ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 671
โจซี่ไม่เคยคิดว่าสักวันหนึ่งจะต้องมีหญิงสาวที่ดูอ่อนโยนและดูไม่เป็นอันตรายมายืนเคียงข้างเซย์นได้ ทำให้เธอตาสว่างและจินตนาการว่าเซย์นตอนนี้จะมีความรักอีกครั้งแล้ว
ถึงกระนั้น เธอก็ไม่มีน้ำตาหลงเหลือให้ร้องไห้ออกมาได้เลย
“ฉันจะพาไปหาเซย์นเดี๋ยวนี้ โจซี่ แค่ระบายความคับข้องใจของเธอที่เขาได้ทำกับเธอเอาไว้ก็พอ” แองเจลีนโกรธและเดินกลับไปที่สวนหน้าบ้าน
ในส่วนของลานด้านหน้าที่มีชีวิตชีวาในตอนแรกก็เงียบลงไปทันที เหลือเพียงแค่สตอร์มและฟินน์อยู่เท่านั้น คนที่ดูเหมือนลูกแกะตัวน้อยยืนอยู่ที่ประตู ส่วนคนอื่น ๆ หายไปหมดแล้ว
“ทุกคนไปไหนกันหมด?” แองเจลีนรู้สึกสับสน
สตอร์มบอกกับแองเจลีนว่า “ท่านประธานอาเรสและคุณปู่เซเวียร์กำลังคุยกันอยู่ในห้องทำงาน ส่วนคุณนายเซเวียร์และคุณโทมัสไปที่ห้องครัวเพื่อเตรียมอาหารเย็นกันอยู่และพ่อของคุณก็อยู่ข้าง ๆ ครัว คอยดูแลสวนของเขาอยู่”
แองเจลีนกำหมัดแน่นและถามอย่างโกรธเคือง “แล้วไอ้บ้านั่นล่ะ เซย์น?”
สตอร์มตะลึงกับความน่าเกรงขามของแองเจลีนและการดูถูกพี่ชายของเธออย่างไม่หยุดยั้งเพื่อหาความยุติธรรม หลังจากนั้น ในที่สุดเขาก็หลุดออกจากความคิด หลังจากยืนนิ่งผ่านไปนาน เขาก็พูดว่า “นายน้อยเซเวียร์บอกว่าเขาจะไปรอคุณอยู่ในห้องของคุณครับ”
แองเจลีนไปที่ห้องนอนของเธอทันที มันเป็นเวลาเกือบ 20 ปีแล้วที่เธอก้าวเท้าเข้ามาในบ้านเป็นครั้งสุดท้าย เป็นการเสียสละที่เธอต้องทำเพื่อประโยชน์ของทุกคน ความทรงจำของเธอเกี่ยวกับสถานที่นั่นพร่ามัวไปแล้ว
อย่างไรก็ตาม คุณแม่เซเวียร์ผู้ซึ่งรักลูกสาวของเธอมาก พยายามเก็บทุกอย่างไว้ในที่ที่ลูกสาวของเธอเคยอาศัยอยู่ ทุกอย่างในห้องนอนแทบจะเหมือนเดิม
เซย์นยืนอยู่ที่หน้าต่างพร้อมกับกอดอก เมื่อได้ยินเสียงประตูเปิด เขาก็หันกลับมา
“เธอมาแล้วสินะ” เสียงของเขาแหบแห้งและเขาก็ดูหมดแรง
แองเจลีนตกตะลึงเล็กน้อย เซย์นดูไม่เหมือนเด็กที่โง่ปอดแหกอีกแล้วและก็ดูเหมือนชายที่เป็นผู้ใหญ่และมั่นคงในทันที สิ่งนี้ทำให้เธอประหลาดใจเล็กน้อย
“นายคบกับโทมัสของนายตั้งแต่เมื่อไหร่?” แองเจลีนพูดด้วยน้ำเสียงที่หยาบคาย
“อย่าหยาบคายนะ หล่อนไม่เหมือนเธอ หล่อนเป็นคนอ่อนไหวมาก ถ้าหล่อนได้ยินเธอพูดถึงหล่อนแบบนั้น หล่อนคงเสียใจมาก” เซย์นพยายามอย่างเต็มที่เพื่อปกป้องแฟนใหม่ของเขา
“แล้วตอนนี้พวกนายอยู่ขั้นไหนกันแล้ว?” แองเจลีนถามอย่างตรงไปตรงมา
“ใช้สายตาของเธอดูเอาเองสิ หล่อนมาอยู่ในที่ของเราแล้ว เธอยังต้องถามคำถามนั้นอีกเหรอ?”
