ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 571
แจ็คยิ้มให้กับทนายความที่ยืนอยู่ข้างเขา “คาร์เตอร์ ทำไมนายไม่บอกเขาไปล่ะ?”
คาร์เตอร์ได้เดินก้าวไปข้างหน้า เห็นได้ชัดว่าเขามีท่าทีค่อนข้างอยากโอ้อวดแสดงความรู้ทางวิชาชีพของเขา
“เกรย์สัน ผมคิดว่าผมควรเตือนคุณว่าคุณท่านอาเรสเป็นพ่อของท่านประธานแกรนด์ เอเซีย หากเกิดเรื่องเลวร้ายขึ้นกับท่านประธาน ก็เป็นเรื่องธรรมดาที่พ่อของเขาจะได้รับส่วนแบ่งจากทรัพย์สินของแกรนด์ เอเซีย”
ดวงตาของเกรย์สันเป็นประกายด้วยความโกรธเมื่อเขาได้ยินคาร์เตอร์เน้นย้ำคำว่า ‘เรื่องเลวร้าย’ “คุณแจ็ค ผมเกรงว่าคุณจะผิดหวัง ท่านประธานของผมยังมีภรรยาและลูกของเขาอยู่ ดังนั้นคุณจะไม่มีทางได้จับมือกับแกรนด์เอเซียเป็นอันขาด”
แจ็คจ้องไปที่เกรย์สันอย่างใจเย็น “นายกำลังพูดถึงโรสอยู่เหรอ?”
แจ็คส่งสัญญาณพยักหน้าหงึกหงักให้คาร์เตอร์อย่างเย่อหยิ่ง “คาร์เตอร์แสดงเอกสารทะเบียนสมรสของเจย์ให้เขาดูหน่อย”
คาร์เตอร์ดึงไฟล์เอกสารออกจากกองเอกสาร และหลังจากเปิดดูเพื่อตรวจสอบใบรับรองการสมรสที่ถูกต้อง เขายื่นมันให้เกรย์สันอย่างภาคภูมิใจ “ดูให้ดี ๆ นะ เกรย์สัน แองเจลีน เซเวียร์ เป็นท่านประธานหญิงโดยชอบธรรมของนาย และแองเจลีน เซเวียร์ ได้ถึงแก่กรรมในอุบัติเหตุทางรถยนต์เมื่อเก้าปีที่แล้ว ดังนั้น ลูกสามคนของ เจย์ อาเรส พ่อแม่ของเจย์จึงเป็นคนเดียวที่มีสิทธิ์ได้รับมรดกของแกรนด์ เอเซีย”
เกรย์สันตกตะลึงเมื่อเห็นชื่อพิมพ์บนทะเบียนสมรส
ถึงอย่างนั้น เขากลับมามีสติและกล่าวโทษว่า “คุณกำลังสร้างสิ่งนี้ขึ้น! ท่านประธานหญิงจะกลับมาเร็ว ๆ นี้! นอกจากนี้ แม้ว่าท่านอาเรสจะไม่สามารถจัดการบริษัทได้ในขณะนี้เนื่องจากปัญหาด้านสุขภาพ เขาได้ยกให้นายน้อยเจนสันเป็นผู้ดูแลแกรนด์ เอเซีย ดังนั้นแผนของคุณจะล้มเหลว คุณออกไปได้แล้ว”
แจ็คกลืนน้ำลายขณะที่มองด้วยสีหน้ากังวลบนใบหน้า
เขาคิดว่าเจย์จะตายหรือได้รับบาดเจ็บสาหัสไปแล้วและอย่างมากที่สุด เขาคิดว่าเป็นไปได้ว่าเจย์คงจะหายตัวไปแล้ว ผู้บริหารของแกรนด์ เอเซียรู้ชัดในเรื่องนี้เช่นกันและพวกเขาได้ตัดสินใจอย่างชาญฉลาดโดยอิงจากสถานการณ์ในตอนนี้ ซึ่งก็คือการละทิ้งผู้สืบทอดตำแหน่งที่อายุยังน้อยและเลือกที่จะสนับสนุนผู้จัดการที่มีประสบการณ์คนนี้ให้รับช่วงต่อ
แต่ทว่า เขาไม่รู้ว่าเกรย์สันจะทำตามหน้าที่ในบทบาทของเขาขนาดไหน
ตราบใดที่เจย์ยังมีชีวิตอยู่ เขาก็ไม่มีคุณสมบัติที่จะรับช่วงมรดกทั้งหมดของเจย์ได้ หากเจย์กลับมาอย่างปลอดภัย เจย์จะร่างพินัยกรรมที่ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องต่อประโยชน์กับเขาอีกเลย จากนั้นความฝันทั้งหมดของเขาจะสลายไปในอากาศ
แจ็คลุกขึ้นจากเก้าอี้ทำงานและเดินไปหาเกรย์สัน แจ็คหยุดอยู่ตรงหน้าและยิ้มให้เขาซึ่งดูเหมือนไม่มองตา “เกรย์สัน เจย์เจ็บแค่ไหน?”
