ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 582
เมื่อเห็นท่านปู่เซเวียร์ แจ็คก็เดินเข้ามาใกล้ ๆ ทันที ด้วยรอยยิ้มจอมปลอมบนใบหน้าของเขา “เร็ว ๆ หน่อย ลุงเซเวียร์ มาดูผู้หญิงคนนี้ที่แกล้งทำเป็นหลานสาวแสนล้ำค่าของคุณสิ แค่มองดูไปที่เธอ เธอเป็นหลานสาวของคุณได้ยังไงว่าไหม?”
ท่านปู่เซเวียร์เงยหน้าขึ้นมองแองเจลีนที่อยู่ข้างหน้าเขา
แองเจลีนอดไม่ได้ที่จะร้องไห้ด้วยความตื้นตันใจขณะที่เธอมองดูคุณปู่เงยหน้าขึ้นมาพร้อมด้วยมือทั้งสองข้างของเขาจับที่วางแขนของรถเข็น
“คุณปู่” เธอเดินเข้ามาช้า ๆ เพื่อคุกเข่าต่อหน้าท่านปู่เซเวียร์ด้วยน้ำตาในดวงตาของเธอ
ท่านปู่เซเวียร์เอื้อมมือที่สั่นเพื่อลูบแก้มที่ได้รับการฟื้นฟูสภาพของเธอ ขณะที่น้ำตาเริ่มไหลจากดวงตาของเขา “เจ็บไหม?”
บางทีสำหรับผู้ชายอย่างท่านปู่เซเวียร์ที่มีประสบการณ์ชีวิตมามาก เขาใช้เวลามามากกับการเห็นรูปร่างหน้าตานี้ในการระบุตัวบุคคล เพราะดวงตาของบุคคลนั้นบอกอะไรได้มากมาย
การปรากฏตัวของแองเจลีนที่มีใบหน้าสยดสยองเมื่อสองปีก่อน เธออาจใช้เวลาทุกวันในการยิ้มต่อหน้าปู่ของเธอ แต่ท่านปู่เซเวียร์จะไม่เข้าใจความทุกข์ยากของหลานสาวของเขาได้ยังไง?
หลานสาวคนโตของตระกูลเซเวียร์จะยิ่งใหญ่และสูงส่งได้ยังไง ในขณะที่เธอเคยอดทนต่อจิตวิญญาณที่เย่อหยิ่งของเธอที่จะถูกจำกัดด้วยเปลือกนอกที่น่าสยดสยองเช่นนั้นมาก่อน
เธอคงมองหาสถานที่แห่งหนึ่ง ที่ที่สงบสุข ตั้งแต่เธอหายตัวไปเมื่อสองปีก่อน ก่อนที่วันนี้เธอจะกลับมาอย่างงดงาม
ท่านปู่เซเวียร์สรุปเหตุการณ์ได้อย่างรวดเร็ว หลังจากเหตุการณ์ที่ผ่านมาของแองเจลีนได้เกิดขึ้น ด้วยความเข้าใจอย่างที่เคยผ่านประสบการณ์มา เขาเข้าใจสิ่งที่เหลืออยู่คือความเศร้าและความสงสารที่ไม่สิ้นสุด
นั่นเป็นเหตุว่าทำไมถึงถามว่า “เจ็บไหม?”
แองเจลีนส่ายหัว “ไม่เจ็บเลยค่ะ”
คำพูดเหล่านี้พูดออกมาด้วยความเบิกบานใจพร้อมเช็ดน้ำตาที่ซ่อนความเจ็บปวดและความทุกข์ทรมานทั้งหมดที่เธอสัมผัสได้ตลอดสองปีที่ผ่านมา เหลือเพียงรอยยิ้มอันสดใสทิ้งเอาไว้ภายหลังจากนี้
ท่านปู่เซเวียร์รู้จักหลานสาวของเขาดี เขารู้ว่าการที่เธอยิ้มทั้งน้ำตาแบบนี้ เธอมักจะเป็นคนมองโลกในแง่ดีที่ไม่เคยจมอยู่กับความสมเพชตัวเองอยู่แล้ว
ท่านปู่เซเวียร์อดไม่ได้ที่จะบ่นว่า “ทำไมต้องเจอกับปัญหามากมายในเมื่อเธอก็รู้อยู่แล้วว่าเจย์ไม่สนใจว่าเธอหน้าตาจะเป็นยังไง?”
