ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 471
ขณะที่โรสกำลังจะออกจากระบบ เธอได้ยินเสียงเตือนว่ามีการโอนเงินในเกมเข้าบัญชีเกมของเธอ
เสียงดังขึ้นไม่หยุดเป็นระยะ ๆ ทำให้โจเซฟินถึงกับอึ้ง เธอเข้าไปดูเงินในเกมซึ่งมันเพิ่มขึ้นแบบทวีคูณหลายเท่าเลย
“โอ้ นี่คงเป็นมหาเศรษฐีหนุ่มที่ไม่มีที่จะใช้เงินของเขาแล้วสินะ”
ถ้าพวกเขาจะคำนวณอัตราแลกเปลี่ยนเป็นดอลลาร์ มันก็เกือบ 10,000!
โรสส่งข้อความถึง จักรวรรดิไร้อาทิตย์อัสดง ว่า ‘ขอบคุณที่ส่งความช่วยเหลือนี้มา หากนายต้องการความช่วยเหลือจากฉัน ฉันจะทำให้ดีที่สุดแม้ว่าจะต้องแลกด้วยชีวิตก็ตาม’
‘ฉันไม่ต้องการให้เธอตาย แต่ฉันต้องการภรรยา เธอสามารถพิจารณาการแต่งงานกับฉันเพื่อเป็นการขอบคุณกับฉัน’
‘ฉันเกรงว่าเมื่อเห็นหน้าฉัน นายอาจจะกินข้าวไม่ลง’
‘ช่างเป็นเรื่องบังเอิญจริง ๆ ฉันมีใบหน้าที่หล่อเหลาที่สามารถกระตุ้นความอยากอาหารได้เลยเชียวนะ เราสามารถเติมเต็มซึ่งกันและกันได้’
โรสตอบกลับด้วยความประหลาดใจว่า ‘ขอบคุณที่ไม่ดูหมิ่นฉัน! ฉันกำลังออกจากระบบแล้วนะ’
เจย์จ้องไปที่คอมพิวเตอร์ในขณะที่เขาครุ่นคิดอยู่ลึก ๆ
เมื่อเกรย์สันเข้ามา เขาเห็นหน้าจอคอมพิวเตอร์ของเจย์แสดงฉากในเกมที่ต่อสู้ เขาถึงกับตกตะลึง
“ท่านประธาน ทำไมคุณถึงเล่นเกมแบบนี้?”
เขาคิดว่าท่านประธานกำลังค้นคว้าเกมบางเกมโดยมีแผนจะพัฒนาเกมระดับแนวหน้าใหม่ ถึงอย่างนั้น…
“ภรรยาของฉันสนุกกับมัน ฉันเลยเล่นตามเธอด้วย” เจย์พูดอย่างจริงจัง
เกรย์สันตกตะลึงจนอ้าปากค้าง
เจย์หันไปมองเกรย์สันและสั่งว่า “ยังไงก็ตาม ถ้าคุณมีเวลา ช่วยเติมเงินในเกมให้ฉันเพิ่มด้วยนะ”
ในใจของเกรย์สันเต็มไปด้วยคำถาม ‘อันที่จริงแล้ว ท่านประธานไม่เคยแพ้เมื่อเขาเล่นเกมและไม่เคยที่จะต้องเติมเงินเลยด้วยซ้ำ’
“เงินนั่นเสียไปกับภรรยาของฉัน” เจย์อธิบาย
ตอนนี้เกรย์สันพลันเหงื่อออกมากด้วยความตกใจ
“เป็นอย่างนั้นเอง ท่านประธานจึงคิดวิธีที่ช่วยในการให้เงินแก่ภรรยาสำหรับการใช้จ่ายของเธอสินะครับ”
“โอ้ ใช่สิ ท่านประธานครับ เราพบแล้วว่านายหญิงโจเซฟินกำลังพักอยู่ที่ไหน”
เจย์รีบเงยหน้าขึ้นมอง นี่เป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกยินดีกับประสิทธิภาพที่รวดเร็วของเกรย์สัน “ที่ไหน?”
