ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 510
ที่แห่งนี้นั่นเองที่เธอทำสร้อยข้อมือหินอาเกตซึ่งเป็นสัญลักษณ์ของความโชคดีแต่ทำมันแตกโดยไม่ได้ตั้งใจ เป็นผลให้เธอนั่งร้องไห้อยู่ที่นี่ ตอนที่เธอยังเด็กในตอนนั้นเธออยากจะหัวเราะตอนไหนก็ได้และเธออยากจะร้องไห้ตอนไหนก็ได้เช่นกัน โดยไม่คำนึงว่าเจย์ที่โตแล้วจะรู้สึกอายแค่ไหนเมื่ออยู่ในสถานการณ์แบบนั้นกับเธอ
เขาพยายามเกลี้ยกล่อมเด็กขี้โวยวายอย่างเธอ แต่เธอก็ยังร้องไห้เหมือนเดิมอยู่ดี
“แองเจลีน เธอต้องเป็นเด็กดีนะ หากมันแตกไปแล้วฉันจะซื้อใหม่ให้เธออีกอันหนึ่ง เรากลับบ้านกันก่อนดีกว่าไหม?”
“ไม่ได้ แม่ให้สร้อยข้อมือฉันมา แม่บอกว่าสร้อยข้อมือนี้จะนำพาชะตาของฉันไปสู่ความรักที่ราบรื่นตลอดไป แต่ฉันทำมันแตก ซึ่งหมายความว่าชีวิตรักของฉันจะไม่ราบรื่นอีกต่อไป ฮือ ๆ ”
“มันเป็นแค่โชคลางด้านไสยศาสตร์น่า”
ในที่สุด เจย์ใช้เงินทั้งหมดจากบัตรของเขาเพื่อซื้อสร้อยคอหยกให้เธอในราคาสูงที่เรียกว่าสร้อยคอพร้อมจี้คริสตัล ตอนนั้นเองที่ทำให้เธอหยุดร้องไห้
นั่นเป็นสร้อยคอหยกเพียงเส้นเดียวที่เขามอบให้เธอ ตั้งแต่นั้นมา เขาไม่เคยให้เครื่องประดับหยกแก่เธออีกเลย
เธอถือว่าสร้อยคอพร้อมจี้คริสตัลเป็นสมบัติอันมีค่าของเธอ เธอไม่กล้าที่จะทำลายมัน เธอยังลงทุนหากล่องในราคาแพงที่เป็นกล่องรูปร่างเหมือนหงส์ดำมาใส่ใหม่
นี่คือสร้อยคอที่เก็บไว้ในกล่องหงส์ดำ เธอจะใส่มันในโอกาสที่สำคัญที่สุดเท่านั้น
……
ในเวลาต่อมา “คุณผู้หญิง สนใจซื้อสร้อยคอมงคลไหมคะ มันเป็นหินอาเกตคุณภาพสูง เข้ามาดูสินค้าก่อได้นะคะ”
โรสถูกดึงดูดด้วยน้ำเสียงของผู้ขายและไม่สามารถมองผ่านไปทางอื่นได้เลย เธอตั้งใจมองสร้อยคออาเกตที่แสดงอยู่ในตู้โชว์
มันเป็นหยกขาวขุ่นล้อมรอบด้วยเครื่องเงินแท้ เธอมองเห็นประโยคเหล่านั้น ‘ความโชคดีเป็นหนึ่งสิ่งที่ปราถนา’ ถูกแกะสลักไว้ในขอบเงินและยังมีลายดอกทานตะวันสวย ๆ ด้วย
โรสรู้สึกประหลาดใจมาก มันเป็นสร้อยเส้นเดียวกันในความทรงจำของเธอ
“คุณผู้หญิง คุณจะซื้อมันไหม?” คนขายถาม
โรสยิ้มเหมือนดอกไม้บานแต่เธอกลับส่ายหัว “ทำไมคุณไม่ดูแลมันแทนฉันล่ะ?”
แต่แล้วเธอก็จากไปพร้อมกับรอยยิ้มที่สดใส
สร้อยคอหินอาเกตนี้ทำให้เธอรู้สึกมีความสุขอย่างอธิบายไม่ถูก ราวกับว่าคำสาปอันชั่วร้ายที่ล่วงเลยมาหลายปีได้หมดลงแล้ว
ในระหว่างทาง เธอชื่นชมสินค้ามากมายในร้านค้า และเมื่อเธอเดินไปจนถึงร้านสุดท้ายบนสะพาน เธอนึกถึงจุดประสงค์ในการมาที่นี่
ในเวลานี้ เธอรวบรวมความคิดทั้งหมดของเธอเพื่อมองหาใครสักคนที่นี่ โดยบังเอิญ เธอก็ได้เห็นชายคนหนึ่งนั่งอยู่ในห้องที่มีหลังคาที่สร้างขึ้นใหม่ข้าง ๆ เธอ เธอมองเห็นเขาที่ก้มหน้าติดฟิล์มกันรอยบนอุปกรณ์ต่าง ๆ อยู่
ลูกค้าหลายคนรายล้อมเขา แต่เขากำลังติดฟิล์มอย่างตั้งใจโดยที่ศีรษะของเขาก้มลงต่ำมาก ปีกหมวกทรงแหลมของเขาใหญ่ เกือบคลุมทั้งใบหน้าของเขา
แม้ว่าเขาจะนั่งอยู่ แต่ใคร ๆ ก็เห็นว่าเขาค่อนข้างสูงและสัดส่วนของเขาดูสมบูรณ์แบบ
โรสหยิบโทรศัพท์มือถือเครื่องใหม่ของเธอออกมา ซึ่งมือถือเครื่องนี้เจย์เป็นคนมอบให้เธอ แต่มันยังไม่ได้ติดฟิล์ม
เธอยื่นโทรศัพท์ให้ชายคนนั้น เจย์ชายตามองไปที่โทรศัพท์ของเธอ มือของเขาขยับเล็กน้อย
โรสเห็นการเคลื่อนไหวของเขาดูไม่คล่องแคล่วเอาซะเลย เธอแกล้งแซว จึงพูดว่า “คุณคะ ทักษะของคุณต้องปรับปรุงใหม่นะ!”
ริมฝีปากของเจย์แสดงออกมาเป็นรอยยิ้มจาง ๆ
เขารีบติดฟิล์มลงบนโทรศัพท์เครื่องอื่น เมื่อถึงคิวของโทรศัพท์โรส เธอเป็นคนเดียวที่เหลืออยู่ในห้องหลังคา
เธอนั่งสบาย ๆ บนเก้าอี้สี่เหลี่ยมข้าง ๆ เขา มองเขาอย่างระมัดระวังขณะเริ่มสนทนากับเขา
