ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 594
ราวกับใช้อำนาจมนตร์วิเศษ แองเจลีนหยิบกระดิ่งจากกระเป๋าของเธอมาวางไว้ข้างหมอนของเจย์แล้วพูดว่า “ถ้าคุณต้องการให้ฉันช่วย คุณก็เขย่ากริ่งได้เลยนะ”
เจย์มองดูระฆังสีทองอันงดงามนั่น ใบหน้าที่หล่อเหลาของเขาเปลี่ยนเป็นมืดมนทันที
ผู้หญิงคนนี้ปฏิบัติต่อตัวเองเหมือนสัตว์เลี้ยงที่กวักมือเรียกเมื่อไหร่ก็มางั้นเหรอ?
เขาต้องแสดงคุณธรรมหรือความสามารถอะไรบ้างจึงจะได้รับความรักอันลึกซึ้งจากเธอได้?
แองเจลีนยอมเดินจากไปอย่างไม่เต็มใจ
เจย์ยื่นมือออกไปคว้ากระดิ่ง ขณะที่เขาต้องการจะโยนมันทิ้ง เขาเห็นคำเหล่านั้นเขียนอยู่บนระฆังว่า “ระฆังไม่ทิ้งกัน”
นี่เป็นระฆังที่เขาเคยให้เธอมาก่อนไม่ใช่เหรอ?
เมื่อตอนที่พวกเขาออกไปทัศนศึกษา เขาเคยขอให้ใครบางคนปรับแต่งระฆังนี้ให้เธอเพราะเธอเป็นคนขี้อายและไม่กล้านอนคนเดียว เมื่อเธอรู้สึกกลัวในตอนกลางคืน เธอสามารถใช้กระดิ่งนี้และเขาก็จะปรากฏขึ้นข้าง ๆ เธอทันที
‘ระฆังไม่ทิ้งกัน’ ช่วยแก้ปัญหาการนอนไม่หลับในการนอนคนเดียวของเธอได้
เขาไม่คาดคิดว่าเธอจะยังเก็บมันไว้จนถึงตอนนี้
จากนั้นเจย์ก็ไม่เต็มใจที่จะโยนระฆังทิ้ง เขาเปลี่ยนเป็นวางกลับเข้าที่อย่างเดิม
เพื่อไม่ให้รบกวนการพักผ่อนของท่านอาเรส เกรย์สันจึงจัดเตรียมทีมหมอทั้งหมดไว้ในห้องภาคผนวกเล็ก ๆ ถัดจากหอท่าเรือหอมหวน
เมื่อแจ็คพาภรรยาของเขาไปที่หอท่าเรือหอมหวนที่ดูวังเวงก็ทำให้แจ็ครู้สึกมีความสุขแอบแฝงอยู่
เขารู้ว่าเจย์จะได้รับบาดเจ็บหลังจากเหตุการณ์นั้น ท่านปู่อาเรสจะไม่ปกป้องเขามากเหมือนเมื่อก่อนอย่างแน่นอน
ในตระกูลอาเรสเมื่อเปรียบตำแหน่งเป็นชั้นของพีระมิดจะขึ้นอยู่กับความแข็งแกร่ง หากบุคคลใดสูญเสียความได้เปรียบ พวกเขาจะตกไปอยู่ที่แถวล่างสุดของฐานพีระมิดก็เท่านั้น
เช่นเดียวกับจอร์แดน อาเรส!
ใครจะคิดว่าชะตากรรมของทั้งพ่อและลูกจะเหมือนกันทุกประการเช่นนี้!
“คุณท่าน คุณผู้หญิง” คนรับใช้เห็นแจ็คและเรียกด้วยความเคารพ
“นายท่านอยู่ที่ไหน?” ด้วยใบหน้าที่เหมือนสุภาพบุรุษ แจ็คถามด้วยความเห็นอกเห็นใจจอมปลอม
“นายท่านกำลังพักผ่อนอยู่ในห้องนอนค่ะ” คนรับใช้ตอบ
แจ็คกับคุณนายมองหน้ากัน เธอบอก “พาพวกเราไปหานายท่านหน่อยสิ”
“ได้ค่ะ”
คนรับใช้พาแจ็คและคุณนายไปที่ห้องที่เจย์กำลังพักผ่อนอยู่
เมื่อพวกเขามาถึงทางเข้าของทางเดินนั้น แองเจลีนก็ได้ขวางทางเดินที่คับแคบนั้นไว้ทันที
“ท่านอาเรสอยู่ในช่วงพักกลางวันและจะไม่พบแขกในเวลานี้” เสียงของเธอเฉียบแหลมและเอาแต่ใจเล็กน้อย
คุณนายพูดอย่างโกรธเคืองว่า “เธอเป็นแค่คนดูแลจากแกรนด์ เอเซียไม่ใช่เหรอ? เธอมีสิทธิ์อะไรมาตัดสินแทนเจย์? ไปให้พ้น เราเป็นพ่อแม่ของเขา ทำไมเราต้องได้รับการยินยอมจากเธอก่อนล่ะ ผู้ดูแล เรามาหาลูกชายของเรานะ?”
ถึงอย่างนั้น แองเจลีนยังคงหยุดนิ่งกั้นทางโดยไม่เคลื่อนไหวอยู่
ตั้งแต่ตอนที่รู้ว่าแจ็คบังคับให้เคลื่อนย้ายเจย์ที่ป่วยหนักออกจากโรงพยาบาล แองเจลีนก็ไม่ถือว่าพวกเขาเป็นญาติของเธอได้อีกต่อไป
“ขออภัยด้วยค่ะ คุณนาย พนักงานแกรนด์ เอเซียของเราเชื่อฟังเฉพาะกับท่านอาเรสเท่านั้น เราไม่กล้าฝ่าฝืนคำสั่งของเขา”
“ถ้าเราต้องการเข้าไปล่ะ?” คุณนายแสดงท่าทีโกรธ
“ถ้าคุณนายเข้าไป ฉันคงดูละเลยหน้าที่เกินไป ท่านอาเรสจะโยนฉันลงไปในทะเลเพื่อเป็นอาหารแก่ฉลามอย่างแน่นอนค่ะ คุณนาย คุณคิดว่าฉันจะต้องโดนไปเป็นอาหารให้ฉลามหรือจับคุณให้ไปเป็นอาหารฉลามแทนดีคะ?” แองเจลีนพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนอย่างนุ่มนวลและไม่อับอายโดยไม่ยับยั้งคำพูดใด ๆ
คุณท่านและคุณนายไม่ถือสาเอาคำพูดของเธอมาคิดมาก
แจ็คสั่งคนรับใช้ที่อยู่ด้านข้าง “เจด!”
เจดเตรียมพร้อมรับมือ เธอเตรียมที่จะเอาจริงเอาจังกับแอนเจลีนอย่างใจจดใจจ่อ
คนรับใช้ของตระกูลอาเรสไม่ว่าพวกเขาจะด้อยกว่าแค่ไหน ทุกคนก็มีทักษะศิลปะการต่อสู้อยู่บ้างเล็กน้อย