เกรย์สันกล่าวว่า “พวกเขาอยู่ที่โรงแรมบิวตี้ฟูล เพิร์ล ซึ่งตั้งอยู่ที่ถนนวงแหวนกลาง!”
“โรงแรมบิวตี้ฟูล เพิร์ล?” เจย์ขมวดคิ้วเพราะเขาไม่เคยได้ยินชื่อโรงแรมแบบนี้มาก่อน
เกรย์สันอธิบายว่า “ท่านประธาน โรงแรมแห่งนี้เป็นโรงแรมเก่าแก่ที่ยังหลงเหลืออยู่ในเมืองอิมพีเรียล พวกเขามีบันไดสำหรับเดินเข้าไประหว่างชั้นบนเท่านั้นและสิ่งอำนวยความสะดวกก็ธรรมดา แต่ราคาถูก”
เจย์พูดว่า “ขอเบอร์ห้องมา”
“9z17”
เจย์คิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพูดว่า “ไปเช่าห้องข้าง ๆ ทีนะ ฉันจะย้ายเข้าไปคืนนี้”
เกรย์สันตกตะลึงกับการตัดสินใจของเจย์
สำหรับผู้ชายที่คาบช้อนเงินช้อนทองมาเกิดอย่างเขา เจย์มีมาตรฐานที่สูงไร้ที่ติในเรื่องความสะอาดของสิ่งแวดล้อม แม้แต่ความสะอาดที่ต่ำกว่ามาตรฐานเล็กน้อยก็ทำให้เขานอนไม่หลับตลอดทั้งคืน
“ท่านประธาน ที่นั่นเต็มไปด้วยแมลงและยุงมากมายเลยนะครับ” เกรย์สันพยายามหยุดท่านประธานไม่ให้รีบตัดสินใจโดยเด็ดขาดแบบนี้
เจย์ขมวดคิ้วเมื่อคิดว่าผู้หญิงของเขาต้องอยู่ในสภาพที่น่าสังเวชเช่นนี้และนั่นทำให้เขาไม่มีความสุข
“งั้นไปนำสิ่งประดิษฐ์ล่าสุดของเรามาใช้ ซึ่งเป็นเครื่องกำจัดแมลงที่เป็นมิตรต่อสิ่งแวดล้อม เอาไปให้กับเจ้าของโรงแรมบิวตี้ฟูลเพริ์ลซะ”
เกรย์สันตกอยู่ในสถานการณ์ที่ยากลำบาก “ท่านประธาน นอกจากศัตรูพืชแล้ว อาหารจากโรงแรมก็แย่เช่นกัน เมื่อสองสามปีก่อน แขกคนหนึ่งของพวกเขามีอาการอาหารเป็นพิษซึ่งทำให้ธุรกิจของโรงแรมนั้นแย่ลง”
ความเย็นที่ก่อตัวขึ้นจากการแสดงออกของเจย์กำลังเข้มข้นขึ้น “ถ้าอย่างนั้นให้พ่อครัวที่ดีที่สุดของแกรนด์ เอเซีย ไปทำอาหารสองสามชุดส่งทุกวัน”
“รับทราบครับ”
เกรย์สันเลิกพยายามเปลี่ยนใจของเจย์เพราะหลังจากนั้นแล้ว เขาก็ยังคงยืนกรานที่จะเช็คอินเข้าไปอยู่ที่โรงแรมนั้นให้ได้อยู่ดี
คืนนั้นเอง เจย์ได้เข้าพักในโรงแรมโรงแรมบิวตี้ฟูล เพริ์ลตามที่ต้องการ โดยเขาอยู่ติดกับห้อง 9z17
ภายในห้องดูเก่า นอกเหนือจากสิ่งอันตรายที่เกรย์สันพูดถึง ผนังกันเสียงของห้องนั้นแย่มากและเขายังได้ยินเสียงจากบริเวณรอบข้างดังเข้ามา
