ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 586
“ฉันไม่สนหรอกว่าเป็นใคร ฉันต้องการออกจากโรงพยาบาลและไม่มีใครจะมาหยุดฉันได้”
ดวงตาสีแดงก่ำด้วยความโกรธจ้องไปที่เกรย์สัน “นายจะต้องไปเอาใบรับรองออกจากโรงพยาบาลมา หากนายต้องการทำงานกับฉันต่อ”
เกรย์สันรีบพยักหน้าอย่างรวดเร็ว “ได้ครับ ได้ แน่นอน ท่านประธาน ผมจะทำให้เดี๋ยวนี้”
เกรย์สันลุกขึ้นแล้วรีบตะกายออกไปจากห้องและกลับพบกับแองเจลีนแบบประจันหน้ากัน
“เป็นไงบ้าง? ท่านประธานเปลี่ยนใจหรือเปล่า?”
อาการตกใจยังคงอยู่บนใบหน้าของเกรย์สันขณะที่เขาส่ายหัวอย่างงุนงง “ท่านประธานตัดสินใจแล้ว นายหญิง ไม่มีอะไรที่ผมสามารถทำได้”
เมื่อมองไปที่แองเจลีน เกรย์สันอ้อนวอนอย่างน่าสมเพชว่า “ท่านประธานรับฟังคุณเสมอ นายหญิง ผมแน่ใจว่าเขาจะเปลี่ยนใจถ้าคุณเป็นคนโน้มน้าวเขา”
แองเจลีนรู้สึกหวั่นไหว “ช่างเป็นคนหัวรั้นจริง ๆ ทำไมเขาไม่ฟังเหตุผลบ้าง? บางทีฉันควรต้องเข้าไปเกลี้ยกล่อมเขาแทนแล้วใช่ไหม?”
เกรย์สันถอนหายใจอย่างโล่งอก
แองเจลีนเดินเข้ามาใกล้ประตูห้องอย่างช้า ๆ แม้จะเป็นระยะทางเพียงไม่กี่ก้าว แต่การเดินนั้นก็รู้สึกเหมือนนานแสนนาน
ด้วยเหตุผลที่เธอไม่รู้ในความต้องการที่รุนแรงของเจย์ อาเรสนั้นสะท้อนอยู่ในใจของเธออยู่ตอนนี้
“อย่าทิ้งฉันไปเลยและไม่ต้องไปทำศัลยกรรมด้วย อย่ากลับไปคิดกับข้อห้ามเหล่านี้อีกล่ะ ไม่อย่างนั้นฉันจะไม่ให้อภัยเธอเลย”
แต่แล้วเธอได้เลือกทำข้อห้ามทั้งสองอย่างในที่สุด
มันไม่น่าจะเป็นไปได้ที่เขายอมยกโทษให้เธอแน่ ๆ
เธอควรทำยังไงดี?
ร่างกายของเขายังคงอ่อนแออยู่ เขาอาจโกรธเธอมากในตอนนี้แล้วมันจะส่งผลเสียมากกว่าจะส่งผลดีกับตัวเขา
จู่ ๆ แองเจลีนก็หันกลับมาที่ห้องพยาบาลและหยิบหน้ากากอนามัยขึ้นมาใส่ เธอยืดสายหน้ากากปิดปากออกและสวมไว้ข้างหลังใบหูของเธอ การปลอมตัวดังกล่าวจบลงด้วยการปกปิดใบหน้าเล็ก ๆ ของเธอครึ่งหนึ่ง
“ฉันดูเหมือนคนรู้จักคนเดิมอยู่ไหม?” แองเจลีนถามเกรย์สันด้วยความไม่แน่ใจ
เมื่อมองดูร่างที่มีเสน่ห์ของเธอ แล้วหันกลับมามองที่ดวงตาที่มีเสน่ห์ของเธอ เกรย์สันตอบอย่างจริงจังว่า “ท่านประธานรู้ดีถึงรูปร่างหน้าตาของคุณและเขารู้จักรายละเอียดทุกอย่างของคุณ นายหญิง เขาจะแยกแยะคุณออกจากคนอื่นได้ง่ายแม้ว่าคุณจะกลายเป็นขี้เถ้าก็ตาม”
เมื่อได้ยินแบบนั้นแองเจลีนตกตะลึงจึงคว้าชุดเจ้าหน้าที่พยาบาลที่ดูแลพิเศษออกจากห้องพยาบาลและดึงชุดขาวนั่นมาสวมทับชุดสีขาวของเธออีกที
การปลอมตัวนี้ใช้เวลานานเกินไป เกรย์สันกลัวว่าความล่าช้าแบบนี้ หลังจากนี้จะทำให้ท่านประธานใจร้อนอย่างไม่พอใจแน่นอน ในที่สุดมันก็จะปะทุขึ้นใส่เกรย์สัน
จากนั้น เมื่อแองเจลีนถามอีกครั้ง “ฉันยังจำได้อยู่อีกไหม?”
เกรย์สันส่ายหัวด้วยความรู้สึกบริสุทธิ์ใจขณะที่ดวงตาของเขามองไปที่ดวงตาของเธอด้วยความงามที่หาจับตัวได้ยากซึ่งมันยังแสดงเห็นเป็นแองเจลีน เซเวียร์ที่เด่นชัดมาก “อาจจะ… ไม่ครับ?”
แองเจลีนดีดนิ้วอย่างพอใจ “เสร็จแล้ว”
สีหน้าของเกรย์สันกลายเป็นปริศนาเมื่อเขามองแองเจลีนเข้าไปในห้องพักฟื้นอย่างมั่นใจ
ใครจะรู้ว่าท่านประธานจะมีปฏิกิริยายังไงในตอนนี้กับการกลับมาของนายหญิงหลังการทำศัลยกรรม? เขาจะต้องประหลาดใจหรือตกใจอย่างน่าหวาดหวั่นไหม?
บางทีเขาไม่ควรปล่อยให้เป็นเช่นนั้น
เกรย์สันมองดูฝีเท้าที่เบาก่อนหน้านี้ของแองเจลีนกลายเป็นเขย่งขึ้นขณะที่เธอเปิดประตูห้อง ราวกับหงส์ที่สง่างามหดตัวเป็นนกกระทาในทันที
อย่างน้อยเธอก็ได้ตระหนักถึงความผิดพลาดของเธอในตอนนี้!
ในตอนนั้นท่านประธานเกือบฆ่าตัวตายด้วยความโกรธเคืองเมื่อนายหญิงหนีจากไปโดยไม่บอกลา
แต่ตอนนี้เกรย์สันรู้สึกว่าตัวเองเหงื่อไหลออกมาด้วยความกลัวแทนแองเจลีนแล้ว
