ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 626
สตอร์มนึกถึงคำแนะนำของท่านประธาน เขาจึงเปิดช่องทางสื่อสารตามที่ท่านประธานขอไว้และเริ่มสนทนากับแองเจลีนทันที
“จะไปไหนเหรอครับ คุณผู้หญิง?”
“โรงแรมพินนาเคิล”
สตอร์มถึงกับสั่นสะเทือน โรงแรมเลยเหรอ?
ไม่น่าแปลกใจที่ท่านประธานมีคำสั่งเช่นนั้น
นายหญิงกำลังไปพบกับผู้ชายในตอนกลางคืนเช่นนี้ ท่านประธานคงกำลังควันโขมงอย่างแน่นอน
“สภาพอากาศที่เลวร้าย แต่ก็ไม่สามารถหยุดคุณไม่ให้ไปพบเขาได้เลย มันต้องเป็นคนสำคัญสำหรับคุณหรือเปล่า?”
“ใช่” แองเจลีนพยักหน้าอย่างไม่ใส่ใจ
ปีเตอร์คือคนที่เปลี่ยนชีวิตเธอ นอกจากเจย์บี้แล้ว เขาเป็นคนเดียวที่สำคัญที่สุดสำหรับเธอ
เมื่อสตอร์มได้รับคำตอบทำให้รู้สึกกำลังเหงื่อออกมาทันที เขาสามารถจินตนาการถึงการระเบิดและความโกลาหลที่ฝังลึกอยู่ภายในท่านประธานได้เลย
“คุณผู้หญิงครับ ท่านประธานเคลื่อนตัวได้ไม่ดีนัก ดังนั้น มันจะไม่ดีถ้าคุณทิ้งเขาไว้นานเกินไป ถ้าไม่อย่างนั้น คุณก็น่าจะรู้ว่าท่านประธานเป็นยังไง ถ้าคุณทำให้เขาโกรธ ผมก็เกรงว่าคุณจะไม่ได้อยู่ในเมืองอิมพีเรียลอีกต่อไป” สตอร์มบอกใบ้ให้แองเจลีนรู้ตัว
แองเจลีนต้องการทำให้เขารู้สึกใจเย็นลง เธอจึงพูดว่า “ฉันจะใช้เวลาไม่นานหรอกนะ”
การแสดงออกของสตอร์มเปลี่ยนจากแย่เป็นแย่ลงกว่าเดิม
กิจกรรมแบบนั้นจะใช้เวลาไม่นานเหรอ?
ยิ่งพวกเขาสนทนากันมากเท่าไหร่ สตอร์มก็ยิ่งรู้สึกว่าท่านประธานดักฟังนานมากขึ้น
เมื่อรถโรลส์-รอยซ์มาถึงโรงแรมพินนาเคิล แองเจลีนก็ผลักประตูรถเปิดออกและรีบวิ่งออกไป
สตอร์มทำได้เพียงแสดงความไร้อำนาจต่อท่านประธานเท่านั้น
เจย์มีสีหน้ามืดมนและซีดเผือด เขาคว้าแจกันข้าง ๆ ลิ้นชักข้างเตียงแล้วขว้างไปที่ชั้นวางตรงข้ามกับเขา สมบัติอันล้ำค่าของเขาในห้องพังทลายและแตกกระจายไปทั่วพื้น
มันเป็นห้องที่เป็นระเบียบและสะอาดสะอ้านและกลายเป็นห้องที่รกร้างหลังจากนั้นทันที
แองเจลีนไม่รู้ตัวว่าเธอเพิ่งทำอะไรลงไป เธอรีบเข้าไปที่ห้องพักในโรงแรม
ก๊อก ก๊อก ก๊อก ก๊อก
เสียงเคาะประตูดังก้องไปทั่ว
ปีเตอร์เปิดประตู เขาสวมกางเกงวอร์มและมีผ้าเช็ดตัวคลุมศีรษะเขาอยู่
แองเจลีนไม่ได้หันไปตั้งใจมองเขา เธอเพียงแต่พูดกระตุ้นเขา “เร็ว ๆ หน่อยสิ ผู้ชายของฉันรอฉันอยู่ที่บ้าน”
ปีเตอร์ปิดประตู
ที่โถงทางเดิน ดวงตาของสตอร์มมีสีหน้าเย็นชา และมีสีหน้ากำลังจมดิ่ง
แองเจลีนหันมองไปรอบ ๆ แล้วเธอก็เห็นปีเตอร์ยืนอยู่ในร่างที่เปลือยครึ่งตัวตรงหน้าเธอ เธอจ้องมองเขา
ทันใดนั้นก็มีเสียงอึกทึกครึกโครมอย่างรุนแรง มีคนร้องเสียงแหลมออกมา…
“แองเจลีน เซเวียร์ เธอบ้าไปแล้ว ฉันรีบมาเปิดประตูขณะที่ยังสวมอยู่แค่นี้และเธอคิดว่าฉันจะฉวยโอกาสเธอเหรอ?”
แองเจลีนสงบสติอารมณ์ลง “นายพูดถูก ถ้านายมีเจตนาอื่นต่อฉัน มันคงมีตั้งแต่เมื่อสองปีที่แล้วแล้วแหละ”
เลือดไหลออกจากจมูกของปีเตอร์อย่างเห็นได้ชัด เขานั่งลงบนพื้นแล้วถอนหายใจ
“ฉันมาที่เมืองอิมพีเรียลเพื่อทนทุกข์กับสิ่งนี้เหรอ ฉันดูล่อแหลมอย่างนั้นเลยเหรอ?”
แองเจลีนหันหลังให้เขา เธอตะคอก “ไปใส่เสื้อผ้าซะ ร่างกายของนายดูไม่ดีและนายยังกล้าที่จะโชว์มันอีกเหรอ?
ปีเตอร์รู้สึกท้อใจ “บัดซบเอ้ย เธอทำจมูกฉันหักแล้วเนี่ย ตอนนี้เธอกำลังพูดโจมตีใส่ฉันอีก ทำไมฉันถึงต้องปฏิบัติต่อเธอดี ๆ ด้วยล่ะเนี่ย?”
แองเจลีนหัวเราะคิกคัก “อย่าสงสารตัวเองเลย แค่ร่างกายของผู้ชายของฉันดีกว่า นายเทียบไม่ได้เลย ถึงอย่างนั้น นายก็ไม่ได้ดูแย่เมื่อเทียบกับผู้ชายคนอื่นนะ”
ปีเตอร์หัวเราะ “ฉันเป็นศัลยแพทย์พลาสติก ฉันรู้การกายวิภาคดีกว่าใคร ๆ ฉันไม่เชื่อว่าร่างกายของผู้ชายคนใดจะดีไปกว่าของฉันได้หรอกนะ? ผู้ชายของเธอคนนี้เป็นใคร?”
