ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 540
“ฉันขอร้องล่ะ เธอกลับมา ได้ไหม?”
สายตาที่ประหลาดใจปรากฏขึ้นภายใต้ดวงตาของเซร่า
โรส ลอยล์ คือ แองเจลีน เซเวียร์ งั้นเหรอ?
“ที่รัก เธอไม่ต้องการฉันแล้วเหรอ? เธอไม่ต้องการที่จะกลับมาอีกแล้วงั้นเหรอ?
“อย่าทิ้งฉันไว้ข้างหลังเลยนะ”
เสียงของเขาอ่อนลง และจู่ ๆ ก็มีน้ำตาของเขาไหลหยดออกมาโดนใบหน้าของเซร่าที่แนบชิดเขาอยู่
ดวงตาของเซร่าเริ่มแสดงแววตาชั่วร้าย
แองเจลีนยังไม่ตายเหรอ?
นี่หมายความว่าเธอยังมีโอกาสที่จะได้มีความสุขกับเจย์อีกงั้นเหรอ?
เซร่ามองไปที่ชายผู้นั้นอย่างนิ่งเฉย เมื่อเธอเห็นใบหน้าที่เปื้อนน้ำตาของเขา เธอรู้สึกอิจฉาขึ้นมาทันที
แท้จริงแล้ว เจย์ อาเรสจะไม่แสดงด้านที่อ่อนโยนของเขาให้คนทั้งโลกเห็น
ตั้งแต่เธอจำได้ เขาก็เย็นชาและเยือกเย็นอยู่เสมอ เขาเป็นเหมือนพญายมในโลกธุรกิจที่ไม่ชอบการใกล้ชิดกับผู้คนด้วยซ้ำ
สิ่งที่เธอจำได้ก็คือมือของเขาเปื้อนเลือดมาตลอด
ทำไมเขาถึงอ่อนโยนต่อแองเจลีนและต้องเป็นแค่แองเจลีนเท่านั้นล่ะ?
มือของเธอเอื้อมไปปลดกระดุมบนเสื้อเชิ้ตสีขาวของเจย์
ชั้นล่างของบ้าน เจนสันและร็อบบี้น้อยกำลังวิ่งเข้ามาในบ้าน
เจนสันขมวดคิ้วเมื่อได้กลิ่นหอมจาง ๆ ของดอกกุหลาบในอากาศ
สายตาของเขามองไปที่ห้องนอนใหญ่บนชั้นสอง
เจนสันเร่งฝีเท้าและเริ่มตะโกนเสียงดัง “คุณพ่อ”
เซร่าเริ่มตกใจแล้วรีบติดกระดุมเสื้อของเจย์ ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความผิดหวัง
เธอรีบลุกขึ้นจากเตียง จากนั้นก็ดับเทียนโรสแมรี่ แล้วผลักหน้าต่างให้เปิดออก…
เมื่อเจนสันขึ้นมาชั้นสอง เขาเคาะประตู จากนั้นเซร่าก็เดินไปเปิดประตูห้อง
เมื่อประตูเปิดออก เธอเห็นร็อบบี้น้อยจ้องมาที่เธอ “ทำไมเปิดประตูช้าจังเลยครับ?”
เจนสันสัมผัสได้ถึงกลิ่นโรสแมรี่ที่ยังอบอวนอยู่บนร่างกายของเซร่า
“กลิ่นนี้น่าขยะแขยงจัง” เจนสันกล่าว
เซร่าเริ่มมีสีหน้าอึดอัดใจเล็กน้อย “นายน้อย นี่คือกลิ่นของน้ำหอมนะ”
เจนสันโยนน้ำหอมกลิ่นกุหลาบของเขาไปที่เซร่า “คุณพ่อของผมชอบกลิ่นของแบรนด์นี้ต่างหาก!”
เซร่าพูดยอมรับมันอย่างมีความสุข “ขอบคุณ นายน้อย”
สายตาของเจนสันหยุดนิ่งไปชั่วขณะ จากนั้นเขาก็เดินไปที่เตียง
ในเวลาต่อมาเซร่ารีบพาตัวเองหนีออกจากห้อง
“วันนี้รู้สึกว่าคุณพ่อหลับสนิทจังเลยว่าไหม?” ร็อบบี้น้อยจงใจพูดจาเยาะเย้ย
ความสนใจของเจนสันเปลี่ยนไปมองที่เชิงเทียน เขาแสดงแววตาที่มุ่งมั่นออกมา
“กลอุบายของผู้หญิงคนนี้ช่างน่ากลัวจริง ๆ”
“พวกเขาสองคนยังไม่มีอะไรกัน” ร็อบบี้น้อยพึมพำ
เจนสันมองเขาอย่างสับสน “นายยังเรียกว่าไม่มีอะไรกันได้อีกเหรอ?”
ร็อบบี้น้อยตอบว่า “ในตอนนั้น คุณแม่ใช้วิธีนี้เพื่อกลับไปหาพ่ออีกครั้ง ถ้าไม่อย่างนั้น พวกเราสามคนคงไม่มายืนอยู่ที่นี่ได้หรอก”
ดวงตาของเจนสันเบิกกว้าง
เขาปฏิเสธที่จะเชื่อว่านั่นคือวิธีที่เขาเกิดมาในโลกนี้
“ไม่แปลกใจเลยที่พ่อจะเกลียดแม่มากขนาดนั้น เธอสมควรได้รับแบบนี้”
ร็อบบี้น้อยตะโกนว่า “เจนสันนั่นคือแม่ของเราที่เรากำลังพูดถึงเลยนะ พูดแบบนี้กับเธอได้ยังไง?”
เจนสันยักไหล่ “ฉันก็แค่พูดไปตามที่มันเป็น”
ร็อบบี้น้อยไม่พอใจ “ถึงคุณแม่จะโดนคุณพ่อหลอก แต่ฉันก็คิดว่าคุณแม่ทำถูกแล้ว”
เจนสันกลอกตา “อย่าลำเอียงได้ไหม?”
“ไม่ได้”
“อันที่จริงพ่อมีผู้หญิงที่รักของเขาอยู่แล้ว เป็นเพราะแม่ของเรา เขาจึงต้องลืมเธอไป มันดูไม่โหดร้ายกับพ่อไปหน่อยเหรอ?
ร็อบบี้น้อยเริ่มอยากรู้ “แล้วผู้หญิงที่พ่อชอบคือใคร?”
