ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 601
เซ็ตตี้น้อยวิ่งกลับขึ้นไปชั้นบนและยืนอยู่ที่ทางเข้าห้องเรียนของเธอ เธอแสดงด้วยท่าทีที่เอามือเล็ก ๆ ของเธอจับไปที่สะโพกขณะมองแองเจลีนอย่างมีจุดประสงค์แรงกล้า “คุณพ่อของหนุบอกให้คุณลงไป เขาต้องการคุยกับคุณ”
แองเจลีนกลืนน้ำลาย “คุยเรื่องอะไร?”
การแสดงออกที่เย่อหยิ่งของเซ็ตตี้น้อยบอกเธอว่าเจย์จะทำให้เธอเจอเรื่องยุ่งยากอย่างแน่นอน
แองเจลีนลุกขึ้นยืนด้วยความรำคาญใจและเดินลงบันไดไปอย่างเศร้าใจ
เซ็ตตี้น้อยเอามือเช็ดน้ำตาของเธอออกจากดวงตาทันทีและอวดร็อบบี้น้อยอย่างภาคภูมิใจ “ลองเดาดูสิ คุณน้าอะไรก็ได้คนนี้ จะอยู่ได้กี่วัน?”
ร็อบบี้น้อยกล่าวว่า “ดูจากกรณีก่อนหน้านี้แล้ว ฉันขอเดาว่าสามวัน”
ในส่วนของเจนสันกำลังหมกมุ่นอยู่กับการอ่านหนังสือราวกับว่าเขาไม่สนใจกับเกมคาดเดานี้
“เจนส์ เดามาเร็ว!” เซ็ตตี้น้อยเร่งเร้า
เจนสันเงยหน้าขึ้นมองเธอ “เธอคิดไว้ว่ากี่วัน?”
เซ็ตตี้น้อยยกนิ้วขึ้น “ฉันอยากให้เธอเก็บของแล้วออกไปพรุ่งนี้เลย”
เจนสันส่ายหัว “ฉันเดาว่าเธอจะไม่ออกไป”
ทั้งร็อบบี้น้อยและเซ็ตตี้น้อยไม่พอใจอย่างมากกับคำตอบของเจนสัน
“เจนส์ นายลืมแม่ของเราไปแล้วเหรอ? เพราะผู้หญิงคนนี้สวยและมีบุคลิกแบบนี้ เธอเป็นคู่ต่อสู้เรื่องความรักอันดับหนึ่งของแม่เลยนะ เราควรสู้กับเธอไปด้วยกันและรอจนกว่าแม่จะกลับมา นั่นมีเพียงทางเดียวที่จะทำให้พ่อและแม่ไปต่อด้วยกันจากที่ที่พวกเขาได้ทิ้งกันไป” ร็อบบี้น้อยกล่าว
เจนสันกลอกตาไปที่ร็อบบี้น้อยและพูดสองคำอย่างเย็นชาว่า “เจ้าโง่”
ร็อบบี้น้อยและเซ็ตตี้น้อยกระสับกระส่ายกับทัศนคติที่ไม่ให้ความร่วมมือของเจนสัน เซ็ตตี้น้อยถึงกับตำหนิเจนสันว่า “ฉันรู้ คุณแม่ไม่ได้เลี้ยงนายมาด้วยตัวเธอเองและนั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมนายถึงไม่อยากช่วยแม่”
เจนสันไม่ต้องการทะเลาะกับพวกเขา เขาจึงหยิบหนังสือของเขาแล้วเดินออกไปที่สวนด้านล่างแทน
ร็อบบี้น้อยและเซ็ตตี้น้อยมองหน้ากัน จากนั้นร็อบบี้น้อยกล่าวว่า “เกิดอะไรขึ้นกับเจนสันเนี่ย? จริง ๆ เขาเป็นคนที่กระตือรือร้นมากกับเรื่องนี้เพราะก่อนหน้านี้เขาเคยใช้เล่ห์กลกับครูติวเตอร์มาก่อน”
เซ็ตตี้น้อยเม้มริมฝีปากของเธอ “ฉันรู้ เขาคงจะชอบคุณน้าอะไรก็ได้คนนั้นแล้วล่ะ เพราะเขาเห็นว่าเธอสวยมาก”
ร็อบบี้น้อยขมวดคิ้ว “ฉันก็ชอบผู้หญิงที่สวยเหมือนคุณน้าอะไรก็ได้ แต่ไม่มีใครโง่หรอกนะ เพราะความรักของแม่ยิ่งใหญ่กว่าสวรรค์ด้วยซ้ำ”
“เราไปคุยกับเจนสันกัน”
สถานที่ที่ชั้นหนึ่ง
แองเจลีนผลักประตูห้องนอนของเจย์อย่างระมัดระวังแสดงท่าทีราวกับว่าเธอเป็นเด็กที่ทำอะไรผิดมา เธอถามอย่างกลัว ๆ ว่า “ท่านอาเรส คุณกำลังมองหาดิฉันอยู่หรือคะ?”
