ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 544
”แม้เวลาจะล่วงเลยมาหลายปี นายหญิงต้องอดทนรับความเย็นชาจากคุณ ไม่มีใครเข้าใจความเจ็บปวดของเธอได้เลย”
“ฉันทำผิดกับเธอ” เจมส์พึมพำ
“คุณท่านคะ ไปรับนายหญิงกลับมาเถอะค่ะ” เคซี่ย์กล่าว
เจมส์มองดูสตอร์มอย่างจริงจังและพูดกับเขาว่า “สตอร์มพาฉันไปที่หอท่าเรือหอมหวนหน่อย”
หลังจากที่สตอร์มฟังเรื่องราวความรักอันนองเลือดนั้น เขาก็ยืนอยู่ที่นั่นด้วยความงุนงง
ในทันใดที่เขาได้ยินเสียงของเจมส์ เขาก็อยากตวาดออกมา ริมฝีปากของเขาขดขึ้น ให้ตายสิ เขาต้องการเตือนคนแก่ชราคนนั้นว่าเขาไม่ใช่คนรับใช้ของเจมส์และเขาอยากจะบอกว่าเขาเป็นแค่เพียงนักกายภาพบำบัดเท่านั้น
กระนั้น ด้วยเหตุที่ชายชราคนนี้ต้องการไปที่หอท่าเรือหอมหวน สตอร์มจึงละทิ้งทิฐิเหล่านั้นของเขาออกไปก่อน
เขาพยุงเจมส์ไปที่หอท่าเรือหอมหวน
“เจย์ อาเรส นายออกมาเดี๋ยวนี้เลยนะ” เจมส์ตะคอกเมื่อยืนอยู่ตรงหน้าประตู
สตอร์มแสดงรอยยิ้มมุมปากออกมา เขาช่างกล้าตะโกนใส่ท่านประธานได้ขนาดนี้ ดูเหมือนว่าเขาจะไม่รู้แล้วว่าท่านประธานโหดร้ายแค่ไหนเมื่อนึกถึงการล้างแค้นและการแก้แค้น
ท่านประธานอดทนเจอความแค้นได้ตลอดชีวิตของเขา
เจย์เดินออกมาอย่างสง่างาม เขายืนกอดอก จากนั้นเขาก็มองเจมส์ด้วยอารมณ์มุ่งร้าย
“คุณฟื้นตัวได้ดีหนิ การเป็นอัมพาตครึ่งซีกย่อมดีกว่าการเป็นอัมพาตทั้งตัวอยู่แล้ว”
เมื่อได้ยินแบบนั้น สตอร์มเกือบจะหลุดเสียงหัวเราะออกมา
เขาสัมผัสได้ว่าท่านประธานมีความแค้นมาก เจมส์สามารถฟื้นตัวได้ตามปกติเหมือนคนอื่น ๆ แต่เนื่องจากครั้งนั้น ท่านประธานได้ออกคำสั่งอย่างเด็ดขาดแล้ว เขาจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องทำให้เจมส์พิการ
เจมส์โกรธมากจนพูดตะกุกตะกัก “ใคร… ใครเป็นง่อยกัน นี่เป็นเพียงชั่วคราวเท่านั้นหรอกนะ”
เจย์พยักหน้า “แล้วคุณมาหาผมทำไม?”
“ฉันจะมาถามนายเรื่องนี้ นายซ่อนทั้งจีนส์และแม่ของเขาไว้ที่ไหน?”
“คุณอา ตอนนี้คุณกำลังสอบปากคำผมอยู่เหรอ?” น้ำเสียงของเจย์มีความเยือกเย็น
เจมส์กล่าวว่า “เราเคยมีข้อตกลงกันว่าคฤหาสน์กุหลาบทั้งหมดเป็นของพวกเขาทั้งคู่ไม่ใช่เหรอ?”
“ใช่ แต่คุณบังคับให้ผมทำอย่างนั้นโดยขู่ว่าจะจากไปเองหนิ ผมเลยไม่ค่อยสงสารคุณสักเท่าไหร่ ดังนั้นผมจึงตัดสินใจทำสิ่งที่ตรงกันข้าม นั่นก็คือการไล่ทั้งสองคนออกไปแทนและต้อนรับคุณกลับบ้านไงล่ะ”
การแสดงออกของเจมส์ดูขมขื่นมาก เจย์ไม่สามารถเผชิญหน้ากับปัญหาพวกนั้นและรู้สึกอยากจะกระโดดออกจากตึก มันทำให้เขารู้สึกเรื่องนี้น่าอายเหลือเกิน
“ไม่ได้นะ นายต้องพาพวกเขากลับมาที่นี่…”
“งั้นแล้วคุณล่ะ?” เจย์กดดันเขาต่อไป “คุณกำลังเป็นหนี้อยู่ ถ้าคุณจะไม่อยู่ในคฤหาสน์กุหลาบ คุณก็จะไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องนอนข้างถนนแล้วนะ”
เจมส์กลืนน้ำลาย
ไม่มีทางที่เขาจะได้อยู่ในคฤหาสน์กุหลาบกับภรรยาและลูกชายของเขาได้อีกแล้วเหรอ?
“เอาล่ะ ในเมื่อคุณเป็นคุณอารองของผม ผมจะให้ถนนทั้งหมดแก่คุณในใจกลางเมืองอิมพีเรียลเลยดีไหม แล้วผมจะบอกพวกคนขอทานเหล่านั้นให้ปฏิบัติต่อคุณเป็นอย่างดี จะได้ไม่หนาวหรือหิว…”
สตอร์มหัวเราะคิก ๆ
นี่คือท่านประธานที่เขารู้จัก คำพูดที่พูดไม่ยั้งปากของเขานั้นมีเอกลักษณ์เฉพาะตัว
เขาจะปล่อยให้คุณอาของเขาไปเป็นขอทานบนถนนจริง ๆ งั้นเหรอ?
เจย์หันกลับมาและเขากำลังจะเดินเข้าไปข้างใน!
เจมส์ ซึ่งเป็นคนไม่เคยอ่อนข้อให้ใครมาตลอด ในที่สุดเขาก็ก้มคำนับเจย์คนนี้
“เจย์…”
เจย์หยุดเดิน
“ฉันจะไปขอร้องน้าสะใภ้ของนายเองและขอให้กลับมาเป็นคู่ชีวิต”
เจย์จ้องมองสตอร์มในขณะที่เขาพยักหน้า “งั้นเราจะเข้าไปคุยเรื่องนี้กันข้างใน”
