ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 554
แจ็คพยักหน้าราวกับว่าเห็นด้วยกับสิ่งที่เจย์กำลังจะทำ
แจ็คปล่อยเขาไปและได้เผชิญหน้ากับจอร์แดนที่ไล่ตามเจย์มาจนถึงสุดทางนี้
เมื่อชายทั้งสองได้มาพบกัน สายตาของทั้งคู่ก็สงบนิ่งและการแสดงออกของพวกเขาก็นิ่งไปเช่นกัน
“พี่ชาย” แจ็คเรียกเขาด้วยความเคารพ
“อย่าเรียกฉันว่าพี่ชายของนาย ฉันพบแล้วว่านายเป็นคนในตระกูลอาเรสที่สกปรกที่สุด” ชายคนนั้นเย้ยหยันหลังจากพูด
แจ็คหัวเราะคิกคัก “สิ่งที่นายเป็นอยู่ในวันนี้ เป็นเพียงเพราะสิ่งที่นายและแม่ของนายทำ นายไม่สามารถโทษใครได้เลย”
“แม่กับฉันแค่ไม่อยากสมรู้ร่วมคิดกับคนทุจริตก็เท่านั้น” จอร์แดนกล่าว
“นายควรเรียนรู้ที่จะยอมรับความจริง” สายตาของแจ็คที่เต็มไปด้วยการดู“ พี่ชาย ในตอนนั้น นายยังดูเป็นคนอ่อนเยาว์และมีพลังมาก แต่ตอนนี้นายเหลือแต่รูปลักษณ์ที่น่าเกลียดเหลือเกิน”
“สิ่งที่นายพูดถึงมันก็แค่เปลือกนอกเท่านั้น คนอย่างนายก็แค่ดูสง่างามและมีเกียรติ มีแต่เพียงตัวนายเองเท่านั้นที่รู้ว่าภายในของนายมันเน่าเฟะแค่ไหน”
เจย์หันกลับมามองทั้งสองคนด้วยสายตาครุ่นคิด
แจ็คและจอร์แดนเหมือนจะสังเกตได้ว่าเจย์กำลังมองดูพวกเขาอยู่ ทั้งสองต่างปิดปากเงียบพร้อมกันโดยไม่พูดอะไรอีก
จากนั้นเจย์ก็เดินแบกแม่ของเขาไปที่ห้อนอนใหญ่ของหอท่าเรือหอมหวน
แล้วเขาก็บอกเธออย่างอ่อนโยนว่า “จากนี้ไปคุณสามารถอยู่ที่นี่ได้อย่างสงบสุขแล้วนะ ผมจะหาคนมาดูแลคุณเป็นอย่างดี ผมมักจะยุ่งกับงานอยู่บ้าง แต่ผมจะมาเยี่ยมคุณเมื่อผมมีเวลา”
ผู้หญิงคนนั้นร้องไห้ด้วยความซาบซึ้งดีใจ “ตกลง”
เมื่อเจย์เดินลงมาที่ชั้นล่างของบ้าน จอร์แดนดูมีลักษณะเหมือนผีที่มาเพื่อแก้แค้น เมื่อเขาเข้าใกล้เจย์ เขาพูดว่า “คืนโคลอี้มาให้ฉันซะ”
เมื่อเจย์เดินไปนั่งบนโซฟา เขาก็เดินเข้าไปยืนตรงหน้าเจย์และย้ำคำพูดเดิมของตัวเองเหมือนเครื่องเล่นเทป “คืนโคลอี้มาให้ฉันซะ”
เจย์เงยหน้ามองขึ้นไปที่ชายคนนั้นและพยายามให้เหตุผลกับเขา “จะเกิดอะไรขึ้นอีกถ้าฉันคืนเธอให้กับนาย? นายจะซ่อนเธอไว้ในถ้ำเล็ก ๆ นั้นอีกครั้งสินะ โดยไม่ให้เห็นเดือนเห็นตะวันและกีดกันโอกาสในการที่จะออกมาเคลื่อนไหวข้างนอกแบบนั้นใช่ไหม? การกระทำของนายจะฆ่าเธอไปเรื่อย ๆ”
จอร์แดนตอบอย่างไม่สบายใจว่า “ฉันรักเธอมาก ฉันจะทำร้ายเธอแบบนั้นไปทำไม?
