ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 670
แองเจลีนโจมตีเขาอย่างไม่สุภาพ “ผู้ชายคนอื่น ๆ ที่อายุ 31 ปีมีประสบการณ์มากมายในการเป็นสามีที่สมบูรณ์แบบ ทว่า สำหรับนาย เซย์นพี่ชายที่รักของฉัน นายสูญเสียประสบการณ์กว่า 30 ปีไปอย่างสูญเปล่าเลย”
โจซี่อดไม่ได้ที่จะหัวเราะ
“ยะ-ยัยตัวแสบ… เธอพยายามจะพูดอะไร?” เซย์นตัวสั่นด้วยความโกรธ
“นายไม่สามารถทำเพชรได้โดยไม่มีแรงกดดัน ซึ่งยิ่งกดดันมากเท่าไหร่ เราก็จะได้เป็นเพชรไวเท่านั้น” แองเจลีนกล่าว “ฉันอายุน้อยกว่านายถึงสองปีและมีลูกสามคนแล้ว นายก็ยังไม่มีแฟนเลย”
ใบหน้าของเซย์นเริ่มขุ่นเคือง ริมฝีปากของเขาแยกออกราวกับว่าเขากำลังจะพูดอะไรบางอย่าง ถึงอย่างนั้น ในท้ายที่สุดเขาก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา
รถขับเร็วบนทางหลวง แต่บรรยากาศภายในรถกลับอบอ้าวอีกครั้ง
แองเจลีนอยากจะบ่นเรื่องนี้อย่างลับ ๆ เธอหยิบโทรศัพท์ออกมาแล้วส่งข้อความหาเจย์ว่า ‘ที่รัก บรรยากาศในรถของเราช่างหนาวเย็นเหลือเกิน’
เมื่อเจย์ได้ยินข้อความแจ้งเตือน เขาก็ลืมตาขึ้นและเห็นข้อความของแองเจลีน เขาตอบเธออย่างเศร้าว่า ‘ฉันคิดว่ามีหิมะอยู่ในตัวของฉันเหมือนกัน’
‘พวกเขาจะรู้สึกอึดอัดใจกับคนที่พูดไม่หยุดอย่างแองเจลีนได้ยังไงกัน?’
เขาอิจฉาเซย์นกับโจซี่
ในไม่ช้า แองเจลีนก็ตอบว่า ‘ฉันไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่างเซย์นกับโจซี่ ทั้งสองคนดูห่างเหินกันมาก แย่กว่าคนแปลกหน้าเสียอีก ฉันรู้สึกอึดอัดมากที่ได้อยู่ท่ามกลางพวกเขา’
เจย์ตกใจเล็กน้อยเมื่อเห็นข้อความของเธอ
เขาพิมพ์และตอบว่า ‘ฉันจะอยู่ดูแลข้าง ๆ เธอเอง ที่รัก’
แองเจลีนมองไปที่ทางหลวงด้านนอกและไม่รู้ว่าจะหัวเราะหรือร้องไห้ดี
หลังจากที่รถมาถึงเมืองนางแอ่นและขับไปถึงสถานที่ของครอบครัวเซเวียร์ ท่านปู่เซเวียร์ พ่อแม่ของเธอและเด็กสาวคนสวยยืนอยู่ตรงหน้าประตูเพื่อทักทายพวกเขา
“สวัสดีค่ะ คุณปู่ คุณพ่อ คุณแม่”
แองเจลีนกระโดดลงจากรถก่อนจะจอด
เซย์นตกใจมากจนตะโกนใส่แองเจลีน “แองเจลีน เธอกำลังพยายามจะฆ่าตัวตายหรือไง?
เธอทำให้ฉันตกใจกลัวแทบตาย!”
แองเจลีนเข้าไปกอดคุณปู่และพ่อแม่ของเธอ
“ดีใจที่ได้พบคุณอีกครั้งนะคะ คุณปู่ คุณเป็นยังไงบ้าง?”
อย่างไรก็ตาม แองเจลีนรู้สึกทำอะไรไม่ถูกเมื่อเห็นสาวสวย “คนนี้คือใคร?”
คุณแม่เซเวียร์ยิ้มและอธิบายว่า “แองเจิล นี่จะเป็นพี่สะใภ้ของเธอในเร็ว ๆ นี้”
“อีกไม่นานจะเป็นพี่สะใภ้? พี่สะใภ้คนไหน?” แองเจลีนเริ่มรู้สึกว่าหายใจลำบากขึ้นเล็กน้อย
“เธอมีพี่ชายเพียงคนเดียว เซย์นไง หล่อนจะเป็นพี่สะใภ้ของใครได้อีก?” คุณแม่เซเวียร์อธิบาย
โจซี่ที่เพิ่งลงจากรถถึงกับเดินโซเซเข้ามา
เธอมองเซย์นอย่างเศร้า ๆ แต่ยังแสดงความยินดีกับเขาด้วยความสง่างาม “ยินดีด้วยนะ”
เซย์นมองไปที่โจซี่ด้วยความสงสาร
“ฉันคิดว่าฉันต่างหากที่ต้องขอโทษเธอ”
โจซี่หัวเราะ
แองเจลีนตกใจมาก “ฉันคิดว่าฉันกำลังจะเป็นลม”
โจซี่และเซย์นเดินก้าวไปข้างหน้าเพื่อช่วยพยุงตัวเธอ
แองเจลีนจ้องที่เซย์นอย่างโกรธจัด เธอลดเสียงเป็นเสียงกระซิบเพื่อดุเขา “ทำไมนายไม่บอกฉันก่อนหน้านี้เกี่ยวกับเรื่องนี้?”
ถ้าเธอรู้ว่าเซย์นมีแฟนแล้ว เธอก็คงไม่เรียกให้โจซี่มาด้วย โจซี่ดูอึดอัดมากในขณะนั้น
เซย์นปล่อยไปโดยไม่พูดอะไร
แองเจลีนแกล้งทำเป็นพิงไหล่ของโจซี่ “โจซี่ ฉันคิดว่าฉันเมารถ เธอช่วยพาฉันเข้าไปได้ไหม?”
ฟินน์เข็นเจย์ออกจากรถ ครอบครัวเซเวียร์ดูเพิกเฉยต่อแองเจลีนที่เมารถและเดินไปหาเจย์เพื่อทักทายเขา
หลังจากที่แองเจลีนและโจซี่ก้าวเข้าไปในลานบ้าน แองเจลีนก็ยืดตัวตรงและยืนยันกับโจซี่อย่างโกรธเคือง “โจซี่ ไม่ต้องกังวล เซย์นคงไม่รู้ว่าเขากำลังทำอะไรอยู่ ฉันจะให้ความยุติธรรมกับเธอเอง”
โจซี่พูดว่า “ไม่เป็นไรหรอกค่ะ พี่แองเจลีน ลืมมันไปเถอะ บางทีเราสองคนอาจไม่ได้เกิดมาคู่กัน ผู้หญิงคนนั้นก็ดูสวยและน่ารักด้วย ฉันคิดว่าพวกเขาน่าจะเหมาะสมกันดี ฉันควรปล่อยวางเรื่องของความรักที่ไม่ควรจะเป็นไปได้นี้”
แม้ว่าคำพูดของเธอจะฟังดูสบาย ๆ แต่ดวงตาของโจซี่ก็เปลี่ยนเป็นสีแดงและเธอก็แสดงความอึดอัดด้วยน้ำเสียงของเธอ เห็นได้ชัดว่าเธอกำลังเสียใจ
