ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! – บทที่ 644

ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 644

ร็อบบี้น้อยกังวลอย่างมากเช่นกัน “มันก็ดูเหมือนว่าจะเป็นอย่างนั้นนะ ดูสิว่าเธอยิ้มเหมือนคนบ้าขนาดไหน”

เจนสันมองแม่ของเขาอย่างใกล้ชิดเพียงเพื่อตระหนักว่ามีการแสดงออกที่ไร้เดียงสาบนใบหน้าของเธอ สีหน้าที่เป็นปกติของเธอได้หายไปจากใบหน้าของเธอ ทำให้เขารู้สึกมีความกังวลเพิ่มขึ้น

เมื่อหันไปมองเจย์ เขาถามอย่างกังวลว่า “คุณพ่อครับ คุณพ่อทำอะไรกับเธอ?”

เจย์เคยชินกับรอยยิ้มที่บ้า ๆ ของแองเจลีนอยู่แล้ว เมื่อพวกเขายังเด็ก รอยยิ้มที่ไร้เดียงสาของความพึงพอใจกับสิ่งไหนก็ตามมันจะปรากฏบนใบหน้าของเธอ เมื่อไหร่ก็ตามที่ความปรารถนาของเธอเป็นจริง

“อย่าไปสนใจเธอเลย กินเถอะลูก” เจย์พูด

โจเซฟินยังคงกังวลเรื่องของแองเจลีน “พี่แองเจลีน เธอยังต้องการหนีไปกับฉันไหม?”

แองเจลีนส่ายหัว “เธอควรหนีไปกับเซย์นดีกว่า ฉันเกรงว่าพี่ชายของเธอจะฆ่าฉันเแทนน่ะสิ”

โจเซฟินได้ข้อสรุปของเธอ “โอ้ ไม่นะ ดูเหมือนตอนนี้เธอจะโง่ไปแล้วล่ะ”

เด็ก ๆ ช่วยกันตัดสินใจว่าความโง่เขลาของแองเจลีนเป็นส่วนหนึ่งของการเสแสร้งหรือเรื่องจริงกันแน่

เซ็ตตี้น้อยถามเธอว่า “คุณคะ ยังจำได้ไหมว่าฉันเป็นใคร?”

แองเจลีนเอื้อมมือไปบีบใบหน้าสีชมพูที่บอบบางของเซ็ตตี้น้อย ในขณะที่เธอตอบว่า “เธอคือ เซ็ตตี้น้อยของฉันไงล่ะ เธอชื่อ โรเซ็ต ลอยล์”

เจย์รีบแก้ไขคำพูดของเธอ “ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป เรียกเธอว่า โรเซ็ต อาเรส!”

แองเจลีนประท้วงว่า “ทำไมเธอต้องใช้นามสกุลของนายด้วย? มันผิดปกติตรงไหนที่เธอใช้นามสกุลของฉัน?”

“แล้วเธอนามสกุลอะไร?” เจย์ถามคำถามของเธอเป็นการตอบแทน

“ลอยล์!”

“อืม? เธอนามสกุลอะไร?”

แองเจลีนรู้ตัว แต่ก็ยังไม่ยอมทำตาม “เธอยังคงใช้นามสกุลอาเรสไม่ได้ จริง ๆ เธอควรใช้เซเวียร์เป็นนามสกุลไม่ใช่เหรอ?”

เจย์พยักหน้า “แน่นอน”

เซ็ตตี้น้อยเริ่มโกรธจัด “ทำไมฉันต้องใช้นามสกุลของคุณด้วย? ฉันมีพ่อและแม่ของฉันอยู่แล้ว คุณไม่ต้องพูดต่อไปอีกแล้วกับเรื่องนามสกุลของฉัน ฉันคิดว่าคุณเป็นบ้าไปแล้ว”

เมื่อเซ็ตตี้น้อยพูดจบ เธอก็วิ่งขึ้นไปชั้นบนอย่างเสียงดังและปิดประตูด้วยเสียงดังปังทันที

แองเจลีนตัวสั่นด้วยความกลัว

จากนั้น เธอก็จ้องมองไปที่ร็อบบี้น้อยและพูดด้วยน้ำเสียงที่ไพเราะว่า “ร็อบบี้น้อย ทำไมนายไม่ใช้นามสกุลของฉันล่ะ?”

