ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 575
ทุกคนเบิกตากว้างถามอย่างคาดไม่ถึง “ใครกัน?”
เกรย์สันตอบว่า “นายน้อยของเราไง ซึ่งเขามีไหวพริบเทียบเท่ากับท่านประธานเลยนะ”
สตอร์มปฏิเสธความคิดนี้ทันที “ไม่มีทาง ฉันสัญญากับท่านประธานว่าฉันจะดูแลนายน้อยและคุณหนูให้ปลอดภัย การปล่อยให้นายน้อยเจนสันช่วยเรา อาจเสี่ยงต่อการเปิดเผยที่อยู่ของเขาที่จะเป็นอันตรายต่อเด็ก ๆ ได้”
เกรย์สันตบไหล่สตอร์มและให้ความมั่นใจโดยพูดว่า “นายกังวลมากเกินไป มีแต่พวกคนที่วอนอยากจะตายเท่านั้นที่จะพยายามยั่วยุปีศาจตัวน้อยทั้งสามได้”
มีความลังเลใจในดวงตาของสตอร์ม เกรย์สันถาม “เว้นแต่ว่านายอยากเห็นการทำงานหนักที่ผ่านมาของท่านประธานได้สูญเปล่าไปดี?”
สตอร์มพยักหน้าอย่างเคร่งขรึม
ในเมืองอิมพีเรียล สมบัติของตระกูล
ในส่วนที่ดีที่สุดของพื้นที่ตั้งของบ้านพักซึ่งมีกลุ่มภูติผีของพวกเขาเฝ้าอยู่
เมื่อเขาพาเกรย์สันไปที่คฤหาสน์ สตอร์มพบว่าร็อบบี้น้อยกำลังนอนอยู่บนพื้นอาบแดดขณะที่เอาถุงบรรจุเม็ดถั่วที่ใช้เพื่อเป็นของละเล่นไล่เหยียบมามัดเท้าเขาไว้
เจนสันนอนอยู่ตรงหน้าร็อบบี้ซึ่งมีหนังสือชื่อ ‘การจัดการธุรกิจ’ วางคลุมใบหน้าของเขา
ในส่วนของเซ็ตตี้น้อยใช้ชีวิตอย่างมีความสุขที่สุด เธอนอนหลับอยู่บนเปลญวนในที่ร่ม
สตอร์มส่ายหัวด้วยความผิดหวังเมื่อเขาเห็นเด็กดูขี้เกียจ “หยุดทำตัวขี้เกียจในขณะที่ฉันไม่ได้อยู่ที่นี่เพื่อดูแลพวกคุณเลยนะ เจ้าเด็กขี้เกียจ”
ร็อบบี้น้อยลืมตาขึ้นเพื่อจ้องมองสตอร์มอย่างดูถูก “ทำไมเซ็ตตี้ใช้เวลาแต่ละวันกินและนอนเหมือนหมูได้ ในขณะที่เจนสันกับผมต้องฝึกและเรียนรู้อยู่ล่ะ สตอร์ม? นี่เป็นการเหยียดเพศและความเกลียดชังผู้หญิงอย่างโจ่งแจ้งเลยนะ”
เกรย์สันอดหัวเราะไม่ได้!
เขาน่าจะรู้ว่าใครก็ตามที่ปีศาจตัวน้อยทั้งสามคนจับเข้ามาอยู่ในกำมือ ชีวิตพวกเขาจะไม่ได้รอดไปง่าย ๆ
เกรย์สันตำหนิสตอร์มว่า “ความคิดแบบเหยีดเพศนี้คืออะไร? นายจะชอบผู้ชายมากกว่าผู้หญิงได้ยังไง? ชายและหญิงมีสิทธิเท่าเทียมกัน การศึกษาของเซ็ตตี้น้อยไม่สามารถหยุดชะงักได้นะ”
สตอร์มถึงกับกลืนน้ำลาย ด้วยการแสดงออกที่ขมขื่น เขาสูญเสียคำพูด “ไม่ใช่ว่าฉันจะไม่อยากให้เซ็ตตี้มีความรู้หรอกนะ แต่เหมือนเปรียบได้ว่ามือของฉันถูกมัดไว้กับเด็กผู้หญิงคนนี้ เธอจะไม่ฟังหากไม่เฆี่ยนตีและถ้าฉันตีเธอ เธอจะเริ่มคร่ำครวญว่าถูกรังแก ฉันจะเดินไปรอบ ๆ ละแวกบ้านได้ยังไงถ้าพวกเขาได้ยินเสียงเธอร้อง?”
