ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 524
เมื่อเห็นเจย์ดูอ่อนแรง เกรย์สันเดินเข้าไปพยุงเจย์ให้พิงไหล่ของเขา เขาช่วยพยุงเจย์เดินเข้าไปในบ้านทีละก้าวอย่างยากลำบาก
เกรย์สันพยุงเจย์เข้าไปแล้วให้เขานั่งลงบนโซฟา จากนั้นเจย์ก็ทิ้งตัวลงบนโซฟาอย่างนุ่มนวลราวกับว่าเขาหมดแรงที่จะพยุงร่างกายของตัวเขาเอง เขาจ้องมองไปที่เพดานด้วยร่องรอยของความโกรธที่ยังไม่หยุดนิ่งในดวงตาของเขา
เกรย์สันเทน้ำอุ่น ๆ หนึ่งแก้วให้เขา เมื่อเขาเดินกลับมาหาเจย์ เขาเห็นน้ำตาหยดโตไหลออกมาจากหางตาของเจย์
นี่เป็นครั้งแรกที่เกรย์สันเห็นน้ำตาท่านอาเรสไหลออกมาอย่างเศร้าโศกเสียใจ
“เกรย์สัน ฉันมอบหัวใจทั้งหมดให้เธอไปแล้ว ทำไมเธอถึงยังอยากจะหนีไปอีก?”
เขามีใบหน้าที่ว่างเปล่าและดวงตาของเขาก็ดูร่องรอย
แม้แต่ตอนที่เขาพูดเขาก็ดูอ่อนแอ
“ท่านอาเรส มีบางอย่างที่อยากจะบอก แต่ผมไม่รู้ว่าควรจะพูดออกมาดีไหม” เกรย์สันพูดออกมาทันที
“พูดมาสิ”
“การหนีไปของภรรยาคุณอาจเกี่ยวข้องกับคุณนาย มีคนในแผนกการแพทย์เห็นคุณนายเข้าไปในห้องพักฟื้นผู้ป่วยห้อง 11 ในวันนี้ด้วย”
สายตาของเจย์เลื่อนไปที่ใบหน้าของเกรย์สัน เขาสะดุ้งตกใจไปครู่หนึ่ง แต่ก็เริ่มเยาะเย้ย “ถ้าเธอมีความเชื่อมั่นว่าฉันจะไม่ทิ้งเธอ ใครกันจะมาแยกเราออกจากกันได้?”
เกรย์สันพูดอีกครั้งว่า “บางทีภรรยาของคุณอาจจะสับสนนิดหน่อย บางทีเธออาจจะกลับมาเมื่อเธอคิดได้อย่างชัดเจนอีกครั้ง”
ดวงตาที่ว่างเปล่าของเจย์เปล่งประกายราวกับเทียน ความคิดนั่นคือแสงแห่งความหวังที่โหยหา
อย่างไรก็ตาม ในเวลานั้น เขาไม่เคยคิดมาก่อนว่าแสงเทียนนี้จะค่อย ๆ ดับลงทีละนิดในระหว่างที่เขารอคอย
การจากไปอย่างจงใจของโรสทำให้ความอดทนที่มีของเขากลายเป็นความเกลียดชังที่รุนแรงขึ้นมา
เขาเกลียดเธอที่ทรยศต่อความรักที่เขามีต่อเธอ
เขาเกลียดเธอที่จากไปอย่างเด็ดขาดและเพิกเฉยต่อความเจ็บปวดของเขา
เขาเกลียดเธอที่สัญญาว่าจะไม่ทิ้งเขา แต่ผิดสัญญาและจากไปอีกครั้ง
เขาไม่รู้เลยว่าเหตุผลที่โรสจากไปก็เพื่อเปลี่ยนตัวเธอเองก่อนเพื่อให้เป็นสิ่งที่เขาต้องการเท่านั้น
—
โรสถือบัตรธนาคารที่เขาให้ไว้และเดินไปอีกฟากหนึ่งของมหาสมุทร เมืองเอสเป็นเมืองที่เธอคุ้นเคย