“ตั้งแต่ที่นายเกิดมา เธอได้แอบปีนขึ้นไปดูนายวันละหลาย ๆ ครั้ง เธอกลายเป็นแบบนี้ไม่ใช่เพราะเธอไม่ได้ออกมาเคลื่อนไหว แต่…” จอร์แดนลังเลที่จะพูดต่อ
เห็นได้ชัดว่าสิ่งที่เขากำลังจะพูดนั้นเป็นข้อห้ามของตระกูลอาเรส
“เพราะว่าอะไร?” เจย์ถามเพื่อสืบสาวราวเรื่อง
จอร์แดนกล่าวอย่างเศร้า ๆ ว่า “อย่าถามมันเลย ฉันจะไม่บอกอะไรกับนาย แค่ส่งโคลอี้มาให้ฉันซะ หากนายต้องการทำสิ่งที่ดีเพื่อเธอ ดังนั้น… ถ้าอย่างนั้น… ก็ส่งพวกเราออกไปจากที่นี่”
การแสดงออกของเจย์มืดลง “ฉันต้องการความจริง ฉันต้องการที่จะรู้ทุกอย่าง ไม่อย่างนั้น ฉันจะไม่คืนเธอให้นายแน่”
“จอร์แดน…” จู่ ๆ เสียงเรียกก็ดังออกมา เจย์ไม่รู้เลยว่าแม่ของเขาเดินออกมาตรงบันไดตั้งแต่เมื่อไหร่ น้ำตาพลันไหลออกมาบนใบหน้าของเธอขณะที่เธอกำลังมองไปที่จอร์แดน
“โคลอี้” จอร์แดนวิ่งขึ้นบันไดและกอดผู้หญิงคนนั้น
เจย์ตกตะลึงกับการวิ่งที่รวดเร็วของเขา สีหน้าของเขาพลันวิตกกังวลเมื่อเขามองไปที่คนทั้งสองคนที่อยู่ในอ้อมกอดที่แน่น
“จอร์แดน ฟังฉันนะ อย่าทำเรื่องไร้สาระอีกต่อไปเลยเพื่อเห็นแก่ฉัน ฉันทำให้คุณเสียเวลามาทั้งชีวิต คุณควรปล่อยฉันไปและใช้ชีวิตที่เหลือของคุณ ตกลงไหม?”
จอร์แดนร้องไห้เหมือนเด็ก “ไม่เป็นไรเลย คุณลืมคำสัญญาที่เรามีให้กันไปแล้วเหรอ? เราจะไม่พรากจากกันในชีวิตนี้ไม่ว่าเราจะเผชิญสิ่งที่ยากเพียงใด ดังนั้นผมจะไม่ปล่อยมือของคุณไปตลอดชีวิตนี้”
“จอร์แดน ฉันทำผิดต่อคุณ ฉันเป็นคนทำให้คุณผิดหวังโดยที่ไปมีลูกกับชายอื่น ฉันรู้ว่าคุณทุกข์ทรมานอยู่ข้างในใจ แต่ฉันก็ไม่สามารถทิ้งลูกของฉันได้เช่นกัน”
“ผมรู้อยู่แล้ว แล้วผมก็ยกโทษให้คุณ คุณปล่อยเลือดเนื้อเชื้อไขของคุณไปไม่ได้เพราะคุณใจดีเกินไป ผมจะไม่บังคับให้คุณตัดความสัมพันธ์ทั้งหมดกับเขา โคลอี้ ผมเห็นเรื่องนี้มาตลอด นั่นเป็นเหตุผลที่ผมแอบทำทางเดินให้คุณได้ไปหาลูกชายของคุณทุกวัน… ผมปล่อยวางแล้วจริง ๆ”
“จอร์แดน ขอบคุณนะ ฉันไม่เคยเสียใจที่ตกหลุมรักคุณเลยแม้ว่าฉันต้องเจ็บปวดมาทั้งชีวิตเพื่อได้มาอยู่กับคุณ”
