ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 631
“มีอะไรเกิดขึ้นกับเธอเหรอ?” แองเจลีนถาม
เมื่อโจเซฟินนึกถึงการกระทำที่พ่อของเธอทำตัวเหินห่างจากเธอและเขาดูรังเกียจเธอในตอนนั้นยังไง สีหน้าของเธอก็มืดลง
“ฉันไม่รู้ว่าทำไม? นับตั้งแต่พี่ชายของฉันประสบอุบัติเหตุ ฉันรู้สึกได้ว่าทัศนคติของพ่อที่มีต่อฉันเปลี่ยนไปร้อยแปดสิบองศาเลยทีเดียว ในอดีต เขาดีกับฉัน เขาจะไม่แม้แต่ขึ้นเสียงต่อหน้าฉัน ตีฉันน้อยกว่าที่เป็นอยู่ตอนนี้มาก
อย่างไรก็ตาม เมื่อไม่นานมานี้ ไม่เพียงแต่เขาพูดจากับฉันแบบแปลก ๆ เท่านั้นนะ เขายังตบฉันด้วย” ขณะที่เธอพูดอย่างนั้น ดวงตาของโจเซฟินก็เริ่มแดง และเธอก็พูดด้วยเสียงต่ำแหบแห้ง
แองเจลีนตกใจ แจ็คทำให้เจย์มีปัญหาตลอดเวลาเพราะเจย์ไม่ใช่ลูกชายแท้ ๆ ของเขา
ถึงอย่างนั้น เขาไม่มีเหตุผลที่จะไม่รักโจเซฟิน
“ทำไมพ่อของเธอถึงเป็นแบบนี้ไปได้?” แองเจลีนกล่าวขณะสัมผัสโซฟาหนังเบา ๆ เธอกำลังครุ่นคิดอยู่ลึก ๆ
“ฉันคิดว่ามันต้องมีอะไรเกี่ยวข้องกับเมียน้อยคนนั้นที่พ่อของฉันพากลับมาบ้านแน่ ๆ”
ดวงตาของโจเซฟินโกรธจัด “เพราะเธอ พ่อของฉันไม่เพียงแต่ตบฉัน เขายังเปิดโปงเรื่องอื้อฉาวของฉันต่อหน้าทุกคนด้วย”
ร่างกายของโจเซฟินเริ่มสั่นเมื่อถึงจุดนี้
แองเจลีนก็กังวลเช่นกัน เธอรู้สึกเหงื่อออกที่หลังทันที
“พี่ชายของเธอใช้ความคิดและความพยายามอย่างมากในการซ่อนเหตุการณ์นั้น เพียงเพราะเขาไม่ต้องการเห็นเธอได้รับความเจ็บปวดอีกแล้ว แต่ในส่วนของผู้เป็นพ่อผู้ให้กำเนิดของเธอ เขาละทิ้งศักดิ์ศรีของเธอและทำเรื่องที่แย่อยู่แล้วให้ยิ่งแย่ลงไปอีกได้ยังไงกัน?”
แองเจลีนกัดฟัน “เขาไม่ควรจะเป็นพ่อ”
โจเซฟินสะอื้นไห้ “พี่แองเจลีน เธอรู้ไหมว่าตั้งแต่เซร่ารู้เรื่องอดีตของฉัน ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยการเยาะเย้ย มุ่งร้าย เอาแต่ใจ ฉันรู้ตั้งแต่วินาทีนั้นเลยว่าชีวิตของฉันพังทลายลงแล้ว”
แองเจลีนมองดูดวงตาของโจเซฟิน ดวงตาคู่นั้นเต็มไปด้วยความสิ้นหวังและหมดหวัง หัวใจเธอปวดร้าวเพราะหล่อน
“โจเซฟิน อย่าเศร้าไปเลย ถ้าเธอกลัวที่จะอยู่ที่นี่ ฉันสามารถพาเธอไปจากที่นี่ได้นะ เราจะซ่อนตัวอยู่ที่ไหนกันสักแห่งที่ ๆ ไม่มีใครรู้จักเรา เช่นเดียวกับที่เธอพาฉันออกจากเมืองนี้เมื่อตอนที่ใบหน้าของฉันเสียโฉมไง”
แองเจลีนลูบจมูกของเธอ “ไหน ๆ พี่ชายของเธอก็ไม่ต้องการฉันอยู่แล้ว เราก็จะได้ไปอยู่ด้วยกัน”
โจเซฟินกอดแองเจลีน เธอร้องไห้และขอบคุณหล่อน “พี่แองเจลีน ขอบคุณนะ ขอบคุณที่อยู่เคียงข้างฉันตอนที่ฉันตกต่ำที่สุด ฉันเกรงว่าฉันไม่สามารถตอบแทนเธอสำหรับความดีที่เธอทำกับฉันในช่วงชีวิตนี้ได้เลย”
ในขณะนั้นเอง กริ่งประตูก็ดังขึ้น
โจเซฟินและแองเจลีนมองหน้ากัน จากนั้นพวกเธอก็ลุกขึ้นจากโซฟา
“ฉันต้องซ่อนตัว” แองเจลีนพูดเบา ๆ
โจเซฟินมองไปยังห้องนั่งเล่นว่าง ๆ แล้วชี้ไปที่ผ้าม่าน “ซ่อนข้างหลังนั่น”
แองเจลีนรีบวิ่งไปซ่อนหลังผ้าม่าน
โจเซฟินหายใจออกและเดินไปที่ประตู
แองเจลีนกังวลว่าเจย์จะมาหาเธอ ในที่สุด เธอก็ได้ยินโจเซฟินเรียกอย่างอ่อนโยนว่า “คุณแม่!”
แองเจลีนถอนหายใจอย่างโล่งอก
คุณนายยิ้มและมองโจเซฟินที่ประตู “โจเซฟิน ฉันมีอะไรจะบอกเธอ”
โจเซฟินสังเกตว่าแม่ของเธอไม่ได้ตั้งใจจะเดินจากไป เธอจึงปล่อยมือออกจากที่จับประตู
“คุณแม่ เราจะคุยเรื่องนี้กันข้างใน”
คุณนายและโจเซฟินเข้าไปคุยกันอยู่ที่โต๊ะอาหารค่ำ โจเซฟินเทน้ำหนึ่งแก้วให้เธอ คุณนายจิบอย่างระมัดระวังและเงยหน้าขึ้นมอง น้ำเสียงของเธอดูเป็นมิตร “โจเซฟิน ฉันมาหาเธอเพราะฉันมีเรื่องส่วนตัวจะคุยกับเธอนะ”
โจเซฟินตัดสินจากสีหน้าร่าเริงของคุณนาย ในตอนแรกเธอกังวลว่าหล่อนจะเจ็บปวดเพราะพ่อของเธอมีเมียน้อยอยู่ข้าง ๆ แต่ดูเหมือนว่าเธอจะคิดมากไป
