ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 556
“ตลอดไป!”
เขาหัวเราะด้วยความน่ารักของแองเจลีน
“สามีที่รัก” แองเจลีนเรียกเขาด้วยใบหน้าที่แดงก่ำ
“ภรรยาที่รัก” เขาตอบกลับ
ดูสิ่งที่เกิดขึ้นในตอนนี้สิ มันเกิดอะไรขึ้น?
เมื่อพวกเขาปีนเข้าไปในห้องใต้ดินลับนี้โดยบังเอิญและได้ยินความลับดังกล่าว พวกเขาได้รับรู้ถึงความผิดพลาดเหล่านั้นว่ามันจะต้องถูกชดใช้ในราคามหาศาล
จอร์แดนทำให้เขาต้องทนทุกข์ทรมานจากความจำเสื่อมในขณะที่แองเจลีนเสียชีวิต
โชคดีที่สวรรค์สงสารเขาและยอมให้แองเจลีนกลับมาเกิดใหม่ในร่างใหม่และมีโอกาสครั้งที่สองในชีวิต
สิ่งที่โชคร้ายคือดูเหมือนว่าเขาจะหมดโชคแล้ว
แต่ในครั้งนี้ แองเจลีนไม่ได้หวนกลับมาหาเขาแล้ว
…
“แองเจลีน เธออยู่ที่ไหน?
“ฉันคิดถึงเธอมากเหลือเกิน
“ไหนเธอบอกว่าเธอจะไม่ทิ้งฉันไง แต่เธอทิ้งฉันซ้ำแล้วซ้ำเล่า ทำไมเธอถึงเป็นคนแบบนี้?”
ร่างกายของเจย์ค่อย ๆ จมลงไปอยู่ใต้น้ำ
เมื่อเทมเพสรู้ว่าเจย์กำลังทำตัวแปลก ๆ เขากระโดดข้ามสิ่งกีดขวางทุกอย่างแล้วรีบวิ่งไปหาเจย์ทันที
“ท่านประธาน”
เขาคว้าเจย์ขึ้นจากน้ำและกดหน้าอกก่อนที่เจย์จะพ่นน้ำออกมา
เจย์สำลักถึงสองสามครั้งก่อนที่เขาจะลืมตาขึ้นช้า ๆ เพื่อดูท่าทางกังวลของเทมเพส เจย์พูดว่า “ฉันทำให้นายเป็นห่วง”
เทมเพสมองไปที่ต้นบีโกเนียทั้งสองต้นและกล่าวว่า “ท่านประธาน ดูสิ ฤดูหนาวใกล้จะหมดลงแล้ว ฤดูใบไม้ผลิกำลังจะมาถึงเร็ว ๆ นี้”
เจย์เดินตามไปทางที่เทมเพสยืนอยู่และถอนหายใจ “แต่เธอก็ยังไม่กลับมา”
ณ เมืองเอช
ภายในโรงพยาบาลศัลยกรรมตกแต่งส่วนตัวของปีเตอร์
โรสนั่งอยู่หน้ากระจกโดยมีผ้าพันแผลพันรอบ ๆ ใบหน้าของเธอ ตอนนี้เธอรู้สึกกังวลมาก มือข้างหนึ่งของเธอจับตัวปีเตอร์ไว้ แม้แต่เสียงของเธอก็สั่น
“ปีเตอร์ ฉันเตือนนายไว้ก่อนเลยนะ ถ้าฉันไม่เห็นใบหน้าที่ต้องการหลังจากถอดผ้าพันแผลออกแล้ว นายควรลาออกจากการเป็นศัลยแพทย์ตกแต่งอันดับหนึ่งของโลกได้เลย ฉันจะไม่ยอมให้นายทำการฉ้อโกงต่อไปในส่วนใดของโลกใบนี้ได้อีกแน่นอน ฉันจะไม่ปล่อยให้นายไปทำอันตรายต่อผู้คนที่บริสุทธิ์คนอื่น ๆ เด็ดขาด!”
ปีเตอร์พูดย้ำหลายครั้ง “โรส ลอยล์ เธอช่างร้ายกาจเสียจริง ๆ เธอไม่มีอะไรนอกจากความกลัว เธอไม่กล้าแม้แต่จะเปิดผ้าพันแผลเพื่อดูตัวเอง ฉันสาบานด้วยคำมั่นสัญญาได้เลยว่า ใบหน้าของเธอแตกต่างจากที่เคยเป็นมาอย่างสิ้นเชิง ตอนนี้มันเหมือนเป็นแบบจำลองที่แน่นอนของภาพที่เธอแสดงให้ฉันเห็น แล้วทำไมเธอถึงไม่เชื่อฉัน?”
“ปีเตอร์ ฉันอยากให้นายสาบานอีกครั้ง”
“ฉันสาบาน”
“สาบานกับชื่อเสียงของนาย…”
“ฉัน ปีเตอร์ ขอใช้ชื่อเสียงของฉันสาบาน…”
“ไม่ ไม่ ไม่ ชื่อเสียงของนายไม่ใช่เรื่องใหญ่ บางทีนายควรใช้คำอย่างอื่น ใช้เป็นบรรพบุรุษและรุ่นต่อ ๆ ไปมาสาบานดีกว่า… ถ้านายโกหกฉัน ฉันขอสาปแช่งให้ครอบครัวของนายต้องกินแค่บะหมี่ธรรมดา ๆ ดื่มนมโดยที่ไม่มีภาชนะมารองรับ และ…”
ปีเตอร์กำลังจะบ้าตายจากการถูกโรสพูดสาปแช่ง เขาตะโกนว่า “โรส ลอยล์ การที่เธอจะเปิดผ้าพันแผลต้องพูดขนาดนี้เลยเหรอ?”
โรสกลืนน้ำลาย “ฉันแค่กังวลมากเกินไป ฉันรู้สึกกดดันอย่างมาก ฉันต้องการความแข็งแกร่ง…”
ก่อนที่โรสจะพูดจบ ปีเตอร์ก็เปิดผ้าพันแผลออก