จู่ ๆ แองเจลีนก็คว้ามือซ้ายของเซย์นและเห็นว่านิ้วของเขาไม่มีแหวน เธอพูดอย่างตื่นเต้นว่า “นายยังไม่ได้แต่งงาน พวกนายแค่อยู่ด้วยกันก่อนจะแต่งงานงั้นเหรอ?”
เซย์นลูบหัวของเธออย่างช่วยไม่ได้ “ฉันรู้ว่าเธอทนไม่ได้ที่เห็นโจซี่กับฉันไม่ได้อยู่ด้วยกันแล้ว แต่แองเจิล เราจบกันแล้ว อย่าพยายามทำอะไรกับมันอีกเลย”
แองเจลีนเสียใจและเริ่มร้องไห้ “แต่เธอรักนายมา 10 ปีแล้ว เซย์น นายไม่รู้เลยเหรอว่าเธออายุเท่าไหร่แล้ว เธอใช้เวลาถึง 10 ปีในการรักนายเลยนะ และนายกลับตัดสินใจที่จะปิดประตูเป็นอย่างแรกใส่หน้าความรักของเธอโดยไม่พูดอะไรเลย นายไม่คิดว่ามันโหดร้ายไปหน่อยเหรอ?”
ดวงตาของเซย์นเปลี่ยนเป็นสีแดง ในขณะที่เขาเก็บอารมณ์ที่สั่นไหวในหัวใจกลับคืนมา
“ถึงเราสองคนจะเคยคบกันมาหลายปีก่อน แต่เราไม่เคยได้อยู่ด้วยกันเลย นี่แสดงให้เห็นว่าเราไม่ได้ตั้งใจจะรักกัน”
แองเจลีนไม่เต็มใจที่จะยอมแพ้ ไปบอกเธอเป็นการส่วนตัวเลย ฉันไม่ใช่ผู้ส่งสารให้นายอีกต่อไปแล้ว”
เซย์นดูอึดอัด…
เขาไม่กล้าเผชิญหน้ากับโจซี่
แองเจลีนจับมือเขาแล้วพูดอย่างเจ็บแค้น “ฉันต้องการให้นายไปเคลียร์กับเธอตอนนี้”
จู่ ๆ เซย์นก็สะบัดมือของแองเจลีนออกแล้วตะคอกใส่ “ทำไมเธอถึงต้องมาบังคับฉันด้วยเนี่ย?” จากนั้น เขาก็ไถลนั่งลงกับพื้นอย่างอ่อนแรง
แองเจลีนมองไปที่เซย์นผู้พ่ายแพ้ “หมายความว่ายังไง? นายกำลังจะแต่งงานกับโทมัส แต่นายไม่กล้าที่จะยุติความรู้สึกในอดีตของนายงั้นเหรอ?”
เซย์นเงียบไป
แองเจลีนเต็มไปด้วยอารมณ์โกรธและย่อตัวลงไปตรงหน้าเขา ดวงตาของเธอแดงก่ำในขณะที่เธอดุเขา “เซย์น นายรู้ไหมว่าโจซี่ต้องผ่านอะไรมาบ้างเพื่อรักนายตลอด 10 ปีที่ผ่านมา?”
เซย์นทำท่าทางปิดหูของเขาและแสดงออกว่าไม่ต้องการฟังเธออีกแล้ว “มันเป็นแค่อดีตไปแล้ว เราไม่สามารถผูกมัดมันไว้ได้ เราต้องก้าวไปข้างหน้าเสมอเพื่อดำเนินชีวิตต่อไป”
“นายทำให้ฉันโกรธจริง ๆ”
แองเจลีนดึงเซย์นขึ้นมา แล้วชกหน้าเขาด้วยหมัดของเธอ “วันนี้ให้ฉันสั่งสอนไอพี่สวะไร้ความรับผิดชอบคนนี้ให้โจซี่หน่อยล่ะกัน”
เสียงหมัดดังมาจากชั้นบนสุด ทำให้ทั้งตึกสั่นสะเทือน
ผู้คนที่อยู่ชั้นล่างต่างตื่นตระหนก
