ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 611
เจย์เยาะเย้ยอย่างเย่อหยิ่ง “เซร่า อย่าทำให้ฉันเสียความรู้สึก”
เซร่าอึ้ง
ในตอนแรกเธอได้คิดไว้ว่าความเย่อหยิ่งของเจย์จะสงบลงตั้งแต่เขาพิการและเขาจะเปลี่ยนอารมณ์ร้ายของเขาได้
ความเย่อหยิ่งของเขายิ่งเลวร้ายลงอย่างไม่คาดคิด
“ท่านอาเรส ใครให้ความมั่นใจแก่คุณกัน ถึงได้เป็นคนจองหองขนาดนี้นี้? ตอนนี้คุณเป็นแค่คนพิการคนหนึ่ง”
สายตาของเซร่าจ้องไปที่ขาของเขาอีกครั้ง การแสดงออกที่โกรธเคืองและรุนแรงจากความรักที่ไม่สมหวังของเธอปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเธอ
นัยน์ตาเหยี่ยวของเจย์หรี่ลงเล็กน้อย
เซร่าได้กระตุ้นความโกรธของเขาอย่างเห็นได้ชัด!
เมื่อเขากำลังจะปลดปล่อยอารมณ์เกรี้ยวกราดของเขาออกมา ทันใดนั้นเขาก็ได้ยินเสียงตบดังขึ้นมา
ลอยนิ้วมือทั้งห้าปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเซร่าทันที
เจย์มองขึ้นไปและเห็นโจเซฟินมองเซร่าอย่างดูถูก โจเซฟินดุว่า “ผู้หญิงเลวทรามอย่างเธอสมควรที่จะมายุ่งเกี่ยวกับพี่ชายของฉันหรือ?”
เซร่ามีสีหน้าครอบงำด้วยความโกรธ “โจเซฟิน อาเรส เธอกล้าตบหน้าฉันเหรอ?”
โจเซฟินยิ้มและพูดว่า “ฉันตบเธอไปแล้ว ก็สมควรจะโดนตบแล้วหนิ!”
เซร่าจ้องมองพวกเขาด้วยดวงตาสีแดงเลือด “ฉันตั้งท้องน้องชายพ่อคนเดียวกับเธออยู่นะ เธอไม่กังวลว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นกับน้องชายของเธอเลยงั้นเหรอ? ฉันคิดว่าพ่อของเธอจะรังเกียจเธอที่คิดจะฆ่าลูกชายของเขานะ เธอมันเป็นแค่– ”
“เซร่า เซเวียร์” ก่อนที่เซร่าจะเอ่ยคำว่า ‘ลูกสาวบุญธรรม’ เจย์ก็ตะคอกขัดจังหวะคำพูดนั้นออกมาในทันใด
เซร่าตัวสั่นด้วยความกลัว เธอไม่คิดว่า แม้เจย์จะพิการอยู่แต่ออร่าของเขาจะยังคงดูน่ากลัวอยู่มาก
“ถ้าเธอไม่อยากเป็นศพที่หายสาบสูญไปถึงสองชีวิตล่ะก็ ไสหัวออกไปซะ!”
เซร่าไม่กล้าแสดงออกอีกต่อไปและเดินหางจุกตูดออกไปทันที
โจเซฟินทำหน้าตาบูดบึ้งยืนด้วยท่าทางที่เงอะงะของเธอ “หล่อนควรมองตัวเองในกระจก หล่อนเป็นเพียงลูกเป็ดขี้เหร่ แต่หล่อนยังอยากได้พี่ชายของฉันซะอย่างนั้น”
เซร่ากำหมัดไว้ใต้แขนเสื้อเมื่อได้ยินเสียงของโจเซฟิน
เจย์กับโจเซฟิน พวกเขาไม่ได้เจอกันมานานแล้ว ใครจะรู้ว่าการพบปะกันครั้งนี้จะจบลงด้วยการที่เจย์ถูกเซร่าเยาะเย้ยในตอนที่ตัวเขานั่งอยู่บนรถเข็นแบบนี้? ฉากนี้ทำให้โจเซฟินเศร้ามาก
โจเซฟินเข็นรถเข็นของเจย์ออกจากที่บึงสระบัว โจเซฟินพูดอย่างซาบซึ้งไปตลอดทางเดิน “พี่ชาย ตอนนี้ขาของนายมีปัญหาในการเคลื่อนไหว นายจะถูกเลือกปฏิบัติโดยคนหัวสูงในตระกูลอาเรส ถ้าใครรังแกนาย นายต้องบอกฉันนะ ฉันจะช่วยนายเอง”
เจย์บอกว่า “โอเค”
โจเซฟินกล่าวว่า “พี่ชาย อย่าเศร้าไปเลยนะ วันหนึ่งพี่สะใภ้จะกลับมา เพราะพี่สะใภ้ที่ฉลาดของฉันอยู่เคียงข้างนายได้ นายจะไม่ถูกรังแกอย่างแน่นอน นอกจากนี้ เจนส์และน้อง ๆ จะเติบโตขึ้นไปเรื่อย ๆ เด็ก ๆ จะเก่งขึ้นและหอท่าเรือหอมหวนจะมีชีวิตชีวาอีกครั้งในไม่ช้า”
เจย์ได้รับการปฏิบัติราวกับดอกไม้ในเรือนกระจกโดยโจเซฟิน การแสดงออกของเขายากที่จะอธิบาย
กระนั้น เขาซ่อนความเงียบอยู่ภายใน
เขารู้สึกซาบซึ้งเล็กน้อยที่พ่อแม่น่าขยะแขยงของเขาได้มอบน้องสาวที่ไร้เดียงสาและใจดีให้เขา
หลังจากที่แองเจลีนได้จัดการกับดอกกล้วยไม้เสร็จแล้ว เธอก็รีบวิ่งออกไปตามหาเจย์ทันที
อสังหาริมทรัพย์ทัวร์มาลีนมีพื้นที่ขนาดใหญ่มากจนต้องใช้เวลานานในการหาเขา
เมื่อนึกถึงการเคลื่อนตัวที่ไม่สะดวกของเขาและตระกูลอาเรสก็มีแต่คนที่เหมือนสัตว์ประหลาดและปีศาจมากมาย เธอกลัวว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นกับเขา เธอกลัวมากจนเหงื่อออกมาในระหว่างทางที่เธอตามหาเขา
เมื่อเห็นโจเซฟินเข็นเจย์เข้ามาตรงหน้าเธอ แองเจลีนก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก
ในขณะที่โจเซฟินเห็นแองเจลีนซึ่งสวมหน้ากากอยู่ไกล ๆ และในตอนนี้สถานะตัวเธอเองถือว่าเป็นผู้ดูแลส่วนตัวของเจย์ หล่อนเลยแสดงท่าทีดูหมิ่นเธอจากระยะไกล
“ฉันขอพูดหน่อย เธอทำอะไรได้บ้างในฐานะผู้ดูแล? เธอปล่อยให้ผู้ป่วยเข็นรถไปไหนมาไหนคนเดียวได้ยังไง? เกิดอะไรขึ้นถ้าเขาต้องเจอกับอันตราย?”