ร็อบบี้น้อยที่กำลังดื่มน้ำอยู่ พ่นน้ำใส่ไปทั่วใบหน้าของแองเจลีน “คุณครับ ผมคิดว่าคุณควรไปพบจิตแพทย์ได้แล้วนะ” ด้วยเหตุนี้ทำให้ร็อบบี้น้อยรีบหนีออกจากสถานการณ์นี้ไปเช่นกัน

โจเซฟินหยิบผ้าเช็ดปากและเช็ดน้ำออกจากใบหน้าของแองเจลีน

แองเจลีนมองอย่างแน่วแน่ไปที่เจนสันขณะที่เธอพูดว่า “เจนส์ ทำไมนายไม่ใช้นามสกุลของฉันล่ะ?”

เจนสันตอบว่า “หากเปลี่ยนจาก เจนสัน อาเรส ไปเป็น เจนสัน เซเวียร์ คุณคิดว่ามันฟังดูดีไหม?”

แองเจลีนคิดก่อนจะพยักหน้าและพูดว่า “เจนสัน เซเวียร์ นั่นแหละนายพูดถูกแล้ว มันฟังดูไม่ดีเหรอ?”

จากนั้นเธอก็ถอนหายใจ “ฉันให้กำเนิดลูกสามคน แต่ไม่มีใครต้องการใช้นามสกุลของฉันเลย มันน่าเศร้าแค่ไหนกันเนี่ย”

เจย์เตือนเธอ “เธอยังไม่ได้กลับมาอยู่ร่วมกันกับพวกเขาอีกครั้งเลย!”

แองเจลีนตื่นจากภวังค์และตบหัวตัวเอง “ฉันลืมไปได้ยังไงเนี่ย!”

โจเซฟินจ้องมองเธออย่างว่างเปล่า “พี่แองเจลีน เธอแน่ใจนะว่าไม่ได้สติแตกไปแล้ว?”

เจย์จ้องเขม็งโจเซฟิน “เธอควรเรียกหล่อนว่า ‘พี่สะใภ้’ ”

เมื่อมองดูท่าทางที่งุนงงอย่างน่ารักของโจเซฟิน แองเจลีนอดไม่ได้ที่จะโน้มตัวไปข้างหน้าและเตรียมที่จะจูบเธอบนใบหน้า

เธอไม่ได้หวังให้เจย์มาดึงแขนเธอออกไปจากโจเซฟิน

“ระวังตัวไว้หน่อย”

แองเจลีนทำหน้าตลกใส่โจเซฟิน “โจเซฟิน ฉันไม่เป็นไร ฉันมีความสุขมาก ๆ พี่ชายของเธอไม่รุนแรงเกินไปแล้วและไม่ทำตัวยิ่งใหญ่อีกต่อไปแล้วด้วย เขายินดีที่จะทำดีกับฉันอีกครั้ง”

โจเซฟินกำลังสูญเสียคำพูด “งั้นนี่ฉันเพิ่งเป็นผู้ร่วมพยานการแสดงความรักในที่สาธารณะน่ะเหรอ?”

เธอรีบลุกหนีออกไป

แล้วจากนั้นเอง แองเจลีนตัดสินใจเปิดเผยตัวตนที่แท้จริงของเธอกับลูก ๆ

ถึงอย่างนั้น เมื่อเธอเดินขึ้นไปชั้นบนอย่างช้า ๆ และเคาะประตูห้องนอนแต่ละห้อง ก็ไม่มีใครสนใจเธอเลย

“เซ็ตตี้น้อย นี่ฉันเอง แม่ไงลูก”

“ร็อบบี้น้อย นี่ฉันเอง แม่ไงลูก”

“เจนส์ นี่ฉันเอง แม่ไงลูก”

…

ไม่มีเด็กคนใดตอบกลับเธอเลย