันราวกับว่าลูกโป่งที่แตก
เซย์นลุกขึ้นจากพื้นและคว้าโทรศัพท์มือถือของโจเซฟิน เขาตะโกนอย่างแรง “โจเซฟิน อาเรส ฉัน เซย์น เซเวียร์ จะไม่มีวันรักเธอเลยตลอดชีวิตนี้ ดังนั้น ได้โปรดยอมแพ้ซะเถอะ!”
โจเซฟินคว้าโทรศัพท์คืนมา ดวงตาสีแดงก่ำของเธอจ้องมาที่เขาอย่างโกรธเคือง “ฉันเข้าใจแล้ว ไม่ต้องกังวล ฉันจะไม่กวนใจนายอีกแล้ว”
จากนั้น โจเซฟินก็ดึงโรส ซึ่งอยู่ในอาการงุนงง ไปพร้อมกับเธอ “ไปกันเถอะ!”
โรสมองกลับไปที่เซย์นและตะโกนใส่เขา “เซย์น ไม่ว่านายจะไปเป็นตายร้ายดีอยู่ที่ไหน นายก็สู้ด้วยตัวเองแล้วกัน!”
จากนั้นรถบีเอ็มดับเบิลยูก็เร่งความเร็วออกไปจากที่นั่น
รถขับผ่านเมืองอิมพีเรียลอันหรูหราและขับไปตามทางหลวงอันกว้างใหญ่ ก่อนจะถึงถนนในชนบทที่เป็นโคลนยาว…
โรสไม่รู้ว่าโจเซฟินกำลังมุ่งหน้าไปที่ไหน แต่รู้ว่าเธออยู่ในสภาวะจิตใจไม่ดีนัก ดังนั้น โรสจึงไม่ได้ถามและเพียงแค่นั่งอยู่ข้าง ๆ กับเธออย่างเงียบ ๆ
ในที่สุด รถก็จอดที่ชานเมืองร้าง…
โรสมองไปรอบ ๆ และสถานที่นั้นอยู่ในสภาพที่เลวร้ายอย่างสิ้นเชิง มีซากปรักหักพังไม่กี่แห่งที่นี่ มันคงจะเป็นโรงงานเก่าเมื่อหลายสิบปีก่อน แต่มันก็ไม่ได้ถูกซ่อมแซมมาเป็นเวลานานและตอนนี้ก็ดูทรุดโทรมมากแล้ว
ไกลออกไปยังมีบางหมู่บ้านที่มีควันออกมา ราวกับว่าทุกครัวเรือนกำลังยุ่งกับการทำอาหารเย็น
“ที่นี่เป็นที่ที่ฉันสูญเสียบางอย่างจากพระเจ้าไปเมื่อสองสามปีก่อน แองเจลีน!” เสียงของโจเซฟินคล้ายกับไอน้ำเบาบาง ค่อย ๆ เปล่งออกมาอย่างช้า ๆ
โรสรู้สึกเหมือนมีคนเทตะกั่วเข้าไปในร่างกายของเธอ มันหนักมากจนเธอหายใจไม่ออก