ย้อนกลับไปในตอนนั้น เพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้เจย์ตามเธอได้ เธอจึงแอบพาลูก ๆ ของเธอหนีมาซ่อนตัวในเมืองที่เล็กมากแต่เป็นที่ ๆ พัฒนาแล้วแห่งนี้
เธออาศัยอยู่ที่นี่มาเป็นเวลาเจ็ดปีและคุ้นเคยกับทุกสิ่งที่นี่มาก
ด้วยเหตุผลที่เธอเลือกกลับมาที่นี่ไม่ใช่เพราะว่าเธอคุ้นเคยกับที่นี่ แต่เพราะเมืองเอสมีเทคโนโลยีการทำศัลยกรรมพลาสติกที่ล้ำหน้าที่สุดในโลก
หลังจากที่เธอกลับมาตั้งหลักที่นี่ เธอมุ่งหน้าไปที่โรงพยาบาลศัลยกรรมตกแต่งเพื่อไปหาศัลยแพทย์ตกแต่งชั้นนำ
คุณปีเตอร์เป็นคุณหมอที่เก่งในด้านนี้ที่สุด แต่คุณหมอคนนี้มีบุคลิกสองด้าน เป็นไปได้ยากที่ผู้ป่วยทั่วไปจะเลือกให้เขาทำศัลยกรรมให้
โรสต้องการโทรหาคุณหมอปีเตอร์ เมื่อผู้ช่วยของคุณหมอปีเตอร์เห็นใบหน้าของเธอที่ดูไม่ค่อยดีนัก ก็เดาได้เลยว่าเธอมาเพื่ออะไร หล่อนกลับปฏิเสธทันที โดยกล่าวว่า “คุณผู้หญิงคะ คุณหมอปีเตอร์มีคิวจองเต็มสำหรับสามเดือนนี้แล้วล่ะ เขาไม่สามารถพบคุณได้ คุณควรกลับไปก่อนไหม?”
อย่างไรก็ตาม โรสกลับยิ้มให้ แล้วกล่าวว่า “คุณคะ ช่วยบอกเขาทีว่าฉันเป็นคนไข้ที่เคยนัดกับเขาไว้เมื่อห้าปีที่แล้ว”
ผู้ช่วยมองโรสด้วยสายตาขึ้นลงหลายครั้ง มีความสงสัยในดวงตาของเธอ แล้วเธอก็หันหลังเดินเข้าไป
ไม่นานหลังจากนั้น คุณหมอปีเตอร์ก็เดินออกมา เมื่อเห็นโรสอยู่ในบริเวณที่นั่งรอ คุณหมอปีเตอร์ดูผิดหวัง เขาเลยหันหลังเดินกลับเข้าไปข้างใน
“ปีเตอร์” โรสรีบเดินไปข้างหน้าเขาเพื่อหยุดเขาไว้
ปีเตอร์คิดว่าเสียงนั่นมันรู้สึกคุ้นเคย เขาหันหน้าไปมองและจ้องไปที่โรสด้วยความงุนงง “เธอคือ โรส ลอยล์?” เขาดูไม่เชื่อมากนัก
โรสพยักหน้า
“โอ้พระเจ้า เกิดอะไรขึ้นกับเธอ? หน้าเธอกลายเป็นแบบนี้ได้ยังไง?” ปีเตอร์ร้องออกมาด้วยความประหลาดใจ
โรสยักไหล่ด้วยแววตาไม่คิดอะไร
“นายเป็นคนบอกเองไม่ใช่เหรอ? ทักษะการทำศัลยกรรมของนายสามารถทำให้ฉันกลายเป็นผู้หญิงที่สวยที่สุดในโลกได้ ตอนนี้ฉันกลับมาที่นี่เพื่อทดสอบฝีมือนายแล้วนี่ไง นายต้องทำให้ฉันกลายเป็นผู้หญิงที่สวยที่สุดในโลก!”
ปีเตอร์อ้าปากกว้าง “ถ้าเธอเป็นโรสในตอนนั้น ฉันสามารถเปลี่ยนเธอให้เป็นผู้หญิงที่สวยที่สุดในโลกได้ แต่ตอนนี้เธอ เอิ่ม”
