ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 624
“แล้วกางเกงในตัวเล็ก ๆ ล่ะ?” แองเจลีนกล่าว
“เธออยากสวมชุดของฉันไหม?” เจย์ขมวดคิ้ว เขาพูดอย่างหมดความอดทน “เธอจะต้องทนใส่มันไปก่อน”
แองเจลีนอยากจะร้องไห้แต่ร้องแบบไม่มีน้ำตา
เธอเดินออกมาโดยสวมเสื้อยืดตัวใหญ่ตัวนั้น เสื้อตัวหลวม ๆ อย่างเห็นได้ชัด แต่ก็ยังเน้นย้ำได้ถึงความเซ็กซี่ในร่างกายของเธอ
โดยเฉพาะขาทั้งสองข้างของเธอที่เรียวยาวและรูปร่างที่ดูเหมือนแกะสลักราวกับงานศิลปะ
ผมเปียกยาวของเธอพาดอยู่บนผิวที่เรียบเนียนของเธอ มันเพิ่มออร่าของความบริสุทธิ์ให้กับเธอ
อย่างไรก็ตาม เธอยังคงสวมหน้ากากนั้นอยู่
เสียงเปล่งจากลำคอของเจย์ดังก้อง ความสง่าของเขา ใบหน้าที่หล่อเหลาและสูงส่งของเขาแสดงให้เห็นสัญญาณเพียงเล็กน้อยของการถูกสะกดจิต
แองเจลีนมีเสน่ห์มากเพียงพอแล้ว เธอเอนตัวนั่งลงบนโต๊ะขณะมองเขาด้วยสายตาที่เต็มเปี่ยมไปด้วยอารมณ์
“ท่านประธาน อยากให้ฉันนอนบนเตียงของคุณให้รู้สึกอุ่น ๆ ไหม?”
เจย์หายใจไม่ออกเล็กน้อย แม้ว่าเธอไม่เคยรู้จักความคิดเรื่องละอายมาก่อนเลยเพราะทั้งคู่ยังเป็นเด็ก แต่เธอก็ระมัดระวังและเปราะบางมากหลังจากที่เธอเข้าสิงอยู่ในร่างของโรส
นิสัยบางอย่างของเธอปรากฏขึ้นในทันใดและทำให้เจย์มีความสุขมาก ๆ อยู่ภายในใจ
“เท่าไหร่?” เขาถามด้วยน้ำเสียงของสุภาพบุรุษ
แม้ว่าในใจเขาอาจจะมีเจตนาร้ายและชั่วร้ายมากมาย อย่างที่รู้สึกว่าอยากขึ้นเตียงกับเธอ จูบเธอ รู้สึกถึงเธอ… แต่เจย์เป็นคนที่มีเหตุมีผลและสงบอยู่มาก
ก่อนที่เขาจะกระจ่างกับสิ่งที่เขามีอยู่ในหัว เขาก็จะไม่ทำอะไรที่จะทำให้เธอรู้สึกเสียใจ
อย่างเช่น จะเกิดอะไรขึ้นถ้าเธอรู้ว่าพ่อของเขาคือคนที่ฆ่าเธอ เธอจะรักลูกชายของฆาตกรที่ฆ่าเธอได้อย่างไร?
อย่างเช่น ทำไมเธอถึงสวมหน้ากากเพื่อปกปิดตัวตนของเธออยู่เสมอ แต่เธอไม่ต้องการสารภาพกับเขาเกี่ยวกับเรื่องนี้? เธอคิดอะไรอยู่?
รอยยิ้มของแองเจลีนแตกสลาย หัวข้อเรื่องเงินผุดขึ้นมาและเป็นเรื่องที่เจ็บปวด
“ท่านประธาน คุณสามารถตัดสินใจจ่ายตามการบริการของดิฉันได้เลยค่ะ” เธอยิ้มอย่างขมขื่นยอมรับข้อเสนอของเขา
เจย์มองหน้าตาที่ยิ้มสดใสของเธอพร้อมกับการจ้องเขม็งด้วยดวงตาสีดำและวาววับของเธอเต็มไปด้วยความคาดหวังและความปรารถนา เขาพยักหน้าเบา ๆ เขาแก้ตัวและพูดว่า “เธอไปนอนรอบนเตียงเถอะ ฉันจะกลับมาทันทีที่อ่านเอกสารเสร็จ”
แองเจลีนกระโดดขึ้นไปบนเตียงเหมือนเด็กน้อย เธอดึงผ้าห่มคลุมตัวเองและสูดกลิ่นของเขา ใบหน้าของเธอกลายเป็นสีแดงด้วยความเขินอาย
เจย์ปิดตาลง ด้วยความไร้อำนาจของเขาได้ถูกขังอยู่ในดวงตาของเขาเอง
แองเจลีนเฝ้ารอเป็นเวลานาน แต่เขาก็ไม่กลับมา จากนั้นเธอได้ผล็อยหลับไปอย่างรวดเร็ว
เมื่อเขาได้ยินจังหวะการหายใจของเธอ เขาจึงเหวี่ยงตัวเองไปบนเตียงนอน
เขาค่อย ๆ ถอดหน้ากากของเธอออก เขาไม่ได้คาดหวังว่าเขาจะหลงใหลกับใบหน้าอันสลับซับซ้อนของเธอมากจนไม่สามารถดึงออกจากมันได้
นิ้วที่หยาบกร้านของเขาเคลื่อนไปสัมผัสผ่านใบหน้าของเธอ เหมือนเขาลูบไล้สมบัติอันล้ำค่าของเขาอย่างระมัดระวัง
ในท้ายที่สุด เขาไม่สามารถต้านทานสิ่งล่อใจของเธอได้และเขากดริมฝีปากของเขาไปสัมผัสกับเธอ
เขาต้องการสัมผัสเพียงผิวเผินกับเธอ แต่ตอนนี้เขารู้สึกต้องการเธอมากกว่านี้ ดังนั้นเขาจึงทำให้จูบนั้นมันดูดดื่มอย่างรุนแรงขึ้น
บางทีเขาอาจจะกระทำรุนแรงเกินไป จนทำให้แองเจลีนขยับตัว ขนตาของเธอเริ่มสั่นและตัวสั่นระรัว
เจย์จึงปล่อยเธอไปทันที
ทั้งหมดที่เธอทำคือพลิกตัวของเธอไปข้าง ๆ และทำให้ตัวเองกลับไปหลับลึก ๆ
เสียงเรียกเข้าโทรศัพท์ดังก้องไปทั่วห้อง
เจย์คิดว่าถ้าหากไม่รับสาย มันก็จะหยุดดังเอง
ถึงอย่างนั้นมันไม่ได้เป็นอย่างที่คิด มันดังขึ้นอีกครั้งและอีกครั้ง
แองเจลีนตื่นขึ้นและเห็นเจย์นั่งอยู่ที่ข้างเตียง เธอตกใจเล็กน้อย
“ท่านประธาน คุณยังไม่นอนอีกเหรอ?”
ใบหน้าของเจย์ซีดเผือด… อารมณ์ของเขาพังทลายเพราะเสียงเรียกเข้าที่ดังลั่น
แองเจลีนจำได้ว่าเขาเป็นคนสะอาดสะอ้าน นอกจากนี้ เขาไม่ชอบให้เธอนอนบนเตียง
เธอจึงรีบลุกขึ้นนั่งและปีนป่ายไปที่ห้องข้าง ๆ เพื่อรับโทรศัพท์