“อืม” เจย์ที่กำลังนั่งอยู่ตรงริมหน้าต่าง เขาจ้องมองต้นฝ้ายที่อยู่ข้างนอก
ต้นไม้นั่นเต็มไปด้วยดอกไม้สีแดงและสว่างไสวราวกับดวงอาทิตย์
แองเจลีนยืนอยู่ข้าง ๆ เขาและมองตามไปที่สายตาของเขา เมื่อเธอมองเห็นต้นฝ้ายข้างนอกนั่น แองเจลีนรู้สึกทึ่งกับความงามของมัน มีลำต้นตั้งตรงและผลดอกที่สง่า
“เธอมีปัญหากับการสอนการบ้านของเซ็ตตี้น้อยสินะ” เขาพูดเบาๆ
แองเจลีนตกใจเล็กน้อย “ฉันคิดว่าตอนนี้คุณอยากจะกีดกันสิทธิ์ของฉันที่จะได้สอนพวกเขา”
เจย์กล่าวว่า “ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา มีหลายสิ่งหลายอย่างเกิดขึ้นในครอบครัวของฉัน นั่นเป็นสาเหตุที่เด็กเหล่านี้ไม่ได้รับอนุญาตให้เรียนในสถาบันการศึกษาในระบบเหมือนเด็กคนอื่น ๆ ฉันได้เชิญครูที่มีชื่อเสียงมาให้พวกเขาหลายคน แต่พวกเขาซนเกินไปและพยายามกำจัดพวกคุณครูเหล่านั้นอยู่เสมอ”
แองเจลีนกล่าวว่า “ฉันเข้าใจแล้วค่ะ ท่านอาเรส ไม่ต้องกังวล ดิฉันจะไม่ยอมแพ้”
แองเจลีนพูดด้วยน้ำเสียงที่เบามาก
เธอรู้สึกผิดมากเพราะเธอไม่ใช่แม่ที่ดี หากตอนนั้นเธอไม่ขาดการติดต่อในช่วงสองปีที่ผ่านมา เด็ก ๆ อาจจะไม่ดื้อรั้นกับการเชื่อฟังของครูได้เป็นอย่างดี
สายตาของเจย์เปลี่ยนจากที่มองต้นฝ้ายมามองที่ใบหน้าของเธอ “ฉันหวังว่าเซ็ตตี้น้อยของฉันจะเป็นเหมือนไม้เลื้อยที่เติบโตขึ้นไปเรื่อย ๆ หรือเป็นเหมือนต้นฝ้ายที่แข็งแรง ฉันหวังว่าเธอจะแนะนำเซ็ตตี้อย่างค่อยเป็นค่อยไป”
แองเจลีนนิ่งกับคำพูดเที่ได้ยินไปเป็นเวลานาน
นี่เป็นคติประจำใจของเธอเมื่อตอนที่เธอยังเด็กและเขาก็ยังจำมันได้
แองเจลีนพยักหน้า “ดีเลยค่ะ”
ในทันใดนั้นเอง ที่เด็ก ๆ กำลังโต้เถียงกันอยู่ข้างนอกพื้นที่ในสวนของบ้าน
