ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 484
“พวกเขาน่าสงสารแค่ไหน?”
“ภรรยาป่วยหนัก สามีจึงขายทุกอย่างที่พวกเขาเป็นเจ้าของ เพื่อจ่ายค่ารักษา สามีเป็นคนดีคอยอยู่เคียงข้างเธอจนวาระสุดท้าย”
เจย์พูดไม่ออก “…”
“ฉันไม่คิดว่า คุณถูกตัดออกจากงานพยาบาลนะ”
ดวงตาของโรสเบิกกว้าง “ทำไมจะไม่ล่ะ?”
“คุณขี้สงสารเกินไป”
โรสพูดตะกุกตะกัก “ฉันค่อนข้างแน่ใจว่า คุณมันก็เป็นแค่คนเลือดเย็น…”
เจย์ถอนหายใจเฮือกใหญ่ เมื่อเห็นโรสสะอื้น “ชู่วว อย่าร้องไห้สิ”
“ฉันหยุดไม่ได้” โรสใช้หลังมือเช็ดน้ำตาของเธอ
เจย์พูดว่า “มาช่วยฉันจัดของหน่อย ฉันกำลังจะออกจากโรงพยาบาลแล้ว”
ทันใดนั้น จากที่น้ำตาไหลอาบแก้มก็เผยรอยยิ้มออกมา “จริงเหรอคะ?”
เขาพยักหน้าด้วยสายตาที่คมเข้ม
เธอซ้อนเอกสารของเขาอย่างรวดเร็วและยืนข้างเตียง
เจย์ลุกขึ้นนั่งช้า ๆ และขอร้อง “ช่วยฉันเปลี่ยนชุดหน่อย”
โรสรู้สึกวุ่นวายใจ “คุณไม่มีแขนขาเหรอคะ?”
“ฉันไม่มีแรง”
“คุณโกหก เมื่อเช้านี้อาการของคุณก็ยังดีอยู่ เมื่อเซร่าส่งน้ำให้…”
เมื่อตะหนักได้ว่า เผลอหลุดคำพูดออกมา โรสจึงเอามือทั้งสองข้างปิดปากของเธอทันที
เมื่อเหลือบมองเธอจากหางตา เขาพูดว่า “ฉันปล่อยให้คนที่ไม่ใช่ผู้ดูแลทำให้ฉันไม่ได้ อย่างไรก็ตาม คุณต้องทำหน้าที่ของคุณในฐานะผู้ดูแล”
โรสพูดไม่ออก!
เมื่อจนตรอก ทั้งคู่ยืนนิ่งไม่ขยับ
“นี่เป็นเหตุฉุกเฉิน ผู้ป่วยของคุณที่อยู่ข้างนอกนั้นอาจจะเสียชีวิตได้ทุกเมื่อ ในขณะที่คุณอืดอาดยืดยาดเสียเวลาอยู่ที่นี่”
โรสนั่งลงอย่างรวดเร็วและช่วยเขาถอดเสื้อคลุมของโรงพยาบาลออก
ด้วยความที่ทั้งสองยืนใกล้กันมาก เจย์อดไม่ได้ที่จะให้ความปรารถนาของเขาเกิดขึ้น เขาอยากสัมผัสเธอทุกครั้งที่ได้รับคำสั่งให้ยกแขนขึ้น
มือของโรสพลันสั่นเทาด้วยความประหม่า
หลังจากพยายามอยู่ครู่หนึ่งกับกระดุมเสื้อ เธอมองเขาอย่างรู้สึกผิด
เคราะห์ดีที่สายตาของเจย์ยังคงอ่อนโยน ดังนั้นโรสจึงกล้าที่จะปลดกระดุมออก
เจย์จ้องไปที่ผู้หญิงตัวเล็ก ๆ ที่ยืนชิดใกล้เขามาก ในที่สุดก็เอนไปข้างหน้าเพื่อเอาริมฝีปากแนบกับหน้าผากของเธอ เขาไม่สามารถขจัดความต้องการออกไปได้
ด้วยความตกใจ โรสผลักเขาออกไปด้วยการที่เจย์วางน้ำหนักบนไหล่ของเธออย่างราบรื่น “ฉันไม่มีแรง ขอพักตรงนี้สักเดี๋ยวนะ”
โรสจ้องเขม็งโดยไม่ได้คิดอะไร
ใจของเธอเต้นแรงมาก ผู้ชายคนนี้ต้องการผลประโยชน์อะไรจากเธอหรือเปล่า?
ไม่มีทาง!
คนไข้ที่คลั่งความสะอาดขนาดนี้จะมีความคิดน่าอัปยศกับคนหน้าตาน่าเกลียดอย่างเธอได้อย่างไร?
แล้วเขาไม่สบายจริง ๆ เหรอ?
“คุณสบายดีหรือเปล่าคะ?”
มุมปากของเจย์หงิกงออย่างระริกระรี้ ขณะที่เขารับรู้ถึงน้ำเสียงที่กังวลใจของเธอ
“ไม่ต้องเป็นห่วง ฉันจะไม่เป็นอะไรหรอก”
“บางทีอาจจะดีขึ้น ถ้าคุณอยู่ต่ออีกสักสองสามวัน?”
รอยยิ้มของเจย์เปล่งประกายขึ้น
เขารอที่จะออกจากโรงพยาบาลนี้ไม่ไหวแล้ว เพราะเขาคิดหาวิธีที่จะลดระยะห่างของพวกเขาลงได้แล้ว
“ไม่ ในฐานะประธานของแกรนด์ เอเซีย ฉันไม่สามารถปล่อยให้สุขภาพของผู้ป่วยถูกคุกคามได้”
โรสน้ำตาซึม เพราะเธอซาบซึ้งใจ เมื่อเธอได้เห็นความสูงศักดิ์ของชายผู้นี้
“ในนามครอบครัวของผู้ป่วย ขอขอบพระคุณท่านประธานเป็นอย่างสูงค่ะ”
เจย์นิ่งเงียบ“…”
ไม่นานหลังจากนั้น เกรย์สันก็มารับเจย์
สายตาของเจย์บนรถเข็นทำให้เกรย์สันผงะเล็กน้อย
เมื่อส่งเจย์ให้เกรย์สัน โรสตั้งใจเตือนพวกเขา “มันเป็นปฏิกิริยาการแพ้เล็กน้อย ตามหลักการแล้ว ไม่จำเป็นต้องใช้ยา ให้จำไว้ว่าอย่าดื่มและอย่าทานอาหารที่มีรสจัดนะคะ!”
เกรย์สันรู้สึกสับสน แพทย์ทุกคนเคยกล่าวว่า “ห้ามดื่ม” ในครั้งล่าสุดที่ท่านประธานมีอาการแพ้ ทำไมครั้งนี้เขาต้องงดอาหารรสจัดด้วย?