มันเป็นฉากประทับใจที่ปู่ได้พบกับหลานสาวของเขาอีกครั้ง
เป็นสิ่งหนึ่งที่ทำให้แจ็คโกรธจนหมดความอดทน จนถึงจุดที่เขาอดไม่ได้ที่จะเตือนท่านปู่เซเวียร์ “คุณเริ่มสับสนไปแล้วหรือยังไง ลุงเซเวียร์? แองเจลีน เซเวียร์ ของคุณเสียชีวิตไปเมื่อเก้าปีที่แล้ว จากการถูกรถชน คุณลืมไปหรือเปล่า?”
การแสดงออกของท่านปู่เซเวียร์เริ่มรู้สึกขุ่นเคืองทันทีในขณะที่เขาด่าว่า “คุณอย่านำความโชคร้ายมาให้หลานสาวของฉันเลย แจ็ค เธออยู่ที่นี่แล้ว อย่างปลอดภัยต่อหน้าฉันด้วย คุณกำลังพูดเรื่องไร้สาระอะไรอยู่?”
สีหน้าเจื่อน แจ็คหมดหนทางแก้ไข
เกรย์สันเช็ดเหงื่อเย็น ๆ ที่หน้าผากของเขาพร้อมเดินเข้าไปหาแองเจลีนขณะที่ยังคงทุกข์ทรมานจากหารเจอเรื่องน่าตกตะลึงเช่นนี้ “ดีใจที่คุณกลับมาครับ นายหญิง”
แองเจลีนยืนขึ้นและถามเกรย์สันว่า “ท่านประธานเป็นยังไงบ้าง?”
เกรย์สันตอบว่า “เขาไม่ตกอยู่ในอันตรายแล้ว แต่ขาของท่านประธาน ผมกลัวว่า…”
น้ำตาของแองเจลีนไหลลงมาบนใบหน้าที่ซีดของเธอขณะที่เธอร้องหนักจนหายใจไม่ออก “เขาไม่มีวันยอมรับมันได้!”
เจย์ อาเรสเป็นคนสมบูรณ์แบบมาตั้งแต่เด็ก เหตุการณ์ที่พลิกผันอย่างเฉียบพลันนั้นเป็นสิ่งที่เกินความคาดหมายไว้อย่างมาก
“ฉันขอเข้าไปพบเขาได้ไหม?”
เมื่อมองดูน้ำตานองเลือดของแองเจลีน เกรย์สันก็พูดเสียงแหบ ๆ “ได้สิครับ”
จากนั้นแองเจลีนได้สวมเสื้อผ้าที่ปลอดเชื้อของโรงพยาบาล ท่านปู่เซเวียร์หยุดเธอไว้กะทันหันก่อนเธอจะเข้าไปในห้องไอซียู “ฝากเธอช่วยพูดอะไรแทนฉันหน่อยได้ไหม แองเจิ้ล? บอกเขาว่าเขายังเป็นหนี้ฉันอยู่เขามีโอกาสที่จะตอบแทนเธอด้วยการเดินเคียงข้างกัน”
เมื่อได้ยินแบบนั้นแองเจลีนตกตะลึงไปครู่หนึ่ง เธอสับสนกับความหมายเบื้องหลังคำพูดของปู่ แต่ทว่า เธอยอมพยักหน้าอย่างเชื่อฟังอยู่ดี “ได้ค่ะ”
ในขณะนี้หมอพาแองเจลีนเข้าไปในห้องไอซียู เมื่อมองไปที่บนเตียงนั่น เจย์ที่เคยมีแก้มอันสมบูรณ์ของเขาในตอนนี้กลับเป็นแก้มที่ตอบและกล้ามเนื้อที่ขาทั้งสองของเขาเริ่มแสดงอาการลีบเล็กน้อย
