ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 443
“เธอกลับมาทำอะไรที่นี่?” โรสรู้สึกว่าเสียงของเธอสั่น
โจเซฟินกล่าวว่า “ฉันมาที่นี่เพื่อแก้ไขบางสิ่งในอดีต”
โรสเงียบไปทันที
โจเซฟินผลักประตูรถและก้าวเข้าสู่ถนนที่เป็นโคลน จากนั้น เธอก็ค่อย ๆ เดินไปที่ซากปรักหักพังด้านหน้า
โรสมองไปที่ร่างที่น่าสลดใจของเธอ ดวงตาของเธอเป็นประกายสีแดง
การรักใครสักคนเมื่อครั้งยังเด็กเป็นสิ่งที่มีความกล้าหาญอย่างแท้จริง มันเป็นแรงดึงดูดที่ร้ายแรง ถึงแม้ว่าใครจะรู้ดีถึงผลลัพธ์นั้นก็ตาม แต่ก็ยังรู้สึกสนใจที่จะเข้าไปหามันอยู่
ตอนจบสุดท้ายแล้วกลับมืดมนอยู่เสมอ
โจเซฟินรักเซย์น หากความรักนั้นดูจืดชืดไปนิดและหากความรักของเธอที่มีต่อเขานั้นไม่รุนแรงขนาดนั้น หรือบางที โจเซฟินไม่ได้วิ่งไล่ตามความรักของเธอเป็นระยะทางหลายพันไมล์แบบนั้น เธอก็คงจะไม่ถูกคนอื่นรังแกและอับอายขายหน้า เธอจะไม่ถูกทิ้งไว้ข้างหลังด้วยสีแห่งความเศร้าโศกในใจของเธอ บางที โจเซฟินยังคงโชคดีพอที่จะได้รับความช่วยเหลือ
สำหรับเธอ เธอรักเจย์ ถ้าอุบัติเหตุไม่เกิดขึ้น ถ้าการเกิดใหม่ของเธอมันช่างมหัศจรรย์อย่างไม่ควรเกิดขึ้นแบบนี้ และถ้าไม่มีความลับในห้องใต้หลังคานั่น เธอน่าจะลืมคน ๆ นั้นได้ถ้าเธอพยายามอย่างดีที่สุด ท้ายที่สุด เธอมีการปรับตัวได้ดี
น่าเสียดายที่ทุกอย่างตอนนี้เกินกว่าจะเสียใจ!
โรสส่ายหัว กับความรู้สึกเจ็บปวด และเธอเปิดประตูรถลงเดิน
ลมหนาวพัดมาบนใบหน้าของเธอ และภาพที่ทนไม่ได้ในจิตใจของโรสถูกความเย็นปกคลุมทันที
โรสกอดแขนของเธอเองแล้วหมุนตัวดูไปรอบ ๆ
โจเซฟินเดินเข้าไปในซากตึกปรักหักพังและเดินไปจนถึงสถานที่ในความทรงจำที่ฝันร้ายของเธอเข้ามาพัวพัน
เธอยืนอยู่ตรงนั้นด้วยความงุนงง ภาพความเจ็บปวดและการหมดหนทางกลับท่วมท้นในใจเธออีกครั้ง
“อ๊ะ!” โจเซฟินคุกเข่าลงบนพื้นแล้วส่งเสียงร้องโหยหวนด้วยความเศร้าโศก
“สาวน้อย!” เสียงเก่าแก่ดังมาจากข้างหลัง
โจเซฟินคิดว่าเธอกำลังประสาทหลอน เธอหันกลับมา สิ่งที่ดึงดูดสายตาของเธอคือใบหน้าที่ไม่คาดคิดของผู้ชาย…
โจเซฟินจ้องมองเขาด้วยดวงตาแดงก่ำ ทันใดนั้น เธอก็กระโจนใส่เขาเหมือนเสือ “ไอ้คนชั้นต่ำ ฉันจะฉีกแกออกเป็นชิ้น ๆ”
ชายคนนั้นถึงกับขยับตัวไม่ได้เลย “สาวน้อย เธอขาดการสัมผัสทางกายของผู้ชายเหรอ? เมื่อเห็นเช่นนั้นเธอก็กระโจนใส่ เธอกระหายถึงเพียงนี้เชียวเหรอ? ไม่ต้องกังวล ฉันสามารถเติมเต็มเธอได้ ไม่ว่าเธอต้องการให้ฉันทำอะไรก็ตาม”
ชายคนนั้นผลักเธออย่างรุนแรง ดูเหมือนเป็นการเคลื่อนไหวที่อ่อนโยน แต่เขาดันตัวโจเซฟินออกไปมากกว่าหนึ่งเมตร เธอล้มลงกับพื้นทันที
จากนั้นชายคนนั้นก็เริ่มปลดกระดุมเสื้อผ้าของเขา
ตอนนั้นเองที่โจเซฟินรู้สึกกลัว เธออยากจะตะโกนแต่กลัวว่าโรสจะทนทุกข์กับเธอถ้าเธอพยายามมาช่วยเหลือกับสถานการณ์นี้
เธอทำได้เพียงอดทนต่อความกลัวนี้ในใจในขณะที่เธอใช้สองมือจับพื้นอย่างสิ้นหวัง
“มาเถอะน่า สาวน้อย” ชายคนนั้นรีบวิ่งเข้าหาเธอ
ขณะที่เขากำลังดูดและกัดตัวโจเซฟินอย่างช้า ๆ โรสก็ปรากฏตัวขึ้นอย่างเงียบ ๆ ท่ามกลางทางเข้าของซากปรักหักพัง เธอถือกระบองอยู่ในมือ และเมื่อเห็นว่าโจเซฟินกำลังจะถูกรังแก เธอก็ตัวสั่นด้วยความโกรธ
“ไอ้ชั่ว ฉันจะฆ่าแก”
ชายคนนั้นหันกลับมาและเห็นโรสเดินเข้ามาหาเขา เขามีสีหน้าที่ชั่วร้าย “วันนี้ฉันโชคดีแค่ไหนกันเนี่ย”
โรสโบกไม้กระบองไฟฟ้า “ฉันสงสัยจริง ๆ ว่าถ้าฉันไม่สามารถเปลี่ยนแกเป็นชิ้นเนื้อทอดได้ในวันนี้ หรือมิฉะนั้นนามสกุลของฉันจะไม่ใช่ เซเวียร์ เด็ดขาดถ้าทำไม่สำเร็จ”
ด้วยความตื่นตระหนก เธอได้เอ่ยนามสกุลที่แท้จริงของเธอออกมา
โจเซฟินลุกขึ้นปัดเสื้อผ้าของเธอ จากนั้น เธอก็พูดกับโรสว่า “ระวังตัวด้วยนะโรส”
โรสโยนไม้กระบองไฟฟ้าให้โจเซฟิน “เอาไปป้องกันตัวเอง”
ดวงตาของโจเซฟินเบิกกว้างด้วยความสยดสยองขณะที่เธอมองไปที่โรส “แล้วเธอล่ะ?”
โรสมีท่าของเทควันโด “ฉันจะพยายามอย่างดีที่สุดกับเขา”
ชายคนนั้นเยาะเย้ยอย่างชั่วร้าย “ฉันชอบนิสัยแบบนี้จัง”
จากนั้นเขาก็เตะเต็มฝีเท้าไปที่โรส
“ฉันเป็นนักศิลปะการต่อสู้ซะด้วย” โรสกระโดดขึ้นและหลบหลีกหนีอย่างราบรื่น
