ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 469
หลังจากที่โรสกลับมาที่ห้องเช่าของเธอ เธอก็ล้มตัวลงนอนบนเตียงพรางถอนหายใจเป็นระยะ ๆ
ขณะที่โจเซฟินกำลังพอกหน้าอยู่นั้น เธอก็รู้สึกสับสนเมื่อได้ยินเสียงถอนหายใจซ้ำ ๆ
“เกิดอะไรขึ้น?” โจเซฟินถาม
โรสพูดอย่างหดหู่ใจ “วันนี้ฉันเจอคน ๆ หนึ่ง แล้วบอกว่าฉันน่าเกลียด”
ทันทีที่โจเซฟินลอกที่มาส์กหน้าออกและแผดเสียงออกมา “ใครพูดอย่างนั้น? ให้ฉันไปฉีกปากของเธอสักทีเถอะ”
“เป็นเด็กสาว”
“หยาบคายอะไรอย่างนี้!” โจเซฟินโพล่งออกมาทันที
“ช่างมันเถอะ คำพูดของเด็กไม่มีพิษมีภัยหรอก” โรสตอบ
โจเซฟินมองโรสที่หดหู่พรางปลอบประโลมเธอ “ในเมื่อรู้ดีว่าคำพูดของเด็กไม่มีพิษไม่มีภัย แล้วทำไมยังทำหน้าบูดเบี้ยวอยู่ล่ะ?”
เธอลุกขึ้นนั่งอย่างเศร้าโศก “โจเซฟิน ฉันคิดว่าวันนี้ฉันเห็นพี่ชายของเธอด้วย”
ปากของโจเซฟินอ้าค้างด้วยความตกใจ “บางทีมันอาจจะเป็นเรื่องบังเอิญก็ได้ว่าไหม?”
“บังเอิญถึงสองครั้งเลยเหรอ?” โรสชูสองนิ้ว
“พี่ชายของฉันจำเธอได้หรือเปล่า?” โจเซฟินรู้สึกไม่ดีเกี่ยวกับเรื่องนี้เมื่อเธอเห็นว่าโรสดูสิ้นหวังเพียงใด
โรสร้องเสียงดังออกมาว่า “โจเซฟิน เขาจำฉันไม่ได้”
โจเซฟิน “…”
เธอหยิบกระดาษทิชชู่หนึ่งห่อแล้วยื่นให้โรส “ร้องไห้ออกมาเถอะ มีทิชชู่เยอะแยะให้เธอ”
เมื่อโรสร้องไห้เสร็จแล้ว โจเซฟินกำลังเล่นเกมหนึ่งรอบที่มีรูปแบบการเล่นคล้ายกับ ไวลด์ริฟต์ ซึ่งการวางแผนโจมตีคู่ต่อสู้
เธอหันไปมองโรส “เป็นธรรมดาที่พี่ชายของฉันจะจำเธอไม่ได้ ดูที่เธอสวมหน้ากากขนาดใหญ่และสวมแว่นตาขนาดใหญ่นั่นสิ เธอเกือบจะห่อตัวเองเป็นของขวัญได้อยู่แล้ว มันคงแปลกถ้าเขายังจะจำเธอได้อีก”
โรสรู้สึกหายกังวลอย่างรวดเร็ว “ก็ดี ฉันจะได้ออกไปไหนก็ได้ตามต้องการ”
โจเซฟินรู้สึกเกรงกลัวต่อความมุ่งมั่นของโรสซึ่งแข็งแกร่งพอ ๆ กับแมลงสาบที่ไม่มีทางยอมแพ้ “มันยากนะ ที่จะไม่ชอบบุคลิกที่มองโลกในแง่ดีของเธอ”
โรสมองไปที่เกมบนหน้าจอคอมพิวเตอร์และถามด้วยความสงสัย “ทำไมเธอถึงติดเกมนี้ล่ะ?”
“ฉันกำลังวางแผนที่จะหารายได้ด้วยการเล่นเกมไงล่ะ” โจเซฟินตอบ
โรสเหมือนได้รับการเตือนว่าเธอกับโจเซฟินเหลือเงินเพียงเล็กน้อย
“เธอสามารถหารายได้จากสิ่งนี้ได้เท่าไหร่เหรอ?”
