ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 551
“นี่เป็นความลับสกปรก ๆ ของตระกูลอาเรส เพื่อปกปิดเรื่องนี้ ครอบครัวอาเรสต้องเสียสละผู้บริสุทธิ์จำนวนนับไม่ถ้วน แม้แต่ผู้หญิงที่นายรักอย่างสุดซึ้งก็ตายด้วยเหตุนี้ สำหรับฉัน เหตุผลที่ฉันอาศัยอยู่หลังเงามืดคือการปกป้องความลับนี้ นายมาถามผิดคนหรือเปล่า?”
ชายคนนั้นค่อย ๆ ยืนขึ้นและเอื้อมหยิบกระบอกฉีดยาและเข็มฉีดที่อยู่ในกระเป๋าของเขา
เจย์ตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง แต่พยายามหลบเลี่ยงเข็มได้ในขณะที่มันกำลังจะพุ่งเข้ามาทิ่มตรงตัวเขา เขาปัดเข็มทิ้งได้ในทันที
เจย์โกรธมาก เขาหยิบเข็มขึ้นมาและโจมตีโดยการทิ่มไปที่คอของชายคนนั้น
“นายคือคนที่ฆ่าแองเจลีนใช่ไหม?”
ชายผู้นั้นเผยรอยยิ้มชั่วร้ายที่น่าหลงใหลออกมา “ใช่แล้ว สาวสวยที่เหมือนแม่ของนาย เธอมีใบหน้าที่สามารถแข่งความสวยได้พอ ๆ กับเฮเลนที่เป็นต้นเหตุความหายนะของการทำลายล้างได้เลยล่ะ แล้วใบหน้าของเธอสามารถทำให้ผู้ชายนับไม่ถ้วนต้องคุกเข่าลง ฉันไม่ได้ต้องการจะฆ่าเธอเลย แต่เธอรู้มากเกินไป ฉันไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องสร้างอุบัติเหตุทางรถยนต์อย่างแนบเนียนเพื่อปกป้องตระกูลอาเรส…”
เจย์ยกเข็มขึ้นไปข้างหน้า ทันใดนั้นชายตรงหน้าเขาก็หลับตาลงช้า ๆ และขมวดคิ้วเมื่อรู้สึกถึงปลายเข็มทิ่มอยู่บนผิวหนังของเขา
ท่าทีที่เขาขมวดคิ้วออกมามันช่างดูเหมือนกับเจย์
“นายเป็นคนที่ทำให้โรสตายงั้นเหรอ?” ความโกรธของเจย์เกินขีดจำกัดแล้ว ตอนนี้ เขาแค่อยากจะล้างแค้นให้แองเจลีน แต่ทว่า ใบหน้านี้คล้ายกับเขาทั้ง ๆ ที่หน้าตาชั่วร้ายนัก… ทำให้เจย์ทำไม่ลงจริง ๆ ที่จะเกลียดผู้ชายคนนี้
ดวงตาที่มีเสน่ห์แวววับของชายคนนั้นเปรียบเสมือนบ่อน้ำลึก ภายใต้ใบหน้าและรอยยิ้มอันชั่วร้ายนั้น เจ็บปวดยิ่งกว่าความตายเสียอีก
เจย์ผลักตัวเขาออกไปและเจย์ก็นั่งหายใจเข้าออกลึก ๆ บนพื้น
ชายคนนั้นท้าทายอย่างน่ากลัว “ทำไมนายไม่ลงมือเลยล่ะ? ฉันฆ่าผู้หญิงของนายนะ นายจะไม่ล้างแค้นให้พวกเขาเหรอ?”
เจย์สะดุดล้มขณะที่กำลังยืนขึ้น จากนั้นเขาก็หยิบจอบเหล็กขึ้นเพื่อขุดหาถ้ำเห็ด
“ฉันสนใจแค่ความลับด้านมืดที่คุกคามชีวิตที่พวกแกซ่อนเอาไว้!” เจย์เริ่มขุดมันด้วยท่าทางเหมือนคนบ้าคลั่ง
ชายคนนั้นตื่นตระหนกและเดินเซไปหยุดตรงหน้าเจย์ “หยุดนะ หยุดขุดมัน นายขุดไม่ได้”
เจย์ผลักตัวเขาออกไป อาจเป็นเพราะชายผู้นี้อาศัยอยู่ในถ้ำมาหลายปีและสูญเสียความแข็งแกร่งกว่าคนทั่วไป ทำให้เขาไม่สามารถลุกขึ้นได้ทันทีหลังจากที่เจย์ผลักเขาออกไปไกล
ในไม่ช้า การขุดนั่นทำให้ถ้ำเห็ดก็ค่อย ๆ เปิดกว้างขึ้น เจย์ก้าวเข้าไปในถ้ำและใช้แสงไฟจากโทรศัพท์เพื่อทำให้มองเห็นเส้นทางข้างหน้าสว่างชัดขึ้น
มันเป็นถ้ำใต้ดินที่แสงแดดไม่เคยส่องผ่านมาถึงเลย แต่ดูเหมือนว่าที่แห่งนี้จะมีการระบายอากาศได้ดี ราวกับว่ามันเป็นวังใต้ดินที่ซ่อนอยู่ มันดูค่อนข้างใหญ่โต
พื้นปูด้วยหินอ่อนสวยงาม ด้านข้างประดับด้วยเสาโรมัน ซุ้มประตูถูกฝังด้วยไข่มุกในตำนานที่สามารถเรืองแสงได้ในความมืด
ชายหลังค่อมกลุ่มหนึ่งยืนอยู่ตรงหน้าเจย์ด้วยท่าทางเฉื่อยชาและจ้องมองอย่างช้า ๆ เมื่อพวกเขาเห็นผู้บุกรุก มีคนในกลุ่มของพวกเขาพูดว่า “เอ่อ ดูเหมือนว่า เราจะมีงานที่ต้องทำแล้วสินะ”
ร่างที่อยู่ถัดจากชายคนแรกและคน ๆ นั้นเตือนว่า “เขาคือนายท่านนะ เราไม่สามารถทำร้ายเขาได้ ไม่อย่างนั้นคุณนายจะต้องเสียใจ”
ดวงตาอินทรีของเจย์กวาดสายตาไปทั่ว “คุณนายของพวกนายอยู่ที่ไหน?” เขาถามด้วยสีหน้าอันมืดมน
พวกเขาทั้งหมดส่ายหัวพร้อมกัน “เราบอกไม่ได้”
ในขณะนั้นได้ยินเสียงอู้อี้ที่มุมหนึ่ง เขาหันไปเห็นเทมเพสผูกติดอยู่กับเสาโรมันต้นหนึ่งพร้อมกับมีอะไรยัดปากของเขาไว้อย่างแน่นหนา
เจย์เดินไปปลดเชือกที่มัดเทมเพสไว้
เทมเพสพยายามที่จะยืน แต่ร่างกายของเขาอ่อนแอเกินกว่าจะรับน้ำหนักตัวเองได้ไหวในตอนนี้
เจย์จับแขนเขาแล้วพยุงตัวไว้เพื่อให้เขายืนขึ้นทรงตัวได้
“ท่านประธาน มีคนอยู่ข้างใน” เทมเพสกล่าว
จากนั้นเจย์ก็เดินเข้าไปข้างในต่อ กลุ่มคนก่อนหน้านี้พยายามจะหยุดเจย์ แต่เทมเพสพยายามขวางพวกเขาไว้
