ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 590
ดวงตาของเกรย์สันเบิกกว้าง “แล้วคุณคุ้นชินกับสิ่งนี้ไหมครับ?”
แองเจลีนยังคงเงียบ หัวใจของเธอพลันเต้นระรัวอย่างรุนแรง
เกรย์สันเข้าใจแองเจลีนผิด เขาเชื่ออย่างจริงจังว่าเธอเป็นนางเอกแห่งยุคที่ไม่กลัวอะไรเลย เขาตัดสินใจอย่างเร็วตามคำสั่งของเธอ
เมื่อถึงเวลาที่เกรย์สันจัดทีมหมอขึ้นรถและกลับไปที่ห้องพักฟื้นของโรงพยาบาล เขาพบว่าเจย์กำลังรอเขาอยู่ด้วยสีหน้าที่บูดบึ้งอย่างมาก
“นายไปไหนมา? อะไรที่ทำให้นายใช้เวลานานมากแบบนี้?” น้ำเสียงของเจย์เย็นชาเป็นพิเศษ
เกรย์สันตอบอย่างระมัดระวังว่า “เจ้าหน้าที่ผู้ดูแลของโรงพยาบาลค่อนข้างยุ่ง ดังนั้นมีเพียงมือใหม่เท่านั้นที่สามารถมีเวลาในการดูแลคุณได้ แต่เธอไม่เก่งเท่าคนอื่น ๆ หรอกครับ”
เจย์ลืมตาอันมืดมิดขึ้น
เมื่อจ้องมองไปที่ประตู เขาพบชุดเครื่องแบบสีน้ำเงินเข้มที่มองมาจากด้านข้างของประตูกำลังเดินวนเวียนไปมา
เจย์พบว่าตัวเองนึกภาพใบหน้าของคน ๆ นั้นออกว่ากำลังรู้สึกไม่สบายใจได้อย่างง่าย ๆ และการตัดสินใจที่ล่าช้าเป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ในตัวเขาถึงแม้ว่าจะไม่สามารถมองเห็นบุคคลนั้นได้ด้วยตนเอง
“เข้ามาสิ” เจย์ร้องเรียก
แองเจลีนได้ยินแบบนั้นเธอเลยเข้ามาพร้อมกับรถเข็น เธอเข้ามาในห้องอย่างช้า ๆ โดยก้มหน้าลง
เธอดันรถเข็นไปจอดด้านข้างของเตียง เธอพยายามก้มหน้าให้ต่ำลงอีก
เกรย์สันตกใจเมื่อเขาได้รับรู้ถึงท่าทีเหมือนรู้สึกพ่ายแพ้ของเธอ
ทันใดนั้น เขารู้สึกเหมือนเพิ่งเซ็นสัญญาชีวิตโดยเข้าข้างนายหญิงไปไม่นานเกี่ยวกับท่านประธาน
เจย์นั่งนิ่งอยู่บนเตียง ดวงตาเหมือนนกอินทรีจ้องไปที่แองเจลีนโดยไม่กระพริบตา
ในเวลาที่เริ่มหมุนไปในความเงียบ…
เกรย์สันจ้องไปที่ท่านประธานก่อนจะหันไปมองแองเจลีน
ท่านประธานได้จ้องไปที่แองเจลีนขณะที่ผู้หญิงคนนั้นมองก้มต่ำไปที่นิ้วเท้าของเธอราวกับว่ามันคือสิ่งที่น่าสนใจที่สุดสำหรับโลกนี้ในตอนนี้
ไม่มีการสบตาใด ๆ
ทั้งคู่ไม่ได้พูดคุยกันเลย
ทั้งสองยังคงเป็นเหมือนคนจนมุม อีกนานแค่ไหนกว่าจะมีใครมาทำลายความเงียบนี้ได้?
ในขณะนั้น เกรย์สันก้าวไปข้างหน้า “ผมจะช่วยคุณเองครับ ท่านประธาน!”
เจย์ปฏิเสธทันทีโดยพูดว่า “ผู้ดูแลควรทำ”
แองเจลีนส่ายหัว เธอเริ่มรู้ตัวว่าเขากำลังรอให้เธอทำบางสิ่งตลอดเวลา
เกรย์สันตกตะลึง ขาของท่านประธานไม่มีแรง เขาต้องมีคนอุ้มตัวเขาไปถ้าเขาต้องไปนั่งรถเข็น
ทว่าท่านประธานปฏิเสธความช่วยเหลือของเขาเพื่อให้นายหญิงช่วยเหลือ เขาจงใจสร้างปัญหาให้นายหญิง!
ขณะที่แองเจลีนเดินไปนั่งข้างเตียง เจย์ก็วางมือบนไหล่ของเธออย่างสบาย ๆ
แม้จะเห็นได้ชัดว่ามันต้องใช้ความแข็งแกร่งในระดับหนึ่งเพื่อทำให้หน้าที่ของเธอเป็นไปได้ง่ายขึ้น แต่เขาตัดสินใจที่จะนั่งนิ่งเหมือนก้อนหินบนเตียง
ดวงตาที่มีเสน่ห์ของเขาจ้องไปที่ใบหน้าของแองเจลีนอย่างมีความหมาย
แองเจลีนใช้มือที่เก้งก้างโอบรอบเอวของเขาด้วยมือที่สัมผัสตรงหลังแผ่นเล็ก ๆ ของเขา
สมมติว่าถ้าอย่างน้อยเขาพยายามช่วยตัวเองบ้าง แองเจลีนก็จะใช้กำลังเพียงส่วนหนึ่งเท่านั้น อย่างไรก็ตาม เขาตระหนักว่าร่างของเจย์ไม่ได้กระดิกจากเตียงเลยด้วยซ้ำ
ความรู้สึกอึดอัดใจเล็กน้อย แองเจลีนหันไปแอบมองเจย์อย่างตื่นตระหนก เธอลงเอยด้วยการสบตากับสายตาที่หยอกล้อของเขา ตามด้วยน้ำเสียงของเขาอย่างเชื่องช้า “ฉันไม่คิดว่าผู้ดูแลที่อ่อนแอเช่นนี้จะสามารถดูแลฉันได้นะ”
เกรย์สันตอบว่า “ผมเข้าใจแล้วครับ งั้นผมจะไปหาคนอื่น”
ทันใดนั้นแองเจลีนยกแขนที่กระชับขึ้นของเธอและรวบรวมกำลังทั้งหมดในร่างกายของเธอขณะที่เธออุ้มเจย์และเคลื่อนตัวเขาขึ้นไปนั่งบนรถเข็นอย่างระมัดระวังได้ในที่สุด
