ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 608
“ฉันไม่ได้ทำอะไรผิด และพ่อของเธอจะไม่ไล่พนักงานของเขาออกโดยไม่แยกแยะความแตกต่างระหว่างสิ่งที่ถูกกับสิ่งที่ผิดหรอกนะ เขาคือท่านอาเรสที่ฉลาดที่สุดเชียวนะ” ฝีเท้าของแองเจลีนนั้นรีบเดินออกไปอย่างรวดเร็ว เธอเดินออกจากห้องรับรองไปในทันที
เซ็ตตี้น้อยกระทืบเท้าด้วยความโกรธ “คุณน้าอะไรก็ได้ หลงตัวเอง”
เจนสันที่เงียบอยู่ตอนนี้หันมาสนใจเจย์และพูดด้วยน้ำเสียงขี้เล่นว่า “คุณพ่อคงไม่อยากให้เธอจากไป แต่ยังต้องการทดสอบเธออยู่สินะ ทำตัวอย่างกับเด็ก”
เจย์ถึงกับตกใจ เขาจ้องที่เจนสันอย่างว่างเปล่า
เด็กคนนี้รู้ได้ยังไงว่าเขาคิดอะไรอยู่ในใจ?
เจนสันดึงทิชชู่และเช็ดปากอย่างสง่างาม
จากนั้น เขาก็หยิบจานสะอาด ๆ ใส่ขนมปัง นมและชีส แล้วเดินออกไปข้างนอก
เซ็ตตี้น้อยพูดด้วยความหงุดหงิดว่า “ทำไมเจนสันถึงยอมใจดีต่อคุณน้าอะไรก็ได้อย่างนั้นล่ะ?”
ร็อบบี้น้อยมองพ่อด้วยสายตามีคำถาม “คุณน้าอะไรก็ได้คนนี้เป็นใครกันแน่?”
เจย์หยิบอาหารเช้าของเขาขึ้นมาแล้วยัดเข้าปากอย่างเชื่องช้า
เขานึกถึงคำพูดของเจนสันในใจ เห็นได้ชัดว่าคุณไม่ต้องการให้เธอจากไป แต่ยังต้องการทดสอบเธอ
ทำตัวอย่างกับเด็กเหรอ?
“คุณน้าอะไรก็ได้ของลูก ๆ. จะไม่ทิ้งเราไปไหน ลูก ๆ เลิกคิดที่จะหาช่วงเวลาทำให้เธอยากลำบากใจต่อไปได้แล้วนะ” เจย์เตือนเด็ก ๆ
เซ็ตตี้น้อยและร็อบบี้น้อยตกใจกับทัศนคติที่ต่างไปจากเดิมของพ่อของพวกเขาอย่างสิ้นเชิง
เซ็ตตี้น้อยพูดทั้งน้ำตาว่า “คุณพ่อ คุณชอบคุณน้าอะไรก็ได้เหรอคะ?”
เจย์ชะงักเล็กน้อยและในที่สุดเขาก็พยักหน้าเบา ๆ “ใช่”
จากนั้น เซ็ตตี้น้อยก็ร้องออกมาว่า “คุณพ่อคะ คุณไม่ต้องการแม่แล้วเหรอ?”
เจย์ดึงทิชชู่และเอาไปเช็ดใบหน้าของเธออย่างหยาบ ๆ “อีกไม่นานเธอจะชอบคุณน้าอะไรก็ได้ เธอจะชอบหล่อนเหมือนที่เธอชอบแม่”
“หนูไม่ต้องการที่จะชอบเธอ” เซ็ตตี้น้อยกล่าว
ร็อบบี้น้อยพยักหน้าเห็นด้วย “ผมก็ชอบแค่แม่ของผมเท่านั้นครับ”
เจย์จ้องมองไปที่แองเจลีนผ่านเรือนกระจกในขณะที่เขาแอบสงสัยว่าผู้หญิงคนนี้จะซ่อนตัวตนของเธอไปอีกนานแค่ไหน
ในสวน
แองเจลีนถือถังรดน้ำและยืนรดต้นกล้วยไม้อย่างเหม่อลอย
กระถางดอกไม้จึงมีน้ำล้นออกมา แต่แองเจลีนไม่ทันได้สังเกต
สิ่งที่เธอคิดในตอนนี้คือทำอย่างไรให้ปีศาจน้อยสามคนที่บ้านพึงพอใจเพื่อไม่ให้พวกเขาพุ่งเป้ามาที่เธอมากนัก
ไม่อย่างนั้น ด้วยทัศนคติที่ไม่แยแสของเจย์บี้ที่มีต่อเธอ เธอกังวลมากกว่าต่อไปเธอจะได้อยู่คนเดียวและถูกพวกเขาไล่ออกอย่างไร้ความปราณี
“ต้นกล้วยไม้จะจมน้ำตายถ้าคุณรดน้ำแบบนี้” เสียงมีเสน่ห์ดึงดูดของเจนสันดังขึ้น
แองเจลีนสะดุ้งขึ้นอย่างตกใจ เมื่อเห็นว่าน้ำในกระถางล้นออกมา เธอจึงรีบหยิบกระถางขึ้นแล้วพลิกคว่ำเทน้ำออก
ถึงอย่างนั้น ดินได้ดูดซับน้ำไปมากแล้วและดินได้หลุดออกจากกระถางทันที กล้วยไม้ทั้งต้นพร้อมทั้งดินที่ชุ่มฉ่ำร่วงลงกับพื้น
ด้วยความผิดพลาด กระถางมีรอยร้าวด้วย
รากของกล้วยไม้ยื่นหลุดออกมากระจัดกระจายกัน
แองเจลีนมองไปที่เจนส์ขณะที่น้ำตาไหล “ฉันจะทำยังไงดี?”
เจนสันกล่าวว่า “นี่คือกล้วยไม้ของคุณพ่อที่เขาชอบมากที่สุด อาจเป็นดอกไม้ที่แพงที่สุดในสวนเลยก็ว่าได้ ให้ดี พ่ออาจลงโทษคุณเลยล่ะ”
แองเจลีนใส่ดินกลับเข้าไปในกระถางแล้ววางกล้วยไม้เข้าไป จากนั้นเธอก็ขอร้องเจนสันว่า “เจนส์ อย่าบอกพ่อของคุณเลย ตกลงไหม?”
ถึงกระนั้น เจนสันมองสายตาไปที่ข้างหลังของแองเจลีนและพูดว่า “มันสายเกินไปแล้ว”
แองเจลีนรู้สึกไม่ดีขึ้นทันที เธอหันกลับไปมองข้างหลังและเห็นเซ็ตตี้น้อยและร็อบบี้น้อยกำลังเข็นพ่อของพวกเขาเข้ามาในสวน
เมื่อชำเลืองตามอง เซ็ตตี้น้อยเห็นว่ากระถางดอกไม้ในมือของแองเจลีนพลิกคว่ำอยู่และทันใดนั้นเธอก็กรีดร้องอย่างเย้ยหยัน “เธอทำกล้วยไม้ต้นโปรดของคุณพ่อจมน้ำตาย ฮึ่ม คุณพ่อของหนูจะไม่ยกโทษให้เธอแน่ ๆ”