โจเซฟินแสดงความมั่นใจขณะที่เธอตอบว่า “ฉันยังไม่ได้เริ่มหารายได้ แต่เชื่อฉันเถอะ ฉันจะเริ่มมีรายได้เร็ว ๆ นี้แหละ”
โรสถูกกระตุ้นความสนใจถามต่อไป “ความมั่นใจของเธอมาจากไหนกันเนี่ย?”
“ฉันเล่นเกมมากว่าสิบปีและเคยได้เงินไปหลายพันดอลลาร์แล้ว ดังนั้นฉันแน่ใจว่าฉันจะเก็บเกี่ยวอะไรจากมันได้”
โรส “…”
‘มันค่อนข้างจะหาบางคนที่สูญเสียเงินหลายพันดอลลาร์ในเกมยาก ไม่ใช่เหรอ?’
ผ่านไปสองสามชั่วโมง โจเซฟินทุบโต๊ะดังปังและแผดเสียงดังออกมา “พี่แองเจลีน ฉันเสียเงินของเราทั้งหมดในเกมแล้ว ฮือ ฮือ ฉันควรทำยังไงดี?”
มีเพียงอาหารขยะและของขบเคี้ยวมากมายอยู่ตรงหน้าโรส เธอเป็นคนที่กินเมื่อเธอรู้สึกเศร้า และตอนนี้เธอได้กินจนเธอรู้สึกท้องป่องไปแล้ว ทันใดนั้น เธอก็ได้ยินโจเซฟินร้องไห้…
จากนั้นโรสก็วางกล้วยที่กินไปครึ่งหนึ่งอย่างเงียบ ๆ โดยคิดว่าเธอยังคงสามารถเก็บไว้เป็นพลังงานสำหรับในวันพรุ่งนี้ได้
“แพ้ขนาดนี้ได้ยังไง?” โรสเดินไปมองที่หน้าคอมพิวเตอร์
โจเซฟินร้องไห้ขณะที่เธออธิบาย “ฉันอยู่ในทีมที่ชนะอย่างต่อเนื่องเมื่อมีผู้เล่นอันดับต่ำเข้ามา ฉันแค่ว่าเขากากเพราะเป็นมือใหม่ และเขาก็เอาชนะฉันได้ ซึ่งเขากลับเป็นผู้เล่นอันดับต้น ๆ!”
โรสมองไปที่หน้าจอคอมพิวเตอร์
“นั่นเขาใช่ไหม?” เธอชี้ไปที่ผู้เล่นอันดับต่ำเพียงคนเดียวบนหน้าจอ มันเป็นผู้เล่นที่ชื่อในนาม ‘จักรวรรดิไร้อาทิตย์อัสดง’!
โจเซฟินหงุดหงิดมากเมื่อเอ่ยถึง ‘จักรวรรดิไร้อาทิตย์อัสดง’ “มันเป็นเขาใช่ไหม เขาเป็นคนโหดเหี้ยมและเงียบขรึม พี่แองเจลีน ช่วยฉันทำลายเขาด้วย”
โรสนั่งอยู่หน้าคอมพิวเตอร์และโหลดเกมในนามของโจเซฟิน
โจเซฟินป้อนคำบางคำในการแชท เพื่อท้าทาย ‘จักรวรรดิไร้อาทิตย์อัสดง’ ‘เปลี่ยนเป็นเล่นกับผู้เชี่ยวชาญคนอื่นเพื่อเล่นกับนาย!’
โรสเปลี่ยนชื่อในเกมของโจเซฟินจากชื่อในนาม ‘เซย์นี่ กรีน’ เป็น ‘ไล่ล่าเหล่าบุรุษด้วยการชักดาบ’ อย่างรวดเร็ว
ต้องใช้เวลาสักครู่กว่าที่ ‘จักรวรรดิไร้อาทิตย์อัสดง’ จะตอบกลับในการเล่นรูปแบบ ‘แบบหนึ่งต่อหนึ่ง?’
โรสยังคงครุ่นคิดเมื่อโจเซฟินเห็นด้วยกับคำท้าของอีกฝ่าย
‘นายต้องการท้าทายแบบไหน?’ โรสพิมพ์ลงในแชท
‘ผู้หญิงควรเป็นฝ่ายตัดสินใจ’
‘นายรู้ได้ยังไงว่าฉันเป็นผู้หญิง?’ โรสสงสัย
