ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 467
หลังจากที่โรสเดินจากไป เจย์เข้าไปในห้องพักฟื้นของท่านปู่เซเวียร์ด้วยใบหน้าที่บึ้งตึง
เกรย์สันนำดอกไม้ที่ถือมาด้วยใส่ลงแจกันและวางเค้กบนโต๊ะที่ริมหน้าต่าง
เมื่อเขาเห็นเค้กมัทฉะดูดีวางอยู่บนโต๊ะก่อนหน้านี้แล้ว เกรย์สันก็ร้องออกมาด้วยความประหลาดใจ “ท่านประธาน!”
เจย์ยืนอยู่ข้างเตียงของห้อง ขณะที่มองดูท่านปู่เซเวียร์ที่หลับใหลอยู่เงียบ ๆ เมื่อจู่ ๆ ก็ได้ยินเสียงประหลาดใจของเกรย์สัน เจย์ก็หันกลับไปมอง
เกรย์สันถือเค้กมัทฉะชิ้นเล็ก ๆ แล้วเดินไปหาเจย์ “ท่านอาเรส ดูนี่สิ มีคนมาก่อนหน้าเราด้วยครับ”
เจย์เห็นเค้กที่สวยงามที่มีตัวอักษรภาษาอังกฤษว่า ‘ความสุข’ ที่ทำจากผลไม้ จู่ ๆ เขาถึงกับเบิกตากว้างขึ้นมาทันที่
เขาเอื้อมมือออกไปทันทีและใช้นิ้วปาดขอบเค้กมัทฉะนั้นก่อนจะตักเข้าปากเพื่อลิ้มรส
รสชาติที่คุ้นเคยทำให้หัวใจของเขาเบ่งบานด้วยความปิติยินดี
จากนั้นเจย์ก็วิ่งออกไปข้างนอกราวกับว่าเขาบ้าไปแล้ว
เขามั่นใจว่าแองเจลีนกลับมาแล้ว
เค้กนี้เป็นงานฝีมือของแองเจลีน
เขาเข้าไปในลิฟต์และวิ่งออกจากประตูแกรนด์ เอเซียแต่กลับไม่เห็นร่างที่คุ้นเคย
เขาหันไปรอบ ๆ ด้วยความหงุดหงิด โรสยืนมองดูอยู่อย่างเงียบ ๆ ตรงข้ามกับตัวเขา
เมื่อเห็นเขามองหาเธออย่างกังวลใจ โรสก็รู้สึกเศร้าผสมปนเปกับความสุข
กระนั้น เมื่อเจย์กวาดสายตามองหาเธอ เขาพลันเคลื่อนไหวไปมาเพื่อมองหาเธอโดยไม่หยุด
หัวใจของโรสกลับเย็นชาอีกครั้ง
เธอเดินผ่านเขาอย่างช้า ๆ และเดินออกจากประตูของแกรนด์ เอเซียไป
เมื่อไม่พบคนที่เขาฝันถึง เจย์จึงกลับไปที่ห้องพักฟื้นผู้ป่วยด้วยความหงุดหงิด
โดยบังเอิญ เซย์นได้นำเค้กไปหาท่านปู่เซเวียร์ด้วยเช่นกัน
เมื่อเห็นเจย์ เขาก็รีบวิ่งเข้าไปทันที
“เจย์ คุณยังมีความกล้าที่จะมาที่นี่อีกเหรอ? คุณฆ่าน้องสาวของผม ผมจะล้างแค้นให้เธอวันนี้นี่แหละ! ผมจะฆ่าคุณ!”
เกรย์สันหยุดเซย์นไว้ทันที “นายน้อยเซย์น ได้โปรดใจเย็น ๆ ก่อนครับ ท่านประธานของเราก็เสียใจไม่ใช่น้อยเกี่ยวกับการตายของน้องสาวคุณเหมือนกัน”
“เขาเสียใจงั้นเหรอ? ฉันคิดว่าเขาดูกล้าหาญมากกว่าที่เคย สีหน้าเขาดูเหมือนคนที่ไร้อารมณ์เสียมากกว่าจริงไหมล่ะ?”
เกรย์สันหัวเราะออกมา
ท่านประธานเขามีผิวที่ดีโดยธรรมชาติ แม้แต่สภาพที่เซื่องซึมและซีดเซียวก็ไม่อาจเปลี่ยนรูปลักษณ์ที่งดงามของเขาได้
เรื่องนี้ไม่สามารถตำหนิท่านอาเรสได้!
“นายน้อยเซย์น ท่านประธานของผมเป็นคนที่ไม่สนใจอารมณ์อะไรทั้งนั้น ต่อให้คุณมองอยู่ก็ไม่เห็นว่าเขาเศร้าได้หรอกครับ นั่นเป็นเพราะเขาจัดการอารมณ์ของเขาได้ดี”
“อย่าพยายามสร้างภาพให้เขาเป็นคนดีหน่อยเลย ตามที่ผมเห็น เขาเป็นแค่คนหน้าซื่อใจคดและตีสองหน้า เขาร้ายกาจจริง ๆ !”
เจย์จ้องไปที่เซย์นด้วยดวงตาที่เย็นชาของเขา “เกรย์สัน ปล่อยเขาไป”
เกรย์สันถอยกลับไปด้านข้าง
จากนั้นเซย์นก็เหวี่ยงหมัดไปทางเจย์แต่ถูกมือของเจย์คว้าได้ทันขณะที่จู่โจมเข้ามา
“เจย์ อาเรส ใจผมรู้สึกสับสนไปหมดแล้วเมื่อผมเชื่อคุณในครั้งนั้น ข้อเท็จจริงได้พิสูจน์แล้วว่าน้องสาวของผมเมื่อเผชิญหน้ากับคุณแล้วไม่มีอะไรดีเลย คุณคงเป็นคนทำร้ายเธอ!” เซย์นพยายามต่อสู้อย่างหนัก แต่ก็ยังไม่สามารถหลุดพ้นจากมือของเจย์ได้เลย
เจย์พูดอย่างโกรธเคือง “เซย์น ช่วยคิดก่อนพูดได้ไหม?”
เจย์ปล่อยมือของเขาและเซย์นก็ล้มลงไปกับพื้น
จากนั้นเขาก็จ้องมองที่เจย์อย่างขุ่นเคือง “คุณมีหลักฐานอะไรที่จะพิสูจน์ว่าคุณไม่ใช่ฆาตกรของน้องสาวผม?”
เจย์โต้กลับ “ไม่มี”
เกรย์สันกลัวว่าวิธีการตอบอย่างสั้น ๆ แค่นั้นของท่านอาเรสจะทำให้เซย์นเข้าใจผิดเขา ดังนั้นเขาจึงปกป้องท่านประธานและกล่าวว่า “แต่คุณไม่มีหลักฐานที่แสดงว่าท่านอาเรสทำร้ายเธอเช่นกัน”
“แน่นอนอยู่แล้ว ตราบใดที่น้องสาวของผมเข้าใกล้เขา ก็มีบางอย่างเกิดขึ้นเสมอ”
เกรย์สันเตือนเขาว่า “นายน้อยเซย์น โปรดแสดงหลักฐานที่ชัดเจนแก่เราก่อน การเดาและสมมติฐานไม่ใช่พื้นฐานสำหรับการตัดสินของการกระทำผิดเช่นนี้ได้”
