ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 447
โจเซฟินหันไปหาเจย์อีกครั้ง “พี่ใหญ่ นายวางสายฉันทำไม?”
“มันไม่ดูน่ารำคาญหรือไงที่คน ๆ หนึ่งจะถูกรบกวนการนอนแต่เช้า?” น้ำเสียงของเจย์ยังคงมีร่องรอยของความทุกข์หลังจากถูกรบกวน
โจเซฟิน “…”
“พี่ใหญ่ นี่มันตอนสายแล้ว มันยังถือว่าเช้าอยู่อีกเหรอ?”
“เธอไม่เข้าใจความสุขในชีวิตสมรสเหรอ?” การแสดงออกของพี่ชายของเธอดูมืดมน
ใบหน้าที่สง่างามของโจเซฟินกระตุก “เข้าใจแล้ว ครั้งหน้าฉันจะคอยระวังเรื่องนี้แล้วกัน”
“แล้วเธอมาทำอะไรที่นี่ล่ะ?” ท่าทีของเขายังคงเย็นชา
โจเซฟินรู้สึกว่าพี่ชายของเธอปฏิบัติต่อเธออย่างไม่ยุติธรรม เธอจึงสูดกลิ่นความเศร้า แล้วพูดออกไปว่า “ฉันมาที่นี่เพื่อพบพวกนายไงล่ะ”
“ตอนนี้เห็นเราแล้ว เธอกลับเลยได้ไหม?” เจย์อารมณ์ไม่ดีเมื่ออยู่ต่อหน้าผู้หญิงคนนี้ซึ่งไม่ได้อยากพูดอย่างจริงใจ
โจเซฟินจับแขนของโรสทันทีแล้วถาม “พี่คะ ฉันขอพาพี่สะใภ้ไปเที่ยวด้วยได้ไหม?”
“ไม่ได้” การปฏิเสธนั้นเด็ดขาดทันที
“ทำไม?” โจเซฟินและโรสประท้วงพร้อมกัน
“ฉันเกรงว่าเธอจะพาไปทำเรื่องไม่ดีอีก”
เจย์ลูบหัวเล็ก ๆ ของโรส “ฉันจะไปทำอาหารเช้า” จากนั้นเขาก็หันหลังเข้าไปในครัว ทิ้งให้โจเซฟินยืนนิ่งอยู่ ซึ่งดูสีหน้าท่าทางยุ่งเหยิงอยู่ตรงที่ที่เธอยืน
เธอเคยเป็นลูกแกะน้อยไร้เดียงสาในใจพี่ชายของเธอ
ตอนนี้เธอมีพี่สะใภ้แล้ว เธอกลายเป็นหมาป่าตัวร้ายเหรอ?
“เหมือนเธอกำลังทำให้เขาชอบเลย!” โจเซฟินพูดอย่างเศร้าโศก
จากนั้น…
โจเซฟินมองโรสอย่างสงสัย เธอเห็นว่าโรสเต็มไปด้วยเรี่ยวแรงและใบหน้าก็เหมือนเป็นสีดอกกุหลาบสดชื่น ไม่แสดงสัญญาณว่าได้ถูกกดขี่ข่มเหงใด ๆ เลย
เธอจูงมือโรสเข้าไปในสวน
“พี่สะใภ้ พี่ชายของฉันทำอะไรกับเธอเมื่อคืนนี้หรือเปล่า?”
โรสยังคงรู้สึกงงกับเรื่องนั้นเช่นกัน “ไม่เพียงแต่เขาไม่ได้ข่มเหงฉันนะ แต่เขายังปฏิบัติกับฉันอย่างผิดปกติเล็กน้อยด้วยล่ะ”
“พี่ชายของฉันเตรียมที่จะใช้หยอดคำหวานดั่งน้ำตาลเคลือบกับเธอหรือเปล่า? เขาอาจจะรอจนกว่าเธอจะหลงทาง จากนั้นเขาก็จะจับเธอมา…” โจเซฟินกระพริบตา และโรสรู้สึกตัวสั่นไปทั่วร่างกายของเธอ
“เขามีใจที่ลึกซึ้ง ใครจะรู้ว่าเขาคิดยังไงอยู่?” โรสกล่าว
โจเซฟินวางมือบนสะโพกด้วยสีหน้าเคร่งขรึม “แล้วเธอจะทำยังไง ถ้าเขาปฏิเสธที่จะยอมแพ้ เธอจะยอมใช้ชีวิตที่หวาดกลัวแบบนี้ในทุกวันหรือ?”
“วันนี้ฉันครุ่นคิดเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นที่หอท่าเรือหอมหวนแล้ว จิตใจของฉันยังคงร่ายมนตร์ภาพแปลก ๆ บางอย่าง โจเซฟิน ฉันต้องการกลับไปที่หอท่าเรือหอมหวนและตรวจสอบความจริงบางอย่าง
“แต่ถ้าฉันขอสิ่งนี้กับพี่ชายของเธอ ฉันอาจจะถูกเขาตักเตือน!”
โจเซฟินดีดนิ้วแล้วพูดอย่างร่าเริงว่า “ถ้าพี่ชายของฉันไม่พาเธอกลับไปที่อสังหาริมทรัพย์ ทัวร์มาลีน ฉันจะพาเธอไปที่นั่นเอง”
โรสยิ้มอย่างมีความสุข แล้วพูดว่า “ดีเลย”
ทั้งสองตัดสินใจร่วมกันแล้วเดินกลับเข้าไปในคฤหาสน์
มีการเตรียมอาหารเช้ามากมาย โจเซฟินมองดูอาหารเช้าที่พี่ชายของเธอทำและอุทานว่า “พี่ชาย นายไปเรียนทำอาหารทั้งหมดนี้มาตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย?”
เจย์สวมเสื้อกันหนาวผ้าขนสัตว์สีน้ำเงิน และผมสีดำของเขาฟูเล็กน้อย ขณะที่เขานั่ง ร่องรอยของความเฉื่อยชาปรากฏบนใบหน้าของเขาที่ดูประณีตราวกับมีดแหลม เขาเป็นเหมือนเจ้าชายอสูรที่ออกมาจากอนิเมะ เต็มไปด้วยเสน่ห์ที่ร้ายกาจแต่ก็ดูน่าเกรงขาม
เมื่อได้ยินคำพูดของโจเซฟิน เขาเลิกคิ้วอย่างช้า ๆ ในขณะที่จดจ่ออยู่กับแยมสคอนผลไม้ จากนั้น เขาก็วางมันลงบนจานของโรส
โจเซฟินตกใจมากจนสคอนในมือหล่นลงบนโต๊ะอาหาร เจย์มองด้วยแววตาเหมือนสายตานกอินทรี จากนั้นโจเซฟินรีบหยิบมันขึ้นมาก่อนจะกัดกินต่อ
“พี่ชาย ฉันอยากกินด้วย!” โจเซฟินมองดูสคอนผลไม้ที่สวยงามบนจานของโรส จนน้ำลายไหล
“มือเธอไม่ยาวเหรอ?”
เอ่อ!
“ใช่!”
“มีมือก็ต้องใช้ ไม่เข้าใจหลักการ ‘อวัยวะใดที่ไม่ใช้ก็จะค่อย ๆ หดหายไปและอวัยวะใดที่ยังใช้อยู่ก็จะคงอยู่’ เหรอ?”
เอ่อ!
โจเซฟินประท้วงด้วยเสียงต่ำและพูดว่า “พี่สะใภ้ก็มีมือเหมือนกัน!”
