ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 607
เมื่อแองเจลีนสวมชุดสีดำเดินออกมา เจย์ก็จ้องมองมาที่เธอโดยไม่คลาดสายตา
ท่าทางของเธออ่อนโยนและสง่างาม
เธอดูสง่างามและละเอียดอ่อน
เขาไม่สามารถเทียบเธอกับโรสได้อีกต่อไปเพราะเธอเป็นแบบนี้ไปแล้ว เธอเป็นแองเจลีน เซเวียร์เหมือนคนเดิมคนก่อนหน้านี้ ดวงตาของเธอนุ่มนวลราวกับสายน้ำ ในขณะที่สายตาของเธอได้แสดงออกมาเหมือนในตอนนั้น
อย่างไรก็ตาม การสวมหน้ากากปิดปากสีน้ำเงินมันไม่เข้ากับความสง่างามบนใบหน้าของเธอ
“เธอไม่จำเป็นต้องใส่ชุดสีดำเลย” เจย์พูดขึ้นในทันใด
เขาสวมชุดสีดำเพื่อไว้อาลัยต่อพ่อแม่ที่เสียชีวิตของเขา
เธอไม่มีเหตุผลที่จะต้องแสดงความเคารพต่อฆาตกรเช่นนี้
แองเจลีนยิ้มจนดวงตาของเธอเป็นเส้นโค้ง “ฉันอยากแต่งตัวเหมือนคุณ”
เด็กน่ารักสามคนกำลังนั่งอยู่รอบโต๊ะอาหารเพลิดเพลินกับอาหารเช้าที่ปรุงโดยนักโภชนาการอย่างเอร็ดอร่อย เมื่อได้ยินคำพูดไร้ยางอายของแองเจลีน เซ็ตตี้น้อยและร็อบบี้น้อยก็วางช้อนส้อมที่อยู่ในมือทันที
ทั้งสองดูรู้สึกหมดความอร่อย
“คุณน้าอะไรก็ได้คะ ทำไมคุณยังไม่ออกไปจากที่นี่อีก?” เซ็ตตี้น้อยพูดอย่างไม่ปรานี
แองเจลีนหยิบหนังสือคำถามออกมาจากข้างหลังเธอราวกับว่าเธอกำลังใช้ท่าทางเล่นกลเสกมันขึ้นมา จากนั้นเธอก็เดินไปหาเซ็ตตี้น้อยอย่างรวดเร็ว
“คุณเซ็ตตี้น้อย โปรดตรวจสอบสิ่งนี้ก่อนสิ”
เซ็ตตี้น้อยเอื้อมมือไปหยิบหนังสือคำถาม เมื่อเธอเห็นว่าคำตอบทั้งหมดเกือบจะเหมือนกับคำตอบมาตรฐาน เซ็ตตี้น้อยก็มองพ่ออย่างโกรธเคือง “คุณพ่อคะ ทำไมคุณพ่อถึงช่วยเธอ?”
แองเจลีนสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ และสงสัยอย่างลับ ๆ ว่า ‘เซ็ตตี้น้อยรู้ได้ยังไงว่าเจย์บี้ช่วยฉัน’
เธอจ้องมองไปที่เจย์และเธอแอบดีใจอยู่ข้างในใจ โชคดีที่เธอคิดแผนมาตรการป้องกันเรื่องนี้ไว้ก่อนแล้วกับเจย์บี้เมื่อวานนี้และทำให้เขายืนอยู่เคียงข้างกับเธอ
ใครจะไปรู้ เจย์โพล่งออกมาว่า “เธอตอบคำถามด้วยตัวเธอเองเพียงหกข้อ”
เซ็ตตี้น้อยมองแองเจลีนอย่างดูถูกทันที “หนูรู้ว่าคุณโกง”
แองเจลีนตกตะลึง… เธอมองเจย์อย่างไม่เชื่อ “ท่านอาเรส เราตัดสินใจจะไม่บอกเด็ก ๆ ไม่ใช่เหรอ?”
เจย์พูดอย่างเย็นชาว่า “ฉันไม่ได้สัญญากับเธอเลยนะ”
แองเจลีนกลืนน้ำลาย
เธอได้รับการปกป้องอย่างเต็มที่ แต่เธอไม่อาจป้องกันความคิดที่นอกเหนือจากนั้นของผู้ชายคนนี้ได้
เซ็ตตี้น้อยแสดงรอยยิ้ม “คุณน้าคะ ยังไงก็ตาม คุณแพ้เดิมพันระหว่างเราแล้ว โปรดรักษาคำมั่นสัญญาที่จะไปจากที่นี่เดี๋ยวนี้ด้วยค่ะ”
แองเจลีนมองเจย์ด้วยความเกลียดชังอันขมขื่น เธอคิดว่าเขาจะขอร้องให้เธออยู่ แต่เจย์มัวแต่นั่งดูโทรศัพท์ของเขาและเขาทำเป็นหูทวนลมไม่ฟังคำพูดของเซ็ตตี้น้อยด้วย
เซ็ตตี้น้อยและร็อบบี้น้อยจ้องมาที่เธออย่างเย้ยหยัน “ลาก่อน!”
“ท่านอาเรส…” แองเจลีนพึมพำ เธอไม่อยากเชื่อว่าเจย์จะไร้ความรู้สึกกับเธอขนาดนี้!
“เธอเดิมพันเอาไว้ เธอจ่ายเงินมาเลย” เจย์เงยหน้าขึ้นและพูดเบา ๆ
แองเจลีนเข้าใจอย่างถ่องแท้ถึงความจริงที่เจย์จะไม่มีวันวิงวอนเพื่อเธอ
เธอเริ่มทำตัวไร้ยางอาย “ฉันไม่ไป”
ดวงตาเหมือนอัลมอนด์ของเซ็ตตี้น้อยเปิดกว้าง “คุณทำตัวไร้ยางอายเกินไปไหม?”
แองเจลีนพูดอย่างตรงไปตรงมาและจริงจังว่า “ฉันไม่ได้ทำตัวไร้ยางอาย อย่างมากที่สุด ฉัน… จะไม่ใช่ครูสอนพิเศษที่บ้านของพวกหนู แต่ฉันยังคงเป็นผู้ดูแลพ่อของพวกหนูอยู่”
เซ็ตตี้น้อยโกรธมาก “คุณพ่อ ดูสิว่า คุณน้าอะไรก็ได้ ไม่ได้ทำตามคำพูดของเธอเลย เธอไม่สมควรที่จะเป็นผู้ดูแลของคุณพ่อเลยนะคะ”
เจย์เพ่งสายตาไปที่แองเจลีน แต่แองเจลีนจงใจหันมองไปทางอื่นพร้อมพูดว่า ‘ฉันไม่ฟัง’
ดวงตาของเจย์ถูกวาดออกมาเป็นรอยยิ้ม
ก่อนที่เขาจะตัดสินใจ แองเจลีนกำลังจะเดินออกไปข้างนอก “ดอกไม้ในสวนดูเหี่ยวเฉาจัง ฉันขอไปรดน้ำให้พวกมันก่อนนะ”
เซ็ตตี้น้อยตะโกนอย่างโกรธจัด “คุณน้าอะไรก็ได้ คุณพ่อของฉันยังไม่ได้บอกเลยว่าเขาจะลงโทษคุณยังไง!”