เกรย์สันรู้สึกว่าตัวของเขาสั่นไล่ลงไปตามกระดูกสันหลัง
คำถามที่ดูเหมือนกังวลอย่างเห็นได้ชัดของเขามีจุดประสงค์ที่ชั่วร้าย
“คุณท่านแจ็ค ท่านอาเรสฝ่าฟันอุปสรรคทุกรูปแบบมาได้และสร้างธุรกิจนี้ตั้งแต่อายุยังน้อย เขาต้องทนทุกข์กับรอยช้ำและรอยแผลเป็นจากการรับมือกับพวกขี้โกงที่มุ่งร้ายเหล่านั้น แต่เขาก็ยังสามารถกลับมาได้ครั้งแล้วครั้งเล่า แค่รอดูไว้เลย ท่านอาเรสจะจัดการกับตัวตุ่นทั้งหมดที่ซ่อนอยู่ในความมืดและโยนให้ไปเป็นอาหารของพวกฉลาม” เกรย์สันพูดเสียงดังขณะกัดฟัน
รอยยิ้มบนใบหน้าของแจ็คแข็งทื่อและเยือกเย็น
“ขออวยพรให้ฝันเป็นจริงล่วงหน้าก็แล้วกัน” แม้ว่าน้ำเสียงของเขาจะเบาและสบาย ๆ แต่เสียงก็ยังวนลอยอยู่ในอากาศ
ทันทีที่แจ็คพูดจบ เขาก็เดินออกจากที่ทำงาน
เกรย์สันยังได้ยินเสียงขู่ของเขาจากบริเวณข้างนอก “ฉันต้องไปที่แผนกการแพทย์เพื่อไปดูเจย์และดูว่าเขาฟื้นตัวบ้างหรือยัง แล้วฉันจะแวะไปเยี่ยมฝ่ายผู้ดูแลระบบของศูนย์การแพทย์แกรนด์ เอเซียด้วย เพราะเขาเป็นเพื่อนที่ดีของฉันมาหลายปีแล้ว”
เกรย์สันหน้าซีดทันทีด้วยความกลัว
จากนั้น เขาก็หันหลังกลับและรีบวิ่งออกไปนอกห้อง
เขารีบส่งข้อมูลบอกเทมเพส ซึ่งขณะนี้อยู่ในแผนกการแพทย์เพื่อเตือนเขา ‘ท่านประธานกำลังตกอยู่ในอันตราย เตรียมพร้อมไว้และระมัดระวังดี’
จากนั้น เขาก็ส่งคำเตือนแบบเดียวกันนี้ไปยังสมาชิกของภูติผีและเรียกพวกเขาไปที่ศูนย์การแพทย์แกรนด์ เอเซียทันที
ณ ศูนย์การแพทย์แกรนด์เอเซีย
แจ็คตรงไปที่ห้องทำงานของผู้บริหารโรงพยาบาลและนั่งตรงข้ามกับผู้ดูแลด้วยรอยยิ้มที่สุภาพ “แฮมิลตัน ฉันอยากไปเยี่ยมลูกชายของฉัน นายรู้ไหม…”
ดวงตาเหมือนเหยี่ยวของผู้ดูแลระบบจ้องตรงไปที่ดวงตาที่ยิ้มแย้มของแจ็ค “แกรนด์เอเซียมีกฎที่เคร่งครัดว่าผู้ป่วยทุกรายในหอพักผู้ป่วยหนัก ไม่อนุญาตให้มีสมาชิกในครอบครัวมาเยี่ยม นี่เป็นข้อบังคับที่กำหนดโดยท่านประธานเอง คุณท่านอาเรส เพื่อประโยชน์ของท่านประธาน ผมคิดว่าเป็นการดีที่สุดที่จะปล่อยให้เขาพักผ่อนและให้เขารักษาให้หายดีเสียก่อนนะ”