ลักษณะที่หล่อเหลาของเกรย์สันกระตุกอย่างสนุกสนาน “ใครสอนเธอทำเรื่องแบบนี้!”
สตอร์มส่ายหัวและถอนหายใจ “นายบอกฉันเองหนิ เธอเป็นแค่เด็กหญิงอายุแปดขวบ แต่เธอก็เต็มไปด้วยกลอุบาย”
เกรย์สันตบไหล่สตอร์มอย่างเห็นใจ “มันคงเป็นนิสัยของแม่เธอ นายน่าจะเลิกคิดที่จะกล้าทำขนาดท่านประธานยังแพ้ทุกครั้งที่ต่อสู้กับนายหญิงเลย”
เจนสันดึงหนังสือออกจากใบหน้าแล้วนั่งลงบนพื้นหญ้า
ในช่วงอายุแปดขวบนี้ เขาดูเติบโตอย่างรวดเร็ว ใบหน้าของทารกอ้วนท้วมของเขาทำให้เกิดลักษณะที่น่าดึงดูดและมีเสน่ห์
“พ่อผมอยู่ที่ไหน ลุงเกรย์สัน?” สายตาของเจนสันเต็มไปด้วยความสิ้นหวังในขณะที่เขาพูด
ดวงตาของเกรย์สันเป็นประกายแม้ว่าคลื่นแห่งความเศร้าจะกระทบเข้าตรงหน้าอกของเขา เขาไม่รู้ว่าท่านประธานจะมีชีวิตอยู่รอดจนถึงเขาจะเสียชีวิตด้วยวัยชราหรือไม่
ร็อบบี้น้อยเริ่มสะอื้น “คุณเอาโทรศัพท์ของเราไปและไม่ยอมให้เราใช้คอมพิวเตอร์ด้วย ทั้งหมดที่เราเห็นทุกวันคือชายร่างใหญ่ ๆ คุณกำลังพยายามทำให้เรารู้สึกอยากเป็นเกย์หรืออะไรทำนองนั้นใช่ไหม?”
เกรย์สันตอบอย่างสำนึกผิดว่า “เป็นคำสั่งของท่านประธานที่ให้พวกคุณอยู่ลำพังแบบนี้และเรียนหนังสือที่บ้านเท่านั้น”
ร็อบบี้กลอกตา “คุณรู้ไหมว่าทำไมสมัยก่อนในยุคกลางถึงสิ้นสุด?”
“เพื่อหลีกทางให้คนยุโรปสมัยใหม่” สตอร์มตอบอย่างรู้เท่าทัน
ร็อบบี้น้อยตอบว่า “ไม่ใช่ มันเริ่มต้นด้วยกาฬโรค การเสียชีวิตของคนผิวสีทำให้เกิดสถานการณ์ล็อกดาวน์ ส่งผลให้การค้าระหว่างประเทศหยุดชะงัก ส่งผลให้ชาวนาก่อการกบฏและวิกฤตในยุคกลาง ผ่านการนองเลือด ประวัติศาสตร์สอนเราว่าการล็อกดาวน์เป็นก้าวแรกสู่ความตายของคุณ”
เกรย์สันและสตอร์มสบตากัน เมื่อเข้าใจว่าพวกเขาอยู่ในการโจมตีเหมือนพายุฝนฟ้าคะนองของ ร็อบบี้น้อย ทั้งสองจึงดูระมัดระวังมากขึ้น
อย่างไรก็ตาม ร็อบบี้ดูเหมือนจะไม่ยอมที่จะหยุดโจมตีพวกเขา เขาส่งสายตาให้เจนสันไปเงียบ ๆ แทน
เจนสันแสยะยิ้มบาง ๆ ของเขา แม้จะยังคงเป็นเสียงของเด็กหนุ่ม แต่มันก็แฝงไปด้วยพลังแม่เหล็กและความเย็นยะเยือก “คุณจะสอนเรายังไงในเมื่อคุณไม่เข้าใจเหตุการณ์ทางประวัติศาสตร์ง่าย ๆ แบบนี้?”
จากนั้น เขาก็เปลี่ยนการสนทนาไป “อย่างที่ว่ากันว่า เราไม่สามารถเชี่ยวชาญในสาขาเดียวกันได้ทั้งหมด ทำไมต้องบังคับตัวเองให้สอนความรู้ทางวิชาการแก่เรา ในเมื่อคุณมีร่างกายที่แข็งแรงกว่าสมอง? สอนเรามาสิกับสิ่งที่คุณถนัด สอนให้เรารู้จักการต่อสู้สิ”
