ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 593
เมื่อได้ยินแบบนั้นการแสดงออกที่ร้ายกาจของเซร่าค่อนข้างผ่อนคลายลงทันที
เธอคิดในใจอย่างตรงไปตรงมา เธอไม่ต้องการให้เจย์ตายตั้งแต่ยังหนุ่ม เพราะถ้าเขาตาย เธอก็จะไม่มีเป้าหมายที่จะระบายความอัปยศทั้งหมดของร่างกายเธอได้อีก เพราะเธอจะรู้สึกว่าเธอมีชีวิตอยู่โดยไร้ความหมาย
นอกเสียจากเจย์ยังมีชีวิตอยู่และใช้ชีวิตที่เลวร้ายยิ่งกว่าความตายเท่านั้นจึงจะสามารถอวดเอาชัยชนะต่อหน้าเขาได้อย่างภาคภูมิใจ
“คุณท่าน ทำไมคุณไม่ไปที่หอท่าเรือหอมหวนเพื่อค้นหาข่าวที่ว่านั้นล่ะคะ?” เซร่าแนะนำ
แจ็ครู้สึกลังเล
ก่อนหน้านี้เขาเคยสร้างปัญหาให้กับแกรนด์ เอเซียซึ่งประหนึ่งที่ทำให้มีเรื่องมีราวกับเจย์
ทันทีที่เขาคิดว่าเจย์จะมองมาที่เขา พ่อของเขาที่เลี้ยงเขามา 35 ปี ด้วยดวงตาที่เย็นชาและเหินห่าง แจ็คก็รู้สึกว่าใบหน้าของเขาเริ่มร้อนผ่าว
“คุณท่าน ยังไงเขาก็ยังคงเป็นลูกชายของคุณอย่างเป็นที่รู้ ๆ กันอยู่ ถ้าคุณไม่ไปเยี่ยมเขา คุณจะรู้สึกผิดก็เท่านั้น” เซร่ากล่าว
แจ็คครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง “เธอพูดถูก ฉันต้องไปเยี่ยมเขาสินะ”
ณ ท่าเรือหอมหวน
หลังจากที่เจย์กลับมาถึงบ้านแล้ว แองเจลีนกังวลว่าเขาจะรู้สึกทรมานจากการถูกกระแทกในขณะที่นั่งอยู่ในรถและเหน็ดเหนื่อยมา เธอจึงพาเขาตรงไปที่ห้องนอนที่ชั้นหนึ่ง จากนั้นเธอก็รอให้เขาพักผ่อนไปเสียก่อน
เจย์ที่กำลังนอนอยู่บนเตียง เมื่อมองดูสภาพแวดล้อมที่คุ้นเคย เขาอดไม่ได้ที่จะนึกถึงพ่อแม่ของเขาที่ถูกฆ่าตาย
ใบหน้าที่สง่างามนั้นปกคลุมไปด้วยชั้นของความเศร้าจาง ๆ
แองเจลีนได้รับรู้จากเกรย์สันถึงรายละเอียดเกี่ยวกับเหตุการณ์ที่รอดจากความโชคร้ายที่เกิดขึ้นกับเจย์ เมื่อเห็นท่าทางที่หดหู่ใจของเขา เธอเดาว่าเขากำลังรำลึกถึงและคิดถึงพ่อแม่ของเขาอย่างแน่นอน
เพื่อพาเขาออกจากความเศร้า แองเจลีนพยายามเบี่ยงเบนความสนใจของเขา
“ท่านอาเรส บ้านคุณสวยจริง ๆ สวนที่นี่ก็สวย ฉันคิดว่านายหญิงอาเรสก็สวยมาก ๆ ด้วย เธอคงจะเป็นผู้หญิงที่สวย ผิวขาวสวย ขายาว ผู้หญิงสวยคนนี้คงเป็นภรรยาที่เหมาะสมอีกด้วย ใช่ไหม?”เธอพูดถึงตัวเธอเองอย่างไม่สะทกสะท้าน
เจย์มองเธออย่างขมขื่น “มันตรงกันข้ามเลยล่ะ เธอทั้งหน้าอกใหญ่และทึ่ม… แล้วเธอก็น่าเกลียดอีกด้วย”
แองเจลีนเริ่มหดหู่ใจในทันที “อ่า? ถ้าเธอมีข้อบกพร่องมากมายขนาดนี้ แล้วคุณชอบเธอได้ยังไง?”
