ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 628
โดยเฉพาะอย่างยิ่ง เมื่อเธอเห็นเครื่องปั้นดินเผาแหลกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยบนพื้น เธอยืนยันความคิดของเธอได้เลย
แองเจลีนเดินช้า ๆ และวางกระเป๋าลงบนโต๊ะ จากนั้นเธอก็เดินไปที่เตียงอย่างระมัดระวัง
“ท่านประธาน เมื่อคืนนี้คุณนอนหลับไม่สนิทหรือเปล่าคะ?” เธอถามเบา ๆ
สายตาเย็นชาของเจย์อาจทำให้กระทิงถึงตายได้ในตอนนี้ ดวงตาคู่นั้นจ้องมาที่เธอ
เขาต้องการจะดูว่าเธอจะปฏิบัติต่อ ‘อดีต’ ซึ่งเป็นตัวเขาอย่างไรหลังจากที่เธอได้พบกับชายอื่น
เขาไม่ได้พูดอะไร ดังนั้นแองเจลีนจึงคิดว่าคงเป็นคำตอบที่ใช่
ดังนั้นเธอจึงเกลี้ยกล่อมเขาอย่างอดทน “ทำไมคุณไม่นอนต่ออีกสักหน่อยล่ะ ดิฉันจะร้องเพลงกล่อมให้——”
สีหน้าของเจย์ไม่เปลี่ยนไปเลยสักนิด
แองเจลีนจึงพูดว่า “คุณไม่ชอบเพลงกล่อมเด็กสินะ งั้นฉันจะเล่าเรื่องให้คุณฟังดีไหม?”
“แองเจลีน เซเวียร์” เจย์พูดขึ้นทันที
ทุกครั้งที่เขาเรียกเธอด้วยชื่อเต็มของเธอคือช่วงเวลาที่เธอกลัวที่สุด
แองเจลีนเบิกตากว้างและพึมพำ “นายจำฉันได้ตั้งแต่แรก แล้วใช่ไหม?”
แล้วเธอก็คร่ำครวญว่า “แล้วทำไมนายถึงไม่บอกฉัน?”
น้ำเสียงของเจย์เย็นชาอีกครั้ง “ฉันควรถามคำถามนี้กับเธอดีไหม?”
“ที่รัก ฉัน——”
เมื่อแองเจลีนกำลังจะอธิบายตัวเอง เจย์ก็ตัดบทเธออย่างแรง “เธอไม่จำเป็นต้องอธิบาย มันไม่สำคัญอีกต่อไป เก็บข้าวของของเธอ แล้วออกจากอสังหาริมทรัพย์ทัวร์มาลีนไปซะ”
แองเจลีนเหมือนเป็นน้ำแข็ง ตัวเธอเย็นชาไปถึงแก่นลึกของร่างกาย
เธอจับมือเจย์อย่างไร้ความหมายและสะอื้นไห้ “ที่รัก นายกำลังไล่ฉันออกไปเหรอ? ฉันไม่ไป ฉันไม่ไป”
เจย์สะบัดมือเธอออก
“ไปให้พ้น ที่นี่ไม่ต้อนรับเธอ”
ดวงตาของแองเจลีนเป็นสีแดง “ฉันเข้าใจแล้ว ไม่ว่าฉันจะเป็นโรสหรือแองเจลีน นายก็ไม่ได้รักฉัน ถูกต้องใช่ไหม?”
เจย์มองดูเธอที่เต็มไปด้วยน้ำตา ความโกรธแค้นในหัวใจของเขาปะทุขึ้นเพราะเธอ เขาตะคอกใส่เธอ “มีสิทธิ์อะไรมาพูดเรื่องความรัก? เธอไม่คู่ควร”
แองเจลีนยืนขึ้นตัวสั่น ๆ เธอมองไปที่ใบหน้าบูดบึ้งของเจย์บี้และรู้สึกแย่ยิ่งกว่าที่เคย
เธอเดินไปที่ห้องข้าง ๆ เก็บของและรู้สึกหมดกำลังใจ
เจย์เต็มไปด้วยความโกรธ ในขณะนั้นเขารู้สึกเหมือนถูกต่อยเข้าที่หน้าอย่างจัง ความดื้อรั้นทุกอย่างที่เขามีในตัวได้ระเบิดออกมาราวกับลูกโป่งที่พองเกินไป แล้วหลุดลอยไปในอากาศ
จู่ ๆ ความกลัวก็ปะทุขึ้นจากในตัวเขา!
ตอนนี้เขาปล่อยเธอไปอย่างนั้น อีกนานไหมกว่าที่เธอจะกลับมาอีก มันจะเหมือนเป็นครั้งสุดท้ายไหม?
เมื่อเธอจากไป เหมือนกับว่าเธอได้เอาวิญญาณของเขาไปอยู่กับเธอด้วย
เจย์นอนอยู่บนเตียงด้วยความสิ้นหวัง
เมื่อแองเจลีนกำลังจะออกไป เธอมองเห็นเด็ก ๆ
เซ็ตตี้น้อยมองดูแองเจลีนพร้อมกับกระเป๋าเดินทางในมือ และเธอก็ตะโกนว่า “คุณน้าอะไรก็ได้คะ ฉันบอกคุณแล้วว่าคุณจะไม่อยู่ในนั้นได้เกินสามวันหรอกนะ เราควรไปส่งคุณออกไปไหม?”
ร็อบบี้น้อยพูดขึ้นว่า “เยี่ยมมาก จากนี้คุณพ่อกับคุณแม่จะได้มีโอกาสกลับมาอยู่ด้วยกันอีกครั้ง”
เจนสันเบื่อหน่ายกับร็อบบี้น้อยที่ขี้ขลาด “เจ้าโง่”
ดวงตาของแองเจลีนมีน้ำตา เต็มไปด้วยความไม่เต็มใจ
เจนสันเดินเข้ามากอดเธอในเวลาสั้น ๆ “อย่าร้องไห้เลยนะ ผมจะขอให้คุณพ่อปล่อยคุณอยู่ที่นี่ต่อเอง”
แองเจลีนลูบหัวเขา จากนั้นเธอก็นั่งยอง ๆ ต่อหน้าเขา “เจนส์ พ่อของคุณโกรธมาก อย่าไปโน้มน้าวเขาตอนนี้เลย แล้วฉันจะหาทางกลับมาที่นี่ให้ได้อีกครั้ง”
