ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 498
โจซี่ร้องเพลงท่อนต่อไปว่า “Ooh, you know I love it when you call me señoritaI wish it wasn’t so damn hard to leave ya”
โรสกล่าวต่อว่า “But every touch is ooh, la-la-la It’s true, la-la-la Ooh, I should be running Ooh, you keep me coming for ya”
แม้จะมีท่วงทำนองไพเราะ แต่เพลงกลับบิดเบี้ยวจนคนขี้เมาสองคนจำไม่ได้และฟังดูแย่ยิ่งกว่าเสียงสวดไว้ทุกข์ในงานศพเสียอีก
หัวใจของเกรย์สันลื่นไถลและตกลงไปที่น้ำเสียงของหญิงสาวทั้งสอง เขาเหมือนจะพุ่งขึ้นไปบนก้อนเมฆเพียงเพื่อตกลงสู่นรก เกรย์สันถอนหายใจอย่างเงียบ ๆ และคิดว่า ‘วิธีที่พวกเธอร้องเพลง เขาคิดว่าพวกเขาต้องเสียเลือดแน่!’
หลังจากพยายามอย่างหนัก ในที่สุดพวกเขาก็พาผู้หญิงสองคนไปพักที่บ้านพักพนักงาน จากนั้น เจย์สั่งเกรย์สันและคนอื่นๆ ว่า “ออกไปรอฉันข้างนอก!”
ทันใดนั้น สีหน้าของเกรย์สันและบอร์ดี้การ์ดก็สว่างขึ้นเมื่อมีโอกาสได้รับอิสรภาพที่รู้ว่าพวกเขารอดตายแบบหวุดหวิด
พวกเขารีบเดินหนีออกไปเร็วกว่ากระต่ายหนีจากผู้ล่าเสียอีก
เมื่อหมดแรงร้องเพลงแล้ว โจเซฟินก็นอนบนโซฟาขณะที่เสียงของเธอค่อย ๆ หายไป “I love it when you call me señorita”
แล้วเธอก็หลับตาลง
กระนั้น ตอนนี้โรสเหมือนเป็นคนที่มีแนวความคิดหรือการกระทำที่สวนทางในแบบเดิม
เพราะปกติแล้วเธอเป็นคนเงียบ ๆ และอ่อนโยน เธอกลับกลายเป็นนักเลงและไร้การควบคุมได้เมื่อเมา
เจย์อุ้มเธอไปที่เตียง แต่เธอกลับเลื้อยตัวไปมาและยืนขึ้นบนเตียง
เขากลัวเธอจะล้มลงกับพื้น เขาจึงจับวางเธอลงบนเตียงอีกครั้ง
อีกครั้งที่เธอยืนขึ้น
เจย์เพียงแค่จับเธอลงกับเตียงอย่างโกรธเคือง
โรสจ้องมองเขา “นายกำลังทำอะไร?”
เมื่อพบว่าเธอมีท่าทีที่เร่าร้อน เขาอดไม่ได้ที่จะหยอกล้อเธอเล็กน้อย “เธอคิดว่ายังไงล่ะ?”
เขาเอื้อมมือไปสัมผัสใบหน้าของเธอ นิ้วยาวของเขาแตะที่มุมปากของเธอ
ด้วยท่าทางที่อ่อนหวานของเธอ เธอทำให้เจย์ลดความระมัดระวังลงก่อนที่เธอจะหันศีรษะไปกัดนิ้วของเขาในทันใด…
“ปล่อย โรส ลอยล์! เธอเป็นอะไร เป็นหมาหรือไงเนี่ย?”
มือใหญ่ของเขาเข้ามาบีบที่ข้างปากของเธอ บังคับให้โรสปล่อยมือ จากนั้นเธอก็พึมพำด้วยใบหน้าที่บึ้งตึง “ฉันคงทำให้ครอบครัวเซเวียร์เสื่อมเสีย ถ้าฉันไม่กัดนิ้วของนาย”
เจย์ตกใจเล็กน้อย เธอยังรู้ตัวอยู่ว่าเธอเป็นคนในครอบครัวเซเวียร์อยู่ ทั้ง ๆ ที่เมามากขนาดนี้?