“ในตอนนั้นสายตาของฉันไม่ค่อยดีนักเมื่อฉันยังเด็ก” เจย์พูดค่อย ๆ
“แต่ พวกเขาไม่ได้บอกว่าท่านอาเรสมีทัศนคติที่ชั่วร้ายใช่ไหม?”
“หลังจากที่ทุกข์ทรมานจากเธอ ทัศนคติใหม่นี้จึงถูกทำให้ชั่วร้ายขึ้น”
แองเจลีนถูกทำร้ายจนรู้สึกว่าชีวิตไม่มีความหมายอีกต่อไป เธอเงียบและหยุดพูด
“เธอชอบที่นี่ไหม?” เจย์ถามเธอทันที
เขายังคงจำได้ว่าเธอบอกว่าสถานที่นี่มันมืดและสลัว
แองเจลีนพยักหน้า “ฉันชอบมันค่ะ”
ดวงตาของเจย์หรี่ลงเล็กน้อยพร้อมรอยยิ้ม เด็กสาวคนนี้กำลังโกหกอยู่โดยไม่ได้หน้าแดง ดวงตาของเธอไม่กะพริบและคิ้วของเธอก็คลายโดยไม่ขมวดให้เห็นเลย เป็นการยากที่จะแยกแยะระหว่างคำโกหกหรือความจริง
เธอรู้ชัดว่าเธอเกลียดสถานที่นี้มาก่อน
จอร์แดนเคยทำร้ายเธออย่างหนัก ทำไมเธอถึงต้องชอบที่นี่ด้วย?
“ฉันชอบมันมากเลย”
“ฉันชอบที่ได้อยู่ห้องเดียวกันกับผู้ชายหล่อ ๆ อย่างท่านอาเรส ต่อให้ฉันจะได้อยู่ในเพิงหลังคามุง ฉันก็ชอบ” แองเจลีนมีแววตาร้อนรน
เจย์เลิกคิ้วขึ้น เธอพูดคำที่ไม่ถูกจำกัดเช่นนั้นอย่างเป็นธรรมชาติ เขาโทษตัวเองที่ทำให้เธอหลงทางมาก่อน เขาสอนเธอทุกอย่างยกเว้นสิ่งที่ผู้หญิงควรสงวนท่าทีไว้
“ออกไป!” เจย์รู้สึกได้ว่าตัวเองถูกยั่วยุโดยคำพูดล้อเล่นของเธอ ดังนั้นเขาจึงต้องผลักเธอออกด้วยท่าทางเย็นชา
แองเจลีนจ้องมองเขาอย่างงง ๆ “ฉันจะไม่ออกไปข้างนอก เพราะถ้าคุณต้องการฉันล่ะ?”
“ฉันไม่ต้องการ” ทั้ง ๆ ที่เห็นได้ชัดว่าเจย์กำลังอยากพลิกนอนตะแคงข้างด้วยซ้ำ
“แล้วถ้าคุณอยากเข้าห้องน้ำล่ะ?” แองเจลีนแค่อยากจะปกป้องเขาทุกย่างก้าว โดยเฉพาะอย่างยิ่งตอนที่เขาเศร้าที่สุด
เจย์เริ่มโกรธมากขึ้น “ออกไป!”
“ได้ ๆ อย่าโมโหเลยนะคะ ดิฉันจะออกไปเดี๋ยวนี้แหละ”