นั่นหมายความว่าเธอยังคงมองตัวเองว่าเป็น แองเจลีน เซเวียร์ โดยไม่รู้ตัวใช่ไหม?
เลือดไหลออกมาจากปลายนิ้วของเขา ทำให้เจย์ขมวดคิ้วด้วยความเจ็บปวด
“หยุดกัดฉันสักที” เจย์พูดอย่างเย็นชา
“นั่นคือสิ่งที่นายได้รับจากการรังแกผู้ชายของฉัน”
การแสดงออกของเจย์มืดมน “ผู้ชายของเธอเป็นใคร?”
“โจซี่!”
“เธอเป็นผู้หญิง!”
เมื่อมองย้อนกลับไป เจย์น่าจะรู้ไว้ก่อนว่าการปล่อยให้คนประหลาดสองคนนี้อยู่ด้วยกันเป็นผลลัพธ์แห่งความหายนะ
โรสตอบด้วยใบหน้าที่ตรงไปตรงมาว่า “แล้วถ้าเธอเป็นผู้หญิงล่ะ? เราต่างคนต่างใจอ่อนที่เข้าใจกัน เราเห็นอกเห็นใจซึ่งกันและกัน และบางทีเราอาจจะได้จดทะเบียนในต่างประเทศด้วยซ้ำ… ในฐานะเนื้อคู่กัน”
เมื่อเหลือบมองที่โซฟา เจย์จ้องไปที่ทรงผมเหมือนผู้ชายที่สั้นมากของโจเซฟิน เขาไม่สงสัยในคำพูดของโรสเลยว่าทำไมถึงคิดอย่างนั้น
บางทีโรสอาจไม่ใช่คนเดียวที่ต้องการการบำบัด เขาควรให้จิตแพทย์ดูน้องสาวที่อารมณ์วู่วามควบคุมไม่ได้ของเขาด้วยเช่นกัน
“เธอจะแต่งงานกับโจเซฟินไม่ได้” เจย์เอามือไปจับไว้ใต้คางของโรส ทำให้เธอเงยหน้าขึ้นเพื่อสบตากับสายตาที่เฉยเมยของเขา ขณะที่เขาพยายามล้างสมองเธออยู่
“สำหรับการแต่งงานระหว่างผู้หญิงสองคน ใครจะเป็นคนหาเงินแล้วใครจะเป็นคนมีลูก?”
“ฉันไม่ต้องการเงินหรือมีลูก”
“แล้วจะหาอะไรกิน? แล้วสิ่งอำนวยความสะดวกล่ะ?”
“เจย์บี้จะดูแลพวกเราเอง”
เจย์พูดไม่ออก “…”
ทำไมเขาต้องดูแลผู้หญิงสองคนที่ทรยศเขาด้วย?
เขายังมีเมตตาที่ไม่จับพวกหล่อนโยนให้ไปเป็นอาหารของพวกฉลาม
เขาไม่คิดว่าจู่ ๆ โรสจะยิ้มออกมาแบบนั้น “งั้นฉันจะเป็นฝ่ายรุกและเธอก็จะเป็นฝ่ายรับ เราจะอยู่อย่างมีความสุขตลอดไป!”
เจย์ผิดหวังมาก ไม่ต้องการอะไรมากไปกว่าการพาผู้หญิงคนนี้ไปแช่ในอ่างเพื่อเรียกสติเธอ
นั่นคือสิ่งที่เขาคิดและนั่นคือสิ่งที่เขาทำเช่นกัน
ทว่า เมื่อถอดเสื้อผ้าของเธอออก เขาก็รู้ได้เลยว่าเธอยังมีอาการแพ้แดงเต็มตัวไปหมด
